I love you, SARGE

Part 19: Bakbakan Sa Safehouse

Dalawang araw na ang nakalipas mula nang bagsakin namin ang Yakuza Club sa Pampanga. Akala ko'y tapos na ang lahat, pero sabi nga ng mga nakakatanda sa serbisyo, "Kapag isang pugad ang winasak, may isa pang pugad na lilitaw." Kaya kahit successful ang operasyon, hindi pa rin puwedeng magpakampante.

Sa Provincial Police Office ng Pampanga muna kami naglagi ni Adrian at ng iba pa naming kasama. Doon kami nag-debrief, nag-ayos ng mga report, at nakatanggap ng panibagong utos. Hindi na ako nagtaka na sa susunod na linggo ay muling kikilos ang Yakuza, mas malalim, mas delikado.

Ngayon, dalawang araw pagkatapos ng raid, ipinadala kami sa isang safehouse sa gilid ng bayan. Malayo ito sa kalsada, napapalibutan ng mga puno at bakod na matibay. Mukha itong ordinaryong bahay, pero ang loob ay puno ng radio equipment, maps, at mga gamit sa surveillance. Doon kami tatambay habang naghihintay ng bagong galaw ng kalaban.

Pagkapasok namin, napansin kong medyo magulo ang paligid—mga sirang upuan, mga lumang kama na nakasalansan sa sulok, at mga kahong hindi ko alam ang laman. Pero kahit ganoon, ramdam kong safe ito. At higit sa lahat, para sa unang pagkakataon mula nang sumabak kami sa operasyon, nagkaroon kami ng sandali ni Adrian na walang ibang nakabantay.

"Montoya," tawag niya sa akin, habang binibitbit ang maliit niyang bag. Hindi niya ako tinawag na David. Palaging apelyido kapag nasa paligid ng iba. Pero kami lang dalawa ngayon.

"Bakit?" tanong ko, nagkukunwaring busy sa pag-aayos ng baril.

Lumapit siya, inilapag ang bag sa mesa, saka tumingin sa akin nang diretso. "Dalawa lang tayo sa kuwartong ito. Wala silang balak dito tumambay, alam mo 'yon?"

Ramdam ko agad kung saan patungo ang usapan. Kinabahan ako. Hindi dahil ayaw ko, kundi dahil sobra kong gusto. Mula pa noong raid, bawat pagkakataon na magkalapit kami, parang naglalaban ang katawan ko kung tatapusin ko na ang lahat ng pakikipaglaro o kung susubukan kong lumaban pa sa nararamdaman ko.

Tumikhim ako. "Eh ano ngayon?"

Ngumiti siya, bahagyang pilyo, bahagyang seryoso. "Eh di ibig sabihin, sa wakas, wala nang makakakita sa atin."

Hindi ko na napigilan. Tumayo ako at lumapit sa kanya. Ang init ng safehouse ay lalo pang uminit nang magdikit ang katawan namin. Ang amoy ng pawis at cologne niya ay sumalubong sa akin, at doon ko narealize kung gaano ko siya kinamkam nitong mga nakaraang araw na puro operasyon at puro takot.

Hinalikan niya ako—hindi tulad ng dati na parang minamadali, kundi mabagal, mariin, at puno ng pananabik. Para bang gustong-gusto niyang ipaalala sa akin na buhay pa kami, na hindi kami nagkulang sa oras kahit na araw-araw ay nakikipagsapalaran kami sa panganib.

Nang bumitaw siya saglit, nakangiti siya. "Na-miss mo ba ako, Sarge?"

"Huwag mo akong tanungin ng ganyan," sagot ko, halos paos. "Alam mong oo."

Bago ko pa matapos ang sasabihin ko, siniil na naman niya ako ng halik. Nawala ang lahat ng ingay sa labas, lahat ng utos, lahat ng iniisip kong responsibilidad. Ang natira lang ay ako, siya, at ang t***k ng puso naming sabay na bumibilis.

