I love you, SARGE

Part 10: Lihim Sa Gitna Ng Misyon

Puno ang lungsod ng Batangas ng ingay at ilaw habang nagma-manouver ang team papunta sa target na Yakuza member. May tip kami mula sa isang informant na nagtatago siya sa isang lumang warehouse sa outskirts ng city. Ramdam ko ang tensyon sa bawat galaw ng team, habang hawak ko ang M4, pero hindi ko maiwasang isipin si Senior Inspector Adrian Villareal.

Kahit abala siya sa kanyang sariling team, may mga sandali na nakatingin siya sa akin. Bahagya lang na kindat o sulyap, pero ramdam ko. Parang may invisible thread na nag-uugnay sa amin sa gitna ng gulo ng lungsod.

⸻

Pumasok kami sa eskinita, tahimik at nakadikit sa mga dingding. Ang Yakuza target ay mabilis, at alam namin ang paligid dahil sa intel ni Adrian.

Habang nagma-manouver, naramdaman ko ang presensya niya sa tabi ko. Ang braso niya bahagyang dumikit sa akin, hindi halata sa iba pero ramdam ko. Ang tensyon mula sa operasyon at ang kuryenteng nagmumula sa amin ay sabay, parang sinasabi: pareho tayong naririto para sa mission... pero ramdam ko rin ang nararamdaman mo.

Paglapit sa warehouse, mabilis ang galaw namin sa paligid, at sa loob ng ilang minuto, nakatagpo namin ang target. Nakipag-sabayan ang team sa confrontation, at sa gitna ng chase, magkasabay naming na-neutralize ang threats. Sa isang iglap, nagtagpo ang kamay namin ni Adrian — simpleng hawak, pero sapat na para tumibok ang puso ko ng doble.

⸻

Matapos ma-secure ang warehouse, nagkatinginan kami ni Adrian. Pareho kaming pagod at pawisan, at ramdam ang tensyon mula sa mission. Halos lahat ng tropa, bagsak sa pagod at himbing na ang tulog. Pero ako—gising pa rin. Hindi dahil sa kape, hindi rin dahil sa adrenaline. Gising ako dahil sa isang tao.

Huminga kami ng malalim, at sa isang madilim na corner ng barracks, walang nakakakita, hinila ko siya papalapit.

"David..." bulong niya, halatang exhausted pero intense ang mata, "Hindi ko na kaya pang pigilan ang nararamdaman ko..."

Hindi ko na mapigilan ang sarili. Nagtagpo ang labi namin, dahan-dahan sa simula, pero unti-unting tumindi. Ramdam ko ang init niya at bawat hibla ng katawan ko ay nag-react. Hinawakan ko ang balikat niya, ramdam ang tibay at init ng katawan niya sa ilalim ng uniporme. Niyakap ko siya nang mahigpit, halos hindi makahinga sa dami ng emosyon.

⸻

Humakbang kami sa pinakamalapit na silid na walang tao, at doon, unti-unti naming naipapakita ang lahat ng nararamdaman namin.

"David..." bulong niya habang isinara niya ang pinto.

"Adrian..." halos pabulong din akong sumagot, pero puno ng pananabik.

Lumapit siya, mabigat ang bawat hakbang. Ang kanyang uniporme ay medyo gusot, pawisan, pero doon ako lalong natulala—ang macho niyang tingnan, parang larawan ng tapang at tikas. Sa edad niyang 28, ramdam ang sigla at apoy. Ang matalim niyang mga mata, tila binabasa ang lahat ng sikreto ko.

Bago pa ako makapagsalita, inilapat niya ang kamay niya sa dibdib ko. Mainit, matatag. Doon ko naramdaman ang pwersa ng damdaming pinipigil naming pareho.

Hinila niya ako palapit. At bago pa ako makatanggi, naramdaman ko na ang labi niya sa labi ko. Mainit. Mapangahas. Para kaming mga sundalong sumugod sa digmaan, pero ang digmaang ito, walang armas—puso at pagnanasa lang.

Hinawakan ko ang batok niya, hinila ko siya palapit, at doon na pumutok ang apoy na matagal nang nagliliyab. Ang mga halik niya, mula sa labi, bumaba sa panga ko, sa leeg ko. Ramdam ko ang bawat pagdampi, bawat hinga, bawat init.

"Adrian..." ungol ko nang dumampi ang labi niya sa balikat ko. Para akong tinutunaw.

Hindi siya tumigil. Dahan-dahan niyang hinalikan ang buong katawan ko—parang bawat parte ng pagkatao ko, gusto niyang iparamdam na minamahal at ninanasa. Sa bawat halik, lumalakas ang kaba at pananabik ko.

Bumaba pa siya, hanggang maramdaman ko ang init ng kanyang hininga sa pinakamaselang parte ng aking pagkatao. Napapikit ako, napaungol. Sa buong buhay ko bilang pulis, wala pang misyon ang nagpadama sa akin ng ganitong matinding kaba at ligaya nang sabay.

"David... ikaw lang," bulong niya bago muling sumubsob sa init ng aming katawan.

Hindi ako nagpatalo. Hinila ko siya paitaas, hinalikan ko ang dibdib niya, ang tiyan niya, hanggang ako naman ang humagilap sa kanyang init. Naghalo ang hininga namin, naghalo ang mga labi at katawan namin. Walang ibang tao sa mundo kundi kaming dalawa lang.

At sa huli, habang sabay naming tinanggap ang tindi ng aming pagnanasa, magkahawak ang aming mga kamay. Hindi lang ito pagnanais. Hindi lang ito init ng gabi. Ito ay pagkakakilanlan. Pag-amin. Pagpapalaya.

Hanggang sa sabay naming pakawalan ang init na naipon—parang pumutok ang lahat ng bigat at pananabik sa katawang matagal naming itinago.

Hingal na hingal, nakahiga kami sa tabi ng isa't isa. Sa dilim ng barracks, sa lihim na silid na iyon, ramdam ko ang kakaibang katahimikan.

Si Adrian, nakapikit, nakangiti. Ako, nakatingin lang sa kanya, iniisip kung paano naging posible na sa gitna ng giyera, nakahanap ako ng ganitong klaseng kapayapaan.

At bago ako tuluyang makatulog, bumulong siya:

"David... kahit saan tayo dalhin ng misyon, ikaw ang tahanan ko."

At sa gabing iyon, alam kong kahit gaano ka-delikado ang bukas, may isang bagay akong hindi na kayang talikuran—ang pagmamahal kong lihim, ngunit totoo.

Itutuloy...