I love you, SARGE

Part 29: Ang Sakit Ng Walang Label

Pagkatapos kong ihatid si Jenny sa labas, bumalik ako agad sa loob ng compound. Ilang oras na lang at sasabak kami sa operasyon laban sa natitirang Yakuza cells. Lahat ay dapat nakahanda—pero bakit parang may kulang?

Nang silipin ko ang paligid, agad kong naramdaman—wala si Adrian.

Tahimik akong nagtanong sa ilang pulis, pero lahat ang sagot ay pare-pareho: hindi nila alam kung nasaan siya. Hindi ko pinahalata. Ayokong isipin ng iba na may mali, lalo na si Col. Ric na parang natutuwa pa na hawak na niyang muli si Adrian. Kaya nagpasya akong ako na lang ang maghanap.

Alam ko kung saan siya pupunta. Sa mga lugar na tahimik, mga sulok kung saan puwedeng itago ang sakit.

At hindi nga ako nagkamali.

Sa may lumang training ground, malapit sa firing range, nakita ko siya—nakaluhod sa damuhan, nakayuko, at humahagulgol nang buong lakas ng dibdib. Hindi ito basta iyak. Ito 'yung iyak na pinipigil para walang makarinig, pero sa bawat hinga, ramdam mong parang pinuputol ang puso niya sa gitna.

"Adrian..." mahina kong tawag.

Agad siyang napalingon, at nang makita niya ako, umiling siya, halos desperado.

"Huwag, David... huwag."

Nilapit ko ang mga hakbang ko, dahan-dahan, parang baka mabasag siya nang tuluyan. Pero bawat galaw ko, umaatras siya. Ang mga mata niya—pulang-pula, basang-basa ng luha, nanginginig ang labi, parang wala na siyang natitirang lakas.

"Hindi ko kaya..." basag niyang tinig. "David, hindi ko kaya..."

At saka siya tuluyang bumigay.

"Naalala mo ba?" halos pasigaw pero mahina, puno ng basag na boses. "Sabi natin noon—walang label. Walang pangalan, walang kahit ano. Kasi akala ko... kaya ko. Akala ko sapat na makita ka, maramdaman ka, kahit walang pangako... kahit walang ako."

Napakagat siya sa labi, pilit pinipigil ang sarili, pero wala na. Tuluyan nang bumaha ang mga luha.

"Pero mali pala, David. Dahil ngayong hawak-hawak ka niya, ngayong naririnig ko siyang magsabi ng mga salitang sana ako ang nagsasabi sa'yo... para akong pinapatay. Paulit-ulit. Paulit-ulit."

Bumagsak siya sa damuhan, nanginginig, humahagulgol na parang bata. Gusto kong lapitan, gusto kong yakapin, pero itinulak niya ang hangin sa pagitan naming dalawa, pilit na nilalayo ako.

At doon ko naramdaman ang pinakamasakit. Hindi dahil ayaw niya sa akin. Kundi dahil ako mismo ang sugat na bumubutas sa dibdib niya.

"Adrian..." halos pabulong ang pangalan niya sa labi ko. Pero wala na. Tumayo siya, pilit na pinupunasan ang luha, at tumakbo papalayo—iiwan ako sa dilim ng training ground.

Naiwan akong nakatayo, nanginginig, parang hiniwa-hiwa ng libo-libong kutsilyo ang puso ko. Gusto kong sumunod, gusto kong isigaw ang pangalan niya. Pero ilang oras na lang, mission na. At bilang opisyal, kailangan kong manatiling buo.

Pero bilang tao—pakiramdam ko, wala na akong natirang piraso.

Itutuloy...