I love you, SARGE

Part 30: Tapang o Pagtakas?

Tahimik ang paligid ng Pampanga PPO habang abala ang lahat sa paghahanda para sa operasyon laban sa natitirang Yakuza cells. Ang bawat pulis ay nakatuon sa kanilang armas, sa tactical gear, sa mga checklist. Ngunit ako, ibang misyon ang nasa isip—hanapin ang taong hindi ko matanggal sa isipan mula kagabi.

Si Adrian.

Kanina lang, nakita ko siyang humahagulgol sa training ground. Ang tinig niya, paulit-ulit pa ring umaalingawngaw sa tenga ko: "Wala naman tayong label, 'di ba?" Parang kutsilyo na pilit binabaon sa dibdib ko. Pinilit kong lapitan siya, hawakan siya, ngunit tumakbo siya palayo, iniwan akong bitbit ang bigat ng kanyang mga luha.

Kaya nang dumating na ang huling briefing, hindi ko alam kung handa na ba siya o hindi. Pero nang makita ko siya, muntik akong hindi makilala.

Nasa harap ko ngayon si Adrian—suot ang full gear, matikas ang tindig, malamig ang mga mata. Wala na ang bakas ng kahapong sugatan. Parang itinapon niya ang lahat ng emosyon at pinalitan ng purong bakal.

"Ready?" maikli niyang tanong, sabay abot ng rifle. Diretso ang tingin, walang alinlangan.

Tumango ako, pero sa loob ko, gumugulo ang lahat. Kasi hindi lang tapang ang nakikita ko sa kanya. Nakikita ko ang desperasyon. Ang uri ng tapang na parang... pagtakas.

Pagdating sa operasyon, agad niyang pinatunayan iyon. Siya ang pinakaunang sumugod, ang pinakaunang pumutok ng baril, halos hindi na naghintay ng signal. Parang wala siyang pakialam kung may backup. Parang siya lang at ang bala.

"Cover fire!" sigaw ng isa, pero si Adrian hindi na naghintay. Abante siya kaagad, rumehistro sa harap ng tatlong Yakuza na armado ng matataas na kalibre.

"Adrian! Wait for signal!" sigaw ko, pero huli na.

Doon ko siya nakitang parang ibang tao—bilis ng galaw, bagsik ng tingin, walang bakas ng alinlangan. Nakakabilib. Nakakapanindig-balahibo. Pero higit sa lahat... nakakatakot.

Kasi sa bawat hakbang niya, sa bawat kalabit ng gatilyo, ramdam kong hindi lang laban sa Yakuza ang ginagawa niya. Para bang nilalabanan niya rin ang sarili niyang puso. Para bang mas gusto niyang sumuong sa apoy kaysa maramdaman muli ang sakit na iniwan ng mga luha niya kagabi.

At doon ko na-realize: hindi bala o granada ang kinatatakutan ko. Si Adrian mismo. Yung tapang niya. Yung tapang na baka sa dulo, siya rin ang maging dahilan ng pagkawala niya sa akin.

Biglang—

BOOM!

Isang granada ang sumabog ilang metro mula kay Adrian. Malakas. Nakabibingi. Umangat ang lupa, kumalat ang usok, at nagtakbuhan ang mga tao para mag-cover. Ang oras, biglang bumagal.

At doon, nakita ko siya.

Si Adrian, nakaharap mismo sa direksiyon ng pagsabog, hindi umatras, hindi nagtakip. Parang handang tanggapin ang lahat.

"Adrian!!!" sigaw ko, halos punit ang lalamunan ko.

Walang nagawa ang katawan ko kundi tumalon—tumalon papalapit sa kanya, pilit inaabot siya bago lamunin ng apoy at usok ang paligid.

Blackout.

Itutuloy...