I love you, SARGE

Part 11: Tubig At Init

Nagising ako sa mahina at tuluy-tuloy na tunog ng electric fan. Amoy pawis at lumang kahoy ang silid, pero mas malakas ang amoy ng init na kagabi pa namin tinagpo. Sandali akong napatigil, hindi dahil sa paligid kundi dahil sa bigat sa bisig ko.

Nakahilig si Police Senior Inspector Adrian Villareal sa dibdib ko, mahimbing ang tulog, nakayakap sa'kin na para bang ako ang unan niya. Ang tikas ng katawan niyang kanina lang ay parang apoy na tumupok sa lahat ng takot ko, ngayon ay parang batang payapang natutulog.

Doon ko lang ulit naisip kung nasaan kami. Nasa pinaka-dulong silid ng barracks, ang tambakan ng mga sirang kama, upuan, at gamit. Hindi talaga ito tinutuluyan ng iba. Pero kahit gano'n, hindi ko mapigilan ang kaba.

Paano kung biglang may magtungo rito? Paano kung may makakita sa aming dalawa, magkatabi, magkayakap?

"Adrian..." mahinang bulong ko habang marahang niyuyugyog ang balikat niya.

Umungol siya, dumilat nang kaunti, at agad kong nakita ang ngiti sa labi niya. "Good morning, David..." bulong niya, sabay higpit ng yakap sa akin.

"Pre, tumayo ka na. Baka may pumasok."

Napakunot ang noo niya, pero nang mapansin ang kapaligiran, sumeryoso rin siya. Dahan-dahan kaming bumangon, pareho kaming nagmamadaling inayos ang sarili. Tila may naiwan pang marka ng gabi sa mga balat namin—mga halik, mga bakas ng init na tinanggap at pinakawalan.

Tahimik kaming lumabas sa tagong silid at naglakad papuntang shower room. Sa oras na iyon, wala pang gising na tropa. Alam kong iyon na lang ang pagkakataon para makapagsabay kaming maligo bago magsimula ang panibagong araw.

Pagkapasok namin, binuksan ko ang shower sa pinakadulong cubicle. Sumabay siya, at doon naghalo ang tubig at ang init ng aming hininga.

"Hindi pa rin ako makapaniwala, David," sabi niya habang nakatingin sa akin, basang-basa ang buhok at dumadaloy ang tubig sa matipunong balikat niya. "Na nangyari talaga 'to kagabi."

Lumapit ako, inilapat ang kamay ko sa pisngi niya. "Ni ako rin. Pero hindi na ako babalik sa dati. Kahit delikado, Adrian, ayoko nang itago sa sarili ko."

Ngumiti siya, sabay hinila ako papalapit. Muling nagtagpo ang labi namin—mainit, sabik, parang wala nang bukas. Ang lagaslas ng tubig ang tanging saksi sa sandaling iyon.

Hinaplos niya ang batok ko, at marahan kong hinila ang baywang niya. Ang bawat halikan namin, punô ng takot at sabay ring pananabik. Alam naming bawal, pero doon namin nararamdaman na totoo kami.

Bigla—pumihit ang doorknob.

Napakalas kami agad, hingal, at parang mga batang nahuling nagtatago. Sa isang iglap, kumilos ako. Inilayo ko siya, umayos ng tindig, at kunwaring nag-aayos lang ng buhok. Malakas ang kutob ko—may paparating.

At hindi nga ako nagkamali. Pumasok ang isa sa mga kabaro namin, si Ramos, bitbit ang tuwalya. Diretso siya sa kabilang cubicle, walang kamalay-malay.

Pero ang puso ko, halos lumundag palabas ng dibdib ko. Muntik na kaming mahuli. Muntik nang mabunyag ang lahat.

Adrian, nakatayo sa tabi ko, marahang ngumiti, pero kita ko ang tensyon sa mga mata niya. Umusal lang siya ng mahina: "Buti na lang mabilis ka."

Tahimik akong tumango. Tila mas umigting ang koneksyon namin dahil sa muntikanang iyon. Ang pakiramdam na nasa bingit ng pagkakahuli, pero nakatakas pa rin.

Matapos maligo, nagbihis kami na parang walang nangyari. Pero sa ilalim ng mga ngiti namin, ramdam ang apoy na lalong lumaki dahil sa panganib. Ang bawat lihim na halik, bawat yakap, at bawat gabing gaya ng kagabi—hindi lang ito basta kasalanan sa mata ng iba. Para sa akin, ito ang pinakatotoong bagay na natagpuan ko sa buong buhay ko bilang pulis.

At sa bawat paglingon ko kay Adrian, alam kong handa akong itaya ang lahat—kahit pa ang mismong unipormeng proud akong isuot.

Itutuloy...