I love you, SARGE

Part 17: Ang Pagbagsak ng Yakuza Club

Hindi ko inasahan na darating ang sandaling iyon nang ganito kabilis—isang text message mula sa control na pinadalang encrypted ng handler namin: "Riku secured intel. Prepare to move."

Tumigil ako sandali, ang dibdib ko parang tumalon. Si Adrian — Riku — nakapasok nang napakalapit, kumuha ng ebidensya at nagbigay ng senyales. Ito na ang pagkakataon namin.

Sa loob ng VIP antechamber, uminit ang paligid pero hindi dahil sa musika. Uminit dahil alam kong darating ang sandaling susubukan namin pigilan ang babaing itim na kamay ng sindikato. Ang mga bouncer at mga naka-suits sa paligid, hindi nila alam na may takbo na ang aming relo.

"Control, this is Montoya. Move on my mark," bumulong ako sa earpiece habang nakatitig sa pintuan. Ramdam ko ang liwanag ng mga camera sa loob ng VIP; marami ang naka-offline, pero sapat ang aming intel para malaman kung saan pupunta ang target.

Sa gilid ko, nakatitig ang matrona—kunwaring kinikilig, pero alam kong nanginginig din siya. Iniayos ko ang uniform ng hindi ko naman suot, at nag-conceal ng maliit na radio. "Huwag kang kumilos hangga't di ko sinasabi," sabi ko sa kanya ng mahina. "Kahit mag-alok sila ng alak o pera, panindigan mo 'yung role mo."

Mabilis ang mga kamay sa loob. May narinig akong katok sa pinto, mababang boses ng Japanese, at ang translator na kasundo nang umalingawngaw: "They are ready. The show is finished. Come."

Sumirit ang dugo ko. Ang boses ni Adrian—kontrolado, kalmado—sumagot, at walang sinasadyang pag-uurong: "Understood."

Mabilis na umusad ang plan. "Three teams in," sabi ng handler sa radyo. "Alpha to inner, Bravo to exit routes, Charlie to rooftop. Execute in three... two... one—mark."

Hindi na ako nagdalawang-isip. Tumayo ako, hinawakan ang braso ng matrona na parang parte lang ng drama, at sabay siyang lumakad papunta sa bukasan.

Bago pa tuluyang dumaan ang pintuan, naramdaman kong tumitig si Adrian sa akin. May konting ngiti siya—hindi panlipunan, hindi pang-entertainment. Ang ngiting iyon ay puno ng panunukso at katiyakan: Tiwala ka lang, Dave.

Tiwala ko.

Pumasok kami sa loob. Ilang hakbang lang, at agad na kumawala ang mga bouncer sa gilid—pawang sorpresa. Hindi nila inexpect ang bilis ng paggalaw namin. Sa isang iglap, bumaligtad ang eksena mula sa entablado at glitz, sa maitim na realidad ng pagkakahuli.

"Police! Hands up!" sigaw ng isang kasapi ng raid sa matinis na tono. Nagulat ang mga customers; ang mga Yakuza big shots sa sofa ay nagulat, ngumiti'y unti-unting naglaho at napuno ng malamig na galit. Ang translator, na dati'y nasa gilid, mabilis tinaboy at sinalihan ng aming official translators na kasama sa operation.

Si Adrian—nakita ko siya sa sandaling iyon—ay mabilis kumilos. Nagamit niya ang kalituhan; sa ilalim ng pretension ng dancer, kinuha niya ang isang maliit na thumb drive at itinulak sa bulsa ng jacket ng matandang may dragon tattoo. Sigaw ko ang code name: "EVIDENCE SECURED!" at ramdam kong nagliyab ang puso ko dahil sa relief at lungkot sa iisang paghalo.

Nagkiskisan ang mga bouncer at ang team namin. May paputok na kaskad ng tensyon—isang bouncer ang nagtangkang umatras at kumuha ng armas, pero nauna ang Bravo team sa exit. May dalawang putok ng warning shots sa kisame ng VIP room; hindi ito barilan ng p*****n, kundi desperate displays ng control. Dahan-dahang bumaba ang ulo ng isang Hapon, at may dalawang big shots na tinakpan ng mga kamay ng aming mga operatives.

Nakipag-tuhkanan ang translator; magulo ang pag-translate, siksikan ang mga salita, pero malinaw ang resulta: maraming suspek agad ang inaresto—tagapangasiwa ng club, mga bodyguards, ilang middlemen na konektado sa p**********n ring. Ilang naka-suit ang pinaghahawakan, ilang crisp envelopes ang kinuha bilang ebidensya. Nakikita ko rin ang mga cash stacks, ledger, at phones — lahat nang walang maskara.

Sa gitna ng eksenang iyon, nakita ko si Adrian na lumabas mula sa isang maliit na door na dati'y pinasukan niya para sa "private show." Nang makita niya ako, tumakbo siya papalapit. Nakita ko ang pawis sa noo niya, ang hirap huminga. Hindi siya nagkulang ng ngiti—pero may bakas ng pagod. "David," bulong niya, "we got it. Thumb drive—names, transaction logs. They were careless."

Hinawakan ko siya nang mahigpit, hindi dahil payout ng misyon kundi dahil sa takot at pasasalamat. "Ikaw ang nag-risk nang todo," sabi ko, boses na natutunaw. "Bakit mo ginawa 'yan?"

Ngumiti siya nang mahina. "Kayo ang nagbigay ng chance. Kailangan ko. Kailangan namin."

Hindi natapos ang gabi doon. Ilang suspects ang nagbigay ng resistance, pero dahil sa coordinated approach, unti-unti naming nakontrol ang buong compound. Napuno ang mga escort vehicles ng mga naka-suit at bouncer na lead suspects. Ang matrona namin, na dating asset lang, ay agad sinama namin bilang witness at protektado na ngayon ng state.

Habang inu-escort namin palabas si Adrian papunta sa awaiting vehicle, napadaan ang mata ko sa dalawang naka-itim na lalaki na mas malalim ang tattoo—mga ranggo sa sindikato. Hindi kami nakakakuha ng leader tonight. Iyon ang hinahanap pa rin namin. Ngunit may laman na ang thumb drive—may pangalan, may transaksyon, may phone logs. Hindi sapat para sa buong sindikato, pero sapat para sirain ang operasyon sa Pampanga at i-kwento ang daan pa patungo sa Batangas.

Sa loob ng sasakyan, huminga kami nang sabay. Hindi lamang dahil sa pagod, kundi dahil sa bigat ng ginawa. Naka-handcuff pa si Adrian—protocol—pero ang tingin niya sa akin habang may lamig mula sa malamig na hangin ng malamig na sasakyan ay malinaw: We did it. But the war is not over.

At doon, nakaupo kami, katahimikan at pulutong ng mga siren sa malayo. Ang loob ko, puno ng pagpapahalaga at kakaibang pagmamalaki. Siya — si Adrian Riku Villareal—hindi lang dancer o inspector; siya ang dahilan kung bakit nagtagumpay kami ngayong gabi.

Ngunit habang pinagmamasdan ko ang profile niya, alam kong mas malaki pa ang laban. May isang tao pa sa likod—isang leader—na malayong naghahanda. At alam ko, kung kailangan naming sundan iyon, handa kaming isugal muli ang lahat.

Itutuloy...