I love you, SARGE

Part 32: Huwag Mo Akong Hanapin

Hindi na muling umalis sa utak ko ang mga salitang binitawan niya. "Kung mawala ako, David... huwag mo na akong hanapin."

Parang lason iyon na dahan-dahang dumadaloy sa ugat ko habang pinipilit kong mag-focus sa paligid. Wala pa ring katahimikan sa paligid ng compound—may mga pulis na naglilinis ng area, may mga sugatan pang binibigyan ng first aid, at may iba ring nagsusuri ng mga bangkay ng Yakuza. Pero ako, hindi ko magawang makita ang lahat ng iyon nang malinaw. Ang tanging malinaw lang sa akin ay ang mukha ni Adrian habang bumagsak kanina, sugatan pero matapang, at ang tinig niya na parang sumpang hindi ko matakasan.

Nasa gilid siya ngayon, nakaupo habang tinitingnan ng medic ang gasgas sa braso at binti niya. May maliit na hiwa rin sa kilay niya, kaya dumadaloy ang kaunting dugo sa pisngi. Pero ang hindi ko makakalimutan ay ang paraan ng pagkakaupo niya—relax, tahimik, para bang wala lang nangyari. Kung ako lang, matagal na akong nakahandusay sa kaba at galit. Pero siya? Tumatawa pa nga nang kaunti sa mga biro ng medic, parang wala siyang iniintindi.

Nilapitan ko siya, at bago pa ako makapagsalita, siya pa mismo ang nauna.

"Sir, ayos lang ako. Don't worry."

Don't worry?

Gusto kong sumabog. Gusto kong isigaw na hindi lang "okay" ang usapan namin. Hindi lang basta sugat ang iniwan ng operasyon, kundi isang tanong na binutas ang dibdib ko: Ano ba talaga ang meron kay Adrian? Tapang ba ito... o desperasyon?

Umupo ako sa tabi niya. Hindi ko inalintana kung may makakita. Basta kailangan kong maramdaman na nandito pa siya, humihinga, buhay.

"Adrian..." mahina kong sambit.

Nag-angat siya ng tingin. Diretso, kalmado, walang bahid ng kahinaan. Pero doon ko siya mas lalong nakilala—kasi sa likod ng mga matang iyon, ramdam kong may tinatago siya. May sakit na pilit niyang hindi ipinapakita.

"Ano'ng sinabi mo kanina?" tanong ko, halos hindi ko marinig ang sarili kong boses.

Napakunot ang noo niya, pero hindi siya sumagot agad.

"Adrian... 'yung sinabi mong huwag na kitang hanapin."

Saglit siyang natahimik. Tumingin siya sa lupa, saka bahagyang ngumiti—ngiting mapait, parang pagtanggap sa isang bagay na hindi ko pa kayang tanggapin.

"Wala 'yon, sir. Hindi mo dapat seryosohin."

Hindi ko napigilan ang sarili ko. Hinawakan ko ang balikat niya, marahan pero mariin.

"Wala? Adrian, muntik ka nang mamatay kanina. Tapos sasabihin mo lang na 'wala' iyon?"

Huminga siya nang malalim, saka dahan-dahang tumingin ulit sa akin.

"David... minsan kasi, mas madali kung tatanggapin na lang natin na may mga bagay na hindi para sa atin. Kung dumating ang oras na... mawala ako, mas mabuti sigurong hindi mo na ako hanapin. Dahil baka mas masaktan ka lang kapag ginawa mo."

Bumigat ang dibdib ko. Para akong tinuhog ng libo-libong karayom sabay-sabay.

"Bakit mo sinasabi 'yan? Ano bang pinaplano mo, Adrian?"

Umiling siya, mahina, pero mariin.

"Wala. Wala akong plano. Pero alam mo 'yun, sir... lagi kong iniisip—'yung sinabi ko dati na wala tayong label. Siguro kasi, kung wala tayong label, mas madali akong mawala. Mas madali kang makalimot."

Napatitig ako sa kanya. Hindi ko alam kung saan ko huhugutin ang lakas para pigilan ang panginginig ng kamay ko. Kasi ang totoo, gusto kong yakapin siya, kalimutan lahat ng tao sa paligid, at sigawan siya: Hindi kita kayang kalimutan kahit wala tayong label. Hindi kita kayang pakawalan.

Pero hindi ko magawa. Ang natira lang ay ang bigat ng puso ko na pilit kong itinatago sa likod ng malamig na anyo.

"Adrian," mahinahon kong sabi, "kung tapang ang pinapakita mo ngayon, kaya ko pa. Pero kung desperasyon 'yan... hindi ko alam kung kakayanin ko pa ulit makita kang sumugod na parang wala nang bukas. Hindi ko kayang makita kang mawala sa harap ko."

Nagtagpo ang mga mata namin. At sa sandaling iyon, alam kong naglalaban siya—ang matapang na pulis na handang sumuong sa bala, at ang sugatang taong pilit tinatago ang sakit.

"David..." bulong niya.

Hindi niya tinapos. Basta tumingin lang siya, at doon ko nakita ang lahat ng hindi niya kayang sabihin. Ang takot, ang sakit, ang pagmamahal na pilit niyang ikinukubli sa pagitan ng ranggo, tungkulin, at mga salitang "wala tayong label."

Tahimik akong tumayo, kasi baka kapag tumagal pa ako roon, bumigay ako. Pero sa loob-loob ko, isa lang ang malinaw:

Hindi ko siya hahayaang mawala. Kahit ilang beses pa niya akong itulak, kahit ilang ulit pa niyang sabihing huwag ko siyang hanapin—hahanapin at hahanapin ko siya.

Dahil iyon ang pinakamatapang na bagay na kaya kong gawin.

Itutuloy...