บทนำ

2426 Words
บทนำ ​​ณ บริษัทแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มแววตานิ่งสงบนั่งพิงเก้าอี้ประจำตำแหน่งพร้อมเปิดประวัติพนักงานที่ทางบริษัทได้ประกาศรับสมัครงานไปได้ไม่นาน ความจริงหน้าที่นี้เป็นของเลขาแต่ทว่าเขาดันอยากเจอพนักงานคนนี้และสัมภาษณ์หล่อนด้วยตัวเองจนใจจะขาดเพราะเขาเฝ้ารอเธอมานานเเสนนานรอวันที่จะได้พบกับเธออีกครั้งผู้หญิงที่ทำให้เขาตายทั้งเป็น "พลอยชมพู สิริทร" เขาเอ่ยชื่อออกมาด้วยความเจ็บปวด ซีต้า โตมาร์ลูกชายของซีโน่และการดาเขาเป็นลูกครึ่งที่เติบโตอยู่ประเทศไทย ใครๆต่างก็เรียกเขาว่าเสือร้ายที่สาวๆต่างพากันหลงใหลให้กับหน้าตาและความรวยของเขา แต่สำหรับซีต้าแล้วผู้หญิงเปรียบเสมือนของเล่นที่ชื้อได้ด้วยเงิน ใครจะรู้ล่ะว่าก่อนที่เขาจะมีนิสัยดุร้ายอย่างเสือแบบนี้ก็เคยรักผู้หญิงคนนึงได้มาก มากกว่าที่ใครๆจะคิดเสียอีก ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน วันเปิดเทอมใหม่ที่ใครๆต่างพากันตื่นเต้น โรงเรียนานาชาติแห่งหนึ่งตอนนั้นซีต้าอายุ17ปี อยู่ม.5 เขาเป็นหนุ่มฮอตแต่ไหนแต่ไร มีสาวๆต่างมาชอบพอเขาแต่เขากลับไม่สนใจใครเลย "ไงไอ้เสือ เปิดเทอมวันแรกที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับเลยนะ" เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา "กูก็เป็นของกูแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว" "กูล่ะอิจฉามึงจริงๆที่มีสาวๆวิ่งตามเป็นว่าเล่น แต่มึงนี้นะดันไม่ชอบพออะไรพวกหล่อนๆเลย" เพื่อนสนิทเขาสองสาวคนต่างพูดคุยกันตลกขบขัน ชายหนุ่มไม่สนใจนั่งมองหน้าตานิ่ง สายตาที่มองไปรอบๆวิวโรงเรียน แต่ดันไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งถักเปียยาวถึงเอวใส่แว่นตากลมโต กระโปงยาวเกินหัวเข่า เขาส่ายหน้าเพราะเจ้าหล่อนแต่งตัวเฉยเอาการ "คุณแม่ไม่ไปไม่ได้หรอคะ ทำไม่ต้องให้หนูอยู่โรงเรียนประจำด้วย" "พริ้ง แม่มีเหตุผลของแม่ ตอนนี้ลูกต้องอยู่ที่โรงเรียนนี้ไปก่อน แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกลำบาก"อิงอรร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดไม่น้อย "แม่ มีอะไรก็บอกหนูสิคะ ทำไมเราต้องหนีด้วย เพราะพ่อใช่ไหมแม่บอกพริ้งสิค่ะ" "พริ้ง อย่าเพิ่งถามอะไรแม่ตอนนี้เลย แค่ลูกอยู่ที่นี่แม่จะสบายใจมากแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายแม่ให้หนูทุกเดือน พริ้งเราเหลือกันแค่สองคนแม่ลูกแล้วนะ พ่อเขาโกหกพวกเรามาตลอดแม่จะไม่ยอมเป็นน้อยใคร" "แม่ค่ะ หนูเข้าใจดีคะ" "งั้นลูกเข้าโรงเรียนนะ แม่มีธุระต้องไปทำอย่าร้องไห้นะลูก แม่ไปก่อนนะ" อิงอรเดินกลับไป พริ้งมองตามด้วยแววตาเศร้าเธอย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นวันแรกไม่มีเพื่อนสักคนกไม่มีคนรู้จักความเหงาบวกกับความว้าเหว่ผุดขึ้นมาในใจของเธอไม่น้อย หญิงสาวเช็ดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะไปพบอาจารย์ที่ประจำชั้น ซีต้ามองดูนิ่งเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องร้องไห้ความสังสัยมากมายทำให้ชายหนุ่มอยากรู้มากไปกว่าเดิม "มองอะไร ไอ้ต้า"ตูมตามถามเพื่อนชาย "ไม่มีอะไร" เขาตอบนิ่งๆ ไม่นานนักครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาในห้องเรียน "ทำความเคารพ!"