I love you, SARGE

Part 34: Hangganan Ng Tapang

Malamig ang hangin nang sumapit ang gabi. Tahimik ang paligid, pero ramdam ko ang tensyon na gumagapang sa bawat sulok ng safehouse at Pampanga PPO. Lahat kami handa na. Naka-full gear, bitbit ang baril, at nakatingin sa isa't isa para sa huling kumpas ng misyon.

Pero sa lahat ng nasa paligid ko, isa lang ang hindi ko magawang alisin sa paningin—si Adrian.

Matikas ang tindig niya, parang wala nang sugat. Pero alam ko, alam kong hindi totoo iyon. Sa loob, sugatan siya—at mas sugat pa iyon kaysa sa tama ng kahit anong bala. Kanina, sinabi niya sa akin: "Kung ito ang wakas ko... at least, lumaban ako hanggang dulo." At hanggang ngayon, iyon pa rin ang bumabalot sa isip ko.

"Move out!" sigaw ng commander.

Sumakay kami sa convoy. Sa bawat alog ng sasakyan, pilit kong itinatago ang kaba. Tinitingnan ko si Adrian sa gilid ng aking mata. Tahimik lang siya, nakapikit, parang naghahanda hindi lang para sa laban kundi para sa isang bagay na mas mabigat.

Adrian... bakit ganito ka? Tapang ba ito, o desperasyon?

Pagdating sa target site, agad kaming kumalat. Madilim ang paligid—isang lumang bodega na sinasabing pinagtataguan ng mga natitirang Yakuza. Ang hangin ay mabigat, may amoy ng langis at kalawang.

"Entry team, positions," sabi ng commander.

Kasama ako sa likod ni Adrian. Nakita kong humigpit ang kapit niya sa hawakan ng rifle, parang iyon lang ang koneksyon niya sa mundong ito. Hindi siya nag-aalangan. Wala man lang pagdadalawang-isip.

"On my mark... breach!"

Isang malakas na pagsabog ng pinto. Sabay-sabay kaming pumasok. Putok ng baril, sigawan, kaluskos ng mga paa. Lahat mabilis. Pero sa lahat ng iyon, isa lang ang bumungad sa akin: si Adrian, nasa unahan, lumulusob, para bang siya lang ang sundalo sa buong mundo.

"Adrian! Cover!" sigaw ko, pero hindi siya nakinig.

Agad niyang tinamaan ang dalawang kalaban na may matataas na kalibreng baril. Pero kasabay noon, sumabog ang bala sa dingding malapit sa kanya, at nakita kong napayuko siya. Akala ko tinamaan siya.

"Damn it, Adrian!" bulong ko, nanginginig ang kamay ko habang nagpapaputok para takpan siya.

Tumayo siya, mabilis, parang walang nangyari. Sugat lang sa braso, pero parang hindi niya ramdam.

Habang umuusad kami papasok, mas lalo kong nakikita ang kakaibang sigla niya. Hindi na ito normal. Para siyang hayok sa bawat laban, sa bawat putok. Parang gusto niyang saluhin lahat ng bala para lang matapos ito.

"Clear the left side!" sigaw ng isang kasama.

Si Adrian agad ang sumugod. Tatlo ang kalaban, armado. Sa halip na maghintay ng backup, siya mismo ang nag-engage. Isa, dalawa, tatlong putok—bagsak lahat. Pero sa huli, natamaan ang balikat niya.

"Adrian!" sigaw ko, halos mawalan ako ng ulirat.

Pero tumayo siya ulit, parang walang pakialam. At doon ko lalo siyang nakita—hindi siya basta matapang. Parang pinipilit niyang patunayan na kaya niyang ubusin ang sarili niya.

Pagdating sa gitna ng bodega, bigla kaming hinarangan ng mas maraming Yakuza. Putok sa kaliwa, putok sa kanan. Sigawan. Para akong mabibingi. Pero sa gitna ng lahat ng iyon, malinaw ang isang bagay: si Adrian, nasa gitna, walang takot, walang atras.

"Fallback! Fallback!" sigaw ng commander.

Pero si Adrian—hindi umatras. Siya pa ang sumugod.

Diyos ko, Adrian... bakit ka ganyan?

Bumagsak ang dalawang kalaban sa putok niya. Pero kasabay noon, isang granada ang gumulong sa gitna.

"Grenade!!!" sigaw ng isa.

Para bang bumagal ang lahat. Nakita kong si Adrian, nakaharap doon, hindi man lang umatras. Parang handa siyang saluhin ang lahat.

"ADRIAN!!!" sigaw ko, halos punit ang lalamunan ko.

Mabilis kong itinulak siya. Pareho kaming bumagsak. Pumutok ang granada ilang metro mula sa amin. Usok, apoy, sigawan.

Naghalo ang amoy ng pulbura at dugo.

"David!" sigaw niya, habol ang hininga. "Bakit—bakit mo ginawa iyon?"

"Bakit?!" sagot ko, nanginginig. "Kasi ayaw kitang mawala, Adrian! Hindi ka bala para isakripisyo!"

Sandali siyang natahimik. Nakita kong nangingilid ang luha sa mga mata niya sa gitna ng usok at putukan. Pero hindi siya nagsalita.

Pagbangon namin, muling nagpatuloy ang putukan. Sugatan man, tumayo siya ulit at nakipaglaban. Para bang walang katapusan ang tapang niya.

Pero sa loob ko, isang tanong ang paulit-ulit na sumasakit: Ito ba ang Adrian na mahal ko? O isang Adrian na unti-unting inuubos ng sakit at desperasyon?

At habang hinahabol ko siya sa gitna ng apoy, habang pinapanood ko siyang lumalaban nang parang wala nang bukas, doon ko narealize—hindi bala ang pinakakinatatakutan ko. Ang kinatatakutan ko ay ang araw na tuluyan siyang mawala... hindi dahil sa Yakuza, kundi dahil sa sarili niyang tapang na walang hangganan.

Itutuloy...