I love you, SARGE

Part 16: Inner VIP Room

Sumara ang pinto ng inner VIP room at para akong naiwan sa dilim. Ang lamig ng aircon, pero ang likod ko, punong-puno ng pawis. Sa bawat segundo na wala akong nakikita kay Adrian—o Riku sa mata ng mga Yakuza—parang tinutusok ng karayom ang dibdib ko.

Tahimik akong nakaupo sa tabi ng matrona naming asset, pilit na nag-aangasan para magmukhang kaswal, pero ang mga mata ko, hindi matigil sa pagmamasid sa paligid. Limang bouncer ang nakapuwesto sa pinto, lahat may hawak na radio. Dalawa pang bodyguard ang nasa gilid, nagbabantay sa amin. Hindi ito ordinaryong VIP room; parang kuta ng sindikato.

May narinig akong malalim na boses mula sa loob, dumadaan sa makapal na pader. Tumawa ang isang Yakuza, malakas at bastos. Sumagot si Adrian sa tonong entertainer, malambing pero kontrolado. Hindi ko man naririnig nang malinaw ang mga salita, pero kilala ko ang boses niya. May halong tapang.

"Riku-san... motto misete kure."

Narinig kong sabi ng isa sa mga Yakuza mula sa loob, sabay tawa ng iba.

"They want you to give them more," paliwanag ng translator na naiwan sa labas, tumatawa rin.

Napakuyom ako ng kamao. Give them more? Para bang sinasabi nilang wala siyang karapatan tumanggi. Gusto kong sugurin ang pinto, wasakin ang lahat, at kaladkarin siya palayo. Pero hindi puwede. Hindi lang buhay niya, kundi buhay namin lahat ang nakataya dito.

Napatingin sa akin ang matrona, bahagyang nakakunot ang noo. "Kalma lang, David," bulong niya. "Ginagawa niya lang trabaho niya. Trust him."

Pero paano ako kakalma kung ang taong mahal ko ay nasa kabilang silid, napapalibutan ng mga taong walang awa?

Sumandal ako, pinilit kong magmukhang bored. Sa tainga ko, narinig kong umingit ang earpiece ko—isang mahinang static. At pagkatapos, boses ni Adrian, halos bulong:

"Control, Riku here. Inside the VIP. Yakuza boss wants private entertainment. Will extend cover."

Pinigil ko ang sarili kong hindi huminga nang malakas. Buhay siya. Nakakapag-report pa.

Pero bago tuluyang nawala ang linya, may narinig akong dagdag:

"Kung may mangyari sa'kin... sabihin mo sa kanya... pinili ko 'to."

Para akong sinampal. Ang dugo ko, biglang umakyat sa ulo. Sabihin mo sa kanya? Ako ba 'yon? Ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko, kaya agad kong kinuyom ang mga kamay ko para hindi mahalata. Ang ibig bang sabihin ni Adrian, handa siyang mamatay kung kinakailangan?

May sumigaw ulit mula sa loob, halakhak na parang hayop. Tumawa rin ang translator, sumulyap sa amin. "They are very happy with him," sabi niya.

Happy? Hindi ko alam kung gusto kong sumuka o sumabog sa galit. Ang mga titig ng mga Yakuza ay para bang gutom na lobo, at ang nasa loob ay ang taong pinipilit kong protektahan, kahit hindi ko masabi nang hayagan kung bakit.

Maya-maya, bumukas ang pinto nang bahagya. Isang bouncer ang sumilip, may ibinulong sa isa pang guwardiya. Nilingon ako saglit, parang tiniyak na wala akong itinatagong galaw. Napalunok ako. Kung may mali lang akong kilos, baka tapos na agad lahat.

Naglakad ang isa pang Yakuza papunta sa mesa, kinuha ang baso ng alak, at ngumisi. "Your boy," sabi niya sa putol-putol na Ingles, "good... very good."

Pinilit kong ngumiti, pero ang panga ko'y halos mabasag sa higpit ng pagkakakuyom. Hindi siya boy. Hindi siya laruan. Isa siyang opisyal ng batas. At higit sa lahat... siya ang akin.

Pero hindi ko puwedeng ilantad ang sarili ko. Kaya kumapit ako sa braso ng matrona, nagkunwaring nakikinig sa bulungan niya tungkol sa susunod na galaw.

Sa isip ko, iisa lang ang dasal: Adrian, lumabas ka diyan. Huwag mong hayaang kainin ka ng dilim ng kwartong 'yan. Dahil kung hindi... kahit sugal pa ng buhay ko, susunduin kita.

At habang patuloy ang tawanan at sigawan mula sa loob, pakiramdam ko, isang maling sagot o maling galaw lang ang kailangan — at dudurog ang buong operasyon sa harap ng mga mata ko.

Itutuloy...