เสียงหัวหน้าห้องบอกนักเรียนทุกคน "สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ" ครูยิ้มรับ "วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกหวังว่าทุกคนจะตั้งใจเรียน ครูเคยบอกตั้งแต่เทอมที่เเล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน3ปี ตอนนี้พวกเธอทุกคนอยู่ม.5กันแล้ว โตๆกันแล้วควรเริ่มคิดถึงอนาคตของตัวเองได้แล้ว วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ เข้ามาสิจ้ะ" พริ้งเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่นิ่งเหมือนอมทุกข์ตลอดเวลาทำให้ซีต้ามองดูนิ่ง นักเรียนในห้องต่างพูดคุยกันเสียงดังเมื่อรู้ว่ามีเด็กใหม่ย้ายเข้ามา "เงียบๆ แนะนำตัวสิค่ะเด็กใหม่" ครูปานวาดบอกเด็กสาว "ชื่อ พลอยชมพูค่ะ เรียกสั้นๆ ว่าพริ้ง" เธอแนะนำจบเพื่อนที่นั่งอยู่พากันนิ่งฟังเงียบทันที "สั้นแค่นี้เหรอจ้ะ โอเคงั้นไปนั่งโต๊ะว่างตรงนั้นเลยจ้ะ" เด็กสาวพยักหน้าพร้อมเดินไปอย่างนิ่งๆ เธอได้นั่งเกือบหลังห้องและได้นั่งหน้าชายอีกคน สายตาที่มองพริ้งนิ่งทำให้เธอแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะนั่งลง ซีต้ามองดูเธอจากด้านหลังเขาสังเกตเธอทุกอย่าง ผิวขาวชมพูเหมือนชื่อข้อมือขวาใส่สร้อยลูกปัดสีม่วงผมยาวถึงเอวท่าทางมองนิ่งๆ ของชายหนุ่มทำให้เพื่อนอย่างตูมตามสะกิดเพื่อนอีกคนให้ดูเพื่อนชาย "แหมๆ เหมือนว่าเสือจะสิ้นลายก็วันนี้หละว่ะ" "อะไรของมึงไอ้ตูมตาม" "นั้นสิ พูดมั่วอะไรออกมา"ออยพูดเสริม "พวกมึงก็ดูไอ้คุณชายซีต้าสิคับ มองเด็กใหม่ไม่วางตาเลย" พลอยชมพูนิ่งไม่พูดอะไรออกมา "หุบปากไปเลย" ซีต้าหันมาดุใส่เพื่อนๆ "หวัดดีจ้ะ เราชื่อแป้งอยู่หอในเหมือนกันเราเป็นรูมเมทเธอ"หญิงสาวอีกคนหันมาคุยกันพริ้ง ทำให้เธอหันหน้าไปคุยด้วย "จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" "งั้น เราเป็นเพื่อนกันนะ"แป้งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร พริ้งก็ยิ้มตอบ ถึงเวลาพักเที่ยงแป้งชวนพริ้งไปทานข้าวด้วยกัน ชายหนุ่มเดินลงไปพร้อมกับเธอเพราะเเป้งก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเขา กลุ่มเขามีตูมตาม ออย ไม้ แป้ง และพริ้ง "แป้งทำไมเราถึงมานั่งโต๊ะเดียวกันกับพวกนี้ล่ะ" "ก็เราเป็นเพื่อนกันไง ไม่เป็นไรหรอกถึงพวกมันจะเป็นแบบนี้ ปากหมาบ้างแต่ไม่มีอะไรหรอก"สองสาวแอบกระซิบกัน จนซีต้ามองนิ่ง "แป้งคุยอะไรกัน"เสียงนิ่งถามคนตรงหน้าแต่หันไปมองหน้าพริ้งแทน "นี่ ต้าอย่าทำเสียงแบบนั้นสิ พริ้งก็กลัวแย่" "กลัวหรอ กลัวอะไรอ่ะ"ชายหนุ่มถามเธอตรงๆ พริ้งก้มหน้าไม่รู้จะพูดอะไร "ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่อยากให้เธอกลัวฉัน" พริ้งเงยหน้ามามองเขานิ่ง สายตาที่ถูกมองแบบนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ 1 ปีผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มเปลี่ยนไปเขาและเธอเป็นเพื่อนสนิทกันจนใครๆต่างอิจฉา ไปไหนก็ต้องเจอซีต้าและพริ้งอยู่ด้วยกันทั้งคู่ถูกเพื่อนแซวตลอดเวลา แต่ความที่เธอได้สนิทกับเขาก็ต้องไม่มีคนพอใจเป็นธรรมดา "พวกมึงจะไปเรียนต่อที่ไหนว่ะ"ไม้ถามเพื่อน "ว่าจะเข้าราชมงคลว่ะ ไม่รู้จะเข้าได้รึเปล่า"ตูมตามพูดขึ้น "จริงอ่ะ เราก็อยากเข้ามหาลัยนี้เหมือนกัน"แป้งพูดเสริม "แล้ว พวกมึงล่ะต้า พริ้ง" "อืม ยังไม่รู้ว่ะ" "แต่พริ้งจะเข้า มหาลัยww แม่อยากให้เรียนที่นั้น" "หรอ เราก็จะเข้าเรียนที่นั้นเหมือนกัน"ไม้เสริม "แต่น่าจะเข้าอยากว่ะ กูขอบาย" "ตูมตาม นายก็ยอมแพ้ก่อนตลอดเลยนะ ฉันก็จะเข้าที่นั้นเหมือนกัน"ออยหันหน้าไปบ่นเพื่อน จริงๆแล้วออยกับตูมตามกำลังคบกันอยู่ "ถ้าออยเข้าที่นั้น เราก็จะเข้าด้วยเหมือนกัน" สายตาออดอ้อน "เหม็นรักว่ะ กูไปอ้วกล่ะ" ไม้แซวจนทั้งคู่เขิน ปัจจุบัน เลขาคิม เขาเป็นคนที่รู้ใจซีต้ามากที่สุดเพราะทำงานด้วยกันมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบซีต้าก็เปิดบริษัทเป็นของตัวเองโดยพ่อให้เงินมาลงทุน นับว่าเป็นที่รู้จักในสังคมได้อย่างรวดเร็วเพราะบริษัทของเขาติด1ใน10ของประเทศไทย ซีต้าทำงานอย่างนักกว่าจะมีถึงจุดนี้ "เจ้านายครับ คุณพลอยชมพูรออยู่หน้าห้องแล้วครับ"เลขาคิมบอกชายหนุ่ม "ให้เธอเข้ามา"เสียงนิ่งเย็นชาบอกคนตรงหน้า พลอยชมพูเดินเข้ามาในห้องอย่างประหม่า เธอไม่คิดว่าประธานบริษัทจะมาสัมภาษณ์เธอด้วยตัวเองแน่นอนเธอไม่รู้ว่าชายคนที่เคยรู้จักเป็นประธานที่นี้ เธอมาสมัครงานที่นี้เพราะคนที่รู้จักแนะนำมา "เอ่อ สวัสดีค่ะ"หญิงสาวทักทายชายที่นั่งบนเก้าอี้ตำแหน่งหลังหันให้กับเธอ "เชิญนั่ง"เขาพูดทั้งๆ ที่หันหลังให้อยู่ หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องก่อนจะนั่งลงตามคำสั่ง "ทำไม คุณถึงอยากทำงานที่นี่ คุณพลอยชมพู สิริทร" "เพราะบริษัทนี้มีความมั่นคง และดิฉันก็อยากทำงานตามสายที่ดิฉันเลิกจบ" "ในประวัติของคุณ ทำไมคุณถึงหยุดเรียนไป2ปี" "ดิฉัน มีความจำเป็นที่ต้องหยุดค่ะ" ซีต้าหายใจออกอย่างแรง พริ้งเพิ่งรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้ "เลขาคิม เข้ามาในห้องหน่อย" "ครับเจ้านาย เอาสัญญามาให้คุณพลอยชมพูเซ็น ผมรับเธอเข้าทำงาน" เขาคิดจะเอาสัญญานี้ผูกมัดเธอไว้ "ต้องทำสัญญาด้วยหรอค่ะ" "ครับ เชิญคุณพลอยชมพูเซ็นตรงนี้"เลขาคิมบอกหญิงสาว พลอยชมพูชั่งใจก่อนจะเซ็น เพราะเธอต้องการทำงาน เพื่อเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ซีต้าหันมามองตอนที่หญิงสาวเซ็นสัญญาก่อนจะยิ้มออกมาด้วยแววตาความพอใจและความโกรธ พลอยชมพูยื่นเอกสารให้เลขาคิมพร้อมเงยหน้ามาสบตาชายตรงหน้าเธออึ่งไปชั่วขณะทุกอย่างเหมือนกับหยุดนิ่ง ไม่คิดว่าเธอจะได้มาเจอเขาอีกครั้ง สายตาที่มองมาเล่นทำเอาหญิงสาวทำตัวไม่ถูก "สายตาแบบนี้แปลว่าคุณยังจำผมได้สินะ" ชายหนุ่มกระแทกเสียง "ขอโทษค่ะ คุณคงจำคนผิดแล้ว"เธอยกมือไหว้ก่อนจะออกจากห้อง แต่ดันเปิดประตูไม่ออกก่อนจะหันไปมองชายที่นั่งอยู่ที่เดิม "คุณ" "กลัวหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น หึ คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าจะเจอผมที่นี่ ทำไม!อยากรื้อฟื้นความหลังหรอ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้จนเธอเริ่มสั่นกลัว "กรุณาถอยออกไปค่ะ ดิฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี้เพราะถ้ารู้คง" "ถ้ารู้แล้วจะทำไม จะหนีเหมือนเดิมหรอ พลอยชมพู" สายตาที่ไม่เหมือนเดิมจ้องมองเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พลอยชมพูรู้ดีว่าเพราะเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนเขาคงโกรธเกลียดเธอมากที่เธอนั่นทิ้งเขาไป "เรื่องมันผ่านมานานจนดิฉันจำไม่ได้แล้วต่างหาก"คำพูดเธอกลับตรอกย้ำให้ซีต้าเจ็บปวดมากขึ้น "ทำไมกัน ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันพอฉันไม่เหลืออะไรก็ถีบหัวส่งหรอ" "แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ ขอโทษให้เสียเวลาดิฉันไม่อยากทำงานที่นี้แล้ว ขอตัว" "หึ คิดว่าเรื่องมันจะง่ายเหมือนเดิมหรอ คิดอยากหนีฉันก็หนี ได้เธอไม่อยากทำงานที่นี้ก็จ่ายฉันมาสิสิบล้าน"หญิงสาวตาโตที่ได้ยินชายหนุ่มพูดออกมาแบบนั้น "ห๊ะ สิบล้าน" เงินมากขนาดนี้พลอยชมพูไม่มีทางหามาจ่ายได้แน่ๆ เธอเข้าใจแล้วว่าเขาอยากเอาคืนเธอ "ใช่สิบล้าน ตามสัญญาที่ระบุไว้"เธอพลาดเองที่ไม่ได้อ่านสัญญาให้ดี หญิงสาวด่าตัวเองใจ "พรุ่งนี้ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก" ชายหนุ่มมองหน้าพร้อมเดินออกไปจากห้องพลอยชมพูแทบเข่าทรุด ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ที่เธอรู้จักแนะนำมาเธอก็จะไม่มาเหยียบที่นี้เลย แต่นี้ทุกอย่างมันพังหมด ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ซีต้ามารอแฟนสาวที่ห้องพักเพื่อจะไปเรียนด้วยกันแต่โทรไปเท่าไหร่พริ้งก็ไม่รับตอนนี้เขาและเธอเรียนอยู่ปี3 ซีต้าคบกับเธอตั้งแต่เรียนจบม.6 เขาก็ยังนั่งรอจนไม่ได้เข้าเรียน จนมืดค่ำมีรถเก๋งคันหรูมาส่งเธอที่หอ ชายหนุ่มแอบมองอย่างเสียใจ "พี่ไปก่อนนะ หวังว่าเรื่องที่คุยกันวันนี้เธอจะเข้าใจ"ชายแปลกหน้าพูดพร้อมกำมือหญิงสาวแน่น "ค่ะ ถ้าพริ้งทำตามพี่จะไม่ทำอะไรแม่พริ้งใช่ไหม" "มันก็ขึ้นอยู่ที่เธอ" หญิงสาวเสียงสั่นก่อนจะเดินขึ้นห้องไป หอนี้ไม่ใช่หอในแต่คนภายนอกไม่สามารถเข้าหอนี้ได้นอกจากคนภายในพาเข้า ซีต้ามองหญิงสาวอย่างผิดหวัง พลอยชมพูเข้าหอโดยไม่รู้ว่าก่อนที่ประตูจะปิดมีคนดันตัวเข้ามาด้วย "ต้า นายมาได้ไง" "ไปไหนมา ทำไมโทรไปไม่รับ ไอ้ผู้ชายคนนั้นคือใคร" "อย่าเสียงