I love you, SARGE

Part 38: Ang Huling Pakiusap

Hindi pa nakakalayo si Jenny. Pagkatapos ng matinding iyak at sigawan kanina, bumalik siyang muli sa gilid ng kama ko, parang wala nang pakialam sa paligid. Namumugto ang mga mata niya, nanginginig ang mga kamay, pero mas matindi pa ngayon ang desperasyon sa boses niya.

"David... sabihin mo nga sa'kin," halos pabulong pero puno ng poot at luha ang tinig niya, "saan ba ako nagkulang? Saan ba ako nagkamali? Hindi ba't ako naman ang lagi mong kasama? Ako ang nandyan sa lahat ng laban mo—bakit bigla na lang ako naging kulang?"

Pinilit kong umiwas ng tingin. Ang mga salitang iyon, parang kutsilyo na paulit-ulit na humihiwa sa dibdib ko.

"Jenny..." mahina kong sambit, pero hindi niya ako pinatapos.

"Meron ka na bang iba?" sunod-sunod niyang tanong, halos mabaliw sa paghahanap ng sagot. "Sino siya, David? Sabihin mo sa'kin kung sino! Anong meron siya na wala ako? Anong ginawa niya para maagaw ka sa'kin?"

Lumapit siya ulit, halos yumuko sa dibdib ko, mahigpit na hawak ang kamay ko na parang ayaw na niyang pakawalan kahit kailan. "Kung anong meron man siya, sabihin mo lang, gagawin ko lahat para higitan siya. Magbabago ako, David! Kakalimutan ko lahat ng sinabi mo—kahit yung... yung sinabi mong may iba nang laman ang puso mo. Kaya ko 'to ayusin! Basta huwag mo lang akong iwan."

Bawat salita niya ay sigaw ng puso niyang ayaw magpatalo. Para siyang batang nawalan ng laruan—pero higit pa roon, para siyang isang babaeng takot na mawala ang lahat ng pinangarap niya.

Napasandal ako, pinikit ang mga mata, pilit pinipigilan ang luha na gustong kumawala. Kung ibang tao lang siguro siya, baka bumigay na ako. Pero hindi ko puwedeng dayain ang sarili ko.

"Jenny..." dahan-dahan kong binuksan ang mga mata at tiningnan siya nang diretso. "Wala kang pagkukulang. Wala kang kasalanan. At wala kang kailangang baguhin sa sarili mo. Kasi kahit ano pa ang gawin mo... hindi mo kayang baguhin ang puso ko."

Tumulo ang luha niya, sunod-sunod, pero hindi niya ako binitiwan.

"Hindi mo deserve 'to," dugtong ko, halos mabasag ang boses ko. "Hindi mo deserve ang lalaking kalahati lang ang kaya ibigay. Deserve mo yung taong buo ang puso, yung handang ibigay ang lahat sa'yo nang walang alinlangan. At... Jenny, hindi na ako 'yon."

Umiling siya, mahigpit pa ring hawak ang kamay ko, halos magmakaawa. "David... hindi! Huwag mong sabihin 'yan. Hindi mo alam kung gaano kita kamahal. Hindi mo alam kung gaano ako kakapit para lang hindi tayo matapos. Gagawin ko ang lahat—kahit ano! Basta huwag mong ipagpalit lahat ng pinagsamahan natin."

Marahan kong hinila ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Sa pagkakataong iyon, ako na mismo ang umiwas ng tingin, kasi alam kong kung mas tatagal pa, mas lalo lang siyang masasaktan.

"Jenny..." mahina pero matatag kong sabi. "Mahal kita—pero hindi na bilang kapareha. At hindi ko kayang ipilit na mahalin ka sa paraang gusto mo. Mas masasaktan ka lang sa huli. Kaya... ito na talaga ang dulo natin."

Tahimik. Maliban sa pag-iyak niya na halos ikabingi ng buong kwarto. Ramdam ko ang bigat ng bawat hikbi niya, pero pinilit kong manatiling matatag. Kasi minsan, ang tunay na pagmamahal ay hindi 'yung ipaglalaban mo hanggang sa dulo—kundi yung marunong kang bumitaw kapag alam mong hindi na tama.

Itutuloy...