I love you, SARGE

Part 13: Ang Pagsasayaw Sa Panganib

Sa mismong gabi ng infiltration, ramdam ko ang bigat ng hangin habang papalapit kami sa club na tinutuluyan ng Yakuza. Sa labas, mukha lang itong isang ordinaryong high-end bar—mga mamahaling kotse sa parking area, mga babaeng nakabihis pang-cocktail dress, mga lalaking naka-suit na parang galing opisina. Pero sa likod ng mga pader na iyon, nakatago ang impiyernong kinatatakutan ng maraming biktima.

Ako—nakasuot ng simpleng long sleeves at slacks—ay kunwari'y alalay ng isang matrona. Siya ang police asset na nakapasok sa sirkulo ng club. Malakas siya, kilala, at dahil doon, madaling nakapasok ang papel ko.

Habang tinatahak namin ang pasilyo, parang dinudurog ang dibdib ko. Hindi dahil kinakabahan sa sarili kong papel, kundi dahil sa hindi ko alam kung nasaan si Adrian. Alam kong iba ang assignment niya: dapat ay taga-monitor lang siya mula sa labas.

Pagpasok namin, tumambad sa akin ang eksenang hindi ko inasahan. Dim lights, makukulay na ilaw na kumikislap sa entablado, at musika na sabay-sabay na umaalingawngaw. Sa gitna ng stage, ilang lalaking naka-underwear lang ang sumasayaw, pawisan, nakikipaglapit sa mga babaeng halatang high rollers.

Sa gilid ng entablado, may isang host na sumigaw:

"Mga ginoo't ginang, handa na ba kayo para sa bagong espesyal na alay ng club ngayong gabi?"

Sumigaw ang mga tao. Ang mga babae, naghiyawan; ang ilan sa mga Hapon, pumalakpak.

At doon ko siya nakita.

Si Police Senior Inspector Adrian Villareal—hindi naka-uniporme, hindi naka-civilian, kundi nakahubad hanggang bewang, naka-jeans na hapit, at may bandana pa sa leeg. Para siyang ibang tao. Matikas, macho, at sa unang galaw niya, para bang sanay na sanay siya.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"Anong ginagawa niya?!" sigaw ng isip ko. Hindi ba't ang assignment niya, support lang?

Sumulyap ako sa asset naming matrona. Bahagya siyang yumuko at bumulong: "Nag-back out ang orihinal na lalaki natin. Kinabahan. Si Inspector Villareal na ang pumalit. Ganyan siya ka-committed."

Halos hindi ako makahinga. Nakatulala ako habang nagsisimula siyang sumayaw. Malakas ang musika—beat na para sa macho dancing.

At doon, nagsimulang gumalaw si Adrian. Hindi lang basta sayaw—parang sinasaniban ng isang performer. Maliksi, kontrolado, mapang-akit. Ang bawat kilos ng katawan niya, bawat indayog ng balikat at balakang, parang sinadya para patiliin ang mga babae sa unahan.

Ang mas masakit? Ako mismo, hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan sa panganib na pinasok niya... o dapat akong matukso sa nakikita kong galing at karisma niya sa entablado.

Ramdam ko ang pag-init ng mukha ko. Para akong sinasakal ng dalawang emosyon—takot na baka mabuko siya, at pagnanasa na nakikita ko ang lahat ng ito sa harap ko mismo.

Naglapitan ang ilang babae, inilalagay ang pera sa pantalon niya, sumisigaw ng kanyang pangalan na ibinigay para sa undercover role. Pero ako, halos mapamura. "Adrian... anong ginagawa mo sa'kin? Paano ko lalabanan 'to?"

Habang patuloy siyang sumasayaw, naghanap ako ng senyales kung ayos lang siya. Kung nakikita niya ako sa madilim na bahagi ng club, baka matahimik kahit papaano ang dibdib ko. Pero hindi—professional siya. Parang wala akong halaga sa entablado.

Ang bawat titig niya ay sa mga nanonood. Ang bawat galaw niya ay para sa papel na kailangan niyang gampanan.

Pero alam kong sa ilalim ng maskarang iyon, siya pa rin ang Adrian na kahapon lang ay hawak ang kamay ko sa ilalim ng shower.

At sa sandaling iyon, napagtanto ko: ito ang pinakadelikadong misyon namin. Hindi dahil sa baril, hindi dahil sa Yakuza. Kundi dahil ang puso ko, unti-unting bumibigay sa mga damdaming hindi ko na kayang pigilan.

Itutuloy...