“ช่างเหน่ง ฉันเอง น้อยตายุทธน่ะ” บอกชื่อแซ่เรียบร้อยฝ่ายนั้นก็ตอบกลับ “วันนี้อยู่บ้านหรือเปล่า ถ้าอยู่ว่าจะเข้าไปหา พอดีหลานชายอยากปรับปรุงบ้านใหม่... ใช่ บ้านไม้ อือ... ได้ๆ เย็นนี้ จะเข้ามาเองเรอะ เออๆ ดีๆ เย็นนี้นะ จ้ะๆ”
นางน้อยวางสายแล้วหันมายิ้มให้หลานชายที่มือถอนหญ้า แต่ตามองนางไม่กะพริบ
“เรียบร้อย เย็นนี้ช่างเหน่งจะเข้ามาดูด้วยตัวเองเลย อยากจะทำอะไรก็ไปดูให้เรียบร้อย เวลาช่างมาจะได้บอกกับเขาถูก”
“โอเค เดี๋ยวผมกลับไปดูอีกรอบ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ขณะที่นางน้อยมองตามด้วยสายตายิ้มๆ
“ใครวะฤทธิ์ ใช่เพ็ญหรือเปล่า วันก่อนยังถามถึงเอ็งอยู่เลย นังพาก็พูดถึงแต่เอ็ง” น้าน้อยบอก ใบหน้าเริ่มย่นมีรอยยิ้มคล้ายสมใจ ขณะที่เรืองฤทธิ์ถอนหายใจยาวพร้อมส่ายหน้า
“ไม่ใช่เพ็ญ”
คำตอบตรงๆ ของหลานชายทำเอาคนเป็นน้าและแม่สื่อหุบยิ้มฉับ จากใบหน้าเกลื่อนยิ้มเปลี่ยนเป็นกังวลแทนที่
“ไม่ใช่แล้วใครที่ไหน ลูกเต้าเ
