I love you, SARGE

Part 15: Sa Loob Ng VIP

"Riku-san..."

Napatingin ako agad nang marinig ko ang tawag ng isa sa mga naka-itim na Yakuza sa loob ng VIP room. Ang tinutukoy nila ay si Adrian Villareal, pero hindi sa pangalang iyon — kundi sa screen name niyang Riku, alias na ibinigay ng handlers para magpanggap siyang macho dancer. Sa dami ng sumisigaw at nagtitilian sa labas kanina, parang lumulutang na ang pangalang iyon, at ngayon, nasa pinakamapanganib na lugar na siya.

May dalawang lalaking Hapon na nakaupo sa gitna ng plush leather sofa. Ang isa kalbo, may dragon tattoo na umaabot hanggang leeg. Ang isa, may manipis na salamin at malamig ang tingin, parang binabasa si Adrian mula ulo hanggang paa. Nagsalita sila sa Japanese, mabilis, mababa ang tono, parang nagbubulongan ng lihim.

"Kono otoko wa omoshiroi... kare o motto chikaku de mitai."

Ang translator na nakatayo sa gilid, isang mestisong Hapon na marunong ng Filipino, agad nagsalin:

"They say you're interesting. They want to see you up close."

Naglakad si Adrian papalapit, kontrolado ang bawat hakbang, parang sanay na sanay sa entablado. Pero kilala ko siya. Sa ilalim ng kumpiyansa, naroon ang kaba. Ako, hawak ang braso ng matrona naming asset, pinipilit magmukhang natural, kunwari'y alalay lang. Pero sa loob, ang dibdib ko'y parang sasabog.

"Riku-san... anata no odoriko wa subarashī."

Sabi ulit ng kalbong Yakuza, sabay kindat.

"They say your dance was impressive," dagdag ng translator.

Bahagyang yumuko si Adrian, nagbigay-galang na parang totoo siyang entertainer. Hindi ko maiwasang sipatin siya: ang pawis sa sentido niya, ang lakas ng katawan niyang nagkukubli sa uniform ng macho dancer. Ang lahat ng customer kanina ay halos mabaliw sa kanya, at ngayon, nasa gitna siya ng mga taong may kapangyarihang durugin ang buhay namin kung mabuko kami.

"Would you like a private show?" tanong ng translator, diretsahan.

Halos mapatigil ako sa paghinga. Ang ibig sabihin nito, dadalhin nila si Adrian sa inner VIP room — lugar na mas sarado, mas walang escape. Gusto kong sumabat, gusto kong sumigaw na hindi siya puwedeng dalhin doon. Pero kailangan kong magpigil. Ang misyon ay hindi tungkol sa akin. Ang misyon ay mas malaki pa sa amin.

Ngumiti si Adrian. Yung ngiting pang-entertainer, hindi pang-pulis.

"If that's what the honored guests want," sagot niya, malumanay, tinatago ang tensyon sa dibdib.

Pinagpawisan ako nang malamig. Ang translator ay ngumiti at tumango sa Yakuza. Nag-usap silang muli sa Japanese:

"Kare o tsurete ike. Watashitachi dake no tame ni."

("Bring him inside. Just for us.")

Tinapik ng isa sa mga Yakuza ang mesa, at dalawang bouncer agad ang tumayo, handang ihatid si Adrian sa likod na pintuan.

Napatingin siya sa akin. Isang mabilis, halos di mahuli ng iba, na sulyap. Sa tingin niya, may mga salitang hindi kayang banggitin: David, kalma ka. Kaya ko 'to. Huwag kang gagalaw.

Pero sa loob-loob ko, sumisigaw ang bawat himaymay ng katawan ko: Paano kung mabuko ka? Paano kung hindi ka na makalabas?

Hinawakan ko ang braso ng matrona namin, nagpakunwari ng kaswal na galaw, pero sa totoo'y mahigpit iyon — hudyat na dapat nakahanda kami kung sakaling kailangan nang gumalaw.

Habang tinutulak si Adrian papasok sa inner room, ramdam kong humahaba ang bawat segundo. Ang pintuan, dahan-dahang nagsara. Bago tuluyang bumangga ang kahoy sa frame, nakita ko ulit ang mga mata niya. May ngiti, may tapang, pero may isang bagay na para bang nagsasabing baka iyon na ang huli.

At nang magsara ang pinto, naramdaman ko ang bigat na para bang tinakpan ng bakal ang dibdib ko.

Hindi ko alam kung mas matindi ang selos ko dahil sa lahat ng titig ng mga taong iyon kay Adrian, o ang takot ko na baka sa loob ng kuwartong iyon, may mangyaring hindi na namin makokontrol.

Ang alam ko lang — isang maling galaw, at puwedeng sumabog ang buong operasyon.

Itutuloy...