ผ่านไปอีกสามวัน แต่ยังไม่มีความคืบหน้าใดให้รับรู้จากสองแม่ลูก และเวลานี้คนที่พยายามทำใจเย็นอย่างยิ่งยวดก็หมดความอดทน จะถึงงานบุญอยู่รอมร่อแต่ลลิตายังเงียบกริบ หากขาดหล่อนเสียคนทุกอย่างคงไร้ความหมาย ในเมื่อเขาเตรียมการทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อหล่อน เพื่อต้อนรับคนสำคัญ คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป
“นั่นจะไปไหนน่ะเจ้าฤทธิ์”
นางน้อยที่กำลังเกณฑ์คนงานของเรืองฤทธิ์มาช่วยกันขนของร้องถาม เมื่อเจ้าหลานชายตัวเอ้เดินอาดๆ ตรงไปยังกระบะคู่ใจ
“ผมจะออกไปธุระข้างนอกครับ ฝากทางนี้ด้วยน้าน้อย”
พูดจบเรืองฤทธิ์ก็สตาร์ตรถออกไปทันที ทิ้งให้นางน้อยยืนมองตาปริบๆ
“อะไรของมันวะ”
เสียงบ่นพึมพำทำให้สามีที่กำลังช่วยกันขนโต๊ะหันมามอง
“บ่นอะไร”
นางน้อยมองคนเป็นสามีแวบหนึ่ง
“ไอ้ฤทธิ์น่ะสิ มันบอกไปธุระ ธุระอะไรก็ไม่บอก ขับรถหน้าตั้งไปแล้วโน่น”
นายยุทธมองตามท้ายรถกระบะ แล้วบอกก่อนจะกลับไปขนโต๊ะอีกค