Inihiga niya ako sa lumang kama na nasa sulok, kahit pa parang delikado na baka bumigay ang springs nito. Hindi namin ininda. Ang mahalaga, magkasama kami. Ang init ng labi niya ay bumaba mula sa aking bibig, dumaan sa leeg, at halos mapatid ang hininga ko nang maramdaman ko ang mga halik niya sa dibdib ko.

Napaarko ako, pigil ang pag-ungol nang maramdaman ko ang bibig niya sa pinakasensitibong parte ng aking dibdib habang nalalamutak niya ang kabila nito. Mainit, mapusok at nakakanginig ng kalamnan ang kanyang ginagawa. Halos gusto ko nang sumabog.

Bumaba ang kanyang kamay sa aking p*********i, naramdaman niya ang pagpipigil nito hanggang sa maswabe niyang ikulong sa kanyang palad at magtaas-baba ito kasabay ng pagkain niya sa aking dibdib.

"Adrian...." paos kong pagungol.

"Adrian..." mahina ko nang pagsambit, hawak ang batok niya.

Ngumisi siya, parang natutuwa sa bawat ungol na pinakakawalan ko. "Shh, Montoya. Baka marinig tayo."

Pero imbes na tumigil, lalo niyang pinag-igting ang ginagawa niya. Hanggang sa bumaba pa ang mga halik niya—mula dibdib, pababa sa tiyan, nanigas ang aking tiyan ramdam niya ang katigasan ng abs ko nang kalikutin ng kanyang dila ang pusod ko.

"Aaaah, s**t Adrian... uhmmm.." hindi ko parin mapigilan ang aking sarili sa ginagawa niya.

Bumaba ang mga halik niya hanggang sa pinakapribadong parte ng katawan ko. Doon ko tuluyang nakalimutan na isa akong pulis, isang alagad ng batas. Sa harap niya, isa lang akong taong sabik magmahal at mahalin.

Napakapit ako nang mariin sa bedsheet, parehong kamay nakapulupot na parang mawawala ako sa wisyo. At sa mismong sandali na maramdaman ko ang mainit niyang hininga roon, kusang kumawala mula sa bibig ko ang mas malakas na pag-ungol na kanina ko pa pinipigilan.

"Ahh... Adrian..."

Kasabay noon, biglang kumulog nang malakas sa labas. Dumagundong ang langit na para bang sinasabayan ang t***k ng puso ko. Sumunod agad ang buhos ng ulan—malakas, tuloy-tuloy, parang palakpakan ng mundo sa bawal naming pagsasanib.

Sa bawat segundo, lalong uminit ang aming tagpo. Sa labas, ang mundo ay abala sa bagyo; sa loob ng safehouse, kami ang bagyong hindi na kayang pigilan.

Hindi siya nagdalawang-isip. Buo niyang tinanggap ang kabuuan ko, at sa bawat segundo ay para bang mas lalo kaming nagiging isa.

Kamuntikan na akong sumabog sa loob ng kanyang bibig. Nagpigil lang ako dahil ayoko pa itong matapos.

Nang bumalik siya sa aking labi, sinalubong ko siya ng halik na mas matindi pa kaysa kanina. Hanggang sa hindi ko na rin mapigilan, ako naman ang naglakbay ng halik pababa sa kanyang katawan—at doon ko siya pinaramdam ng parehong init at pagmamahal.

Naghalo ang mga ungol, mga hininga, at mga bulong na parang musika sa loob ng safehouse. At nang dumating ang rurok ng lahat, sabay naming pinakawalan ang init na matagal naming pinigil. Sabay, walang nagpaiwan.

Pagkatapos, humiga kami, pawisan, hingal, pero magkadikit pa rin. Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko, at mahigpit niya itong pinisil.

"David," mahina niyang sabi. Hindi na Montoya, hindi na Sarge. "Kahit anong mangyari, hindi kita bibitawan."

Napatitig ako sa kanya, at sa unang pagkakataon, wala na akong itinago. "Ako rin, Adrian. Ako rin."

At doon, sa gitna ng katahimikan ng safehouse kasabay ng malakas na ulan sa labas natagpuan namin ang kapayapaan—kahit alam naming bukas, baka giyera na naman.

Itutuloy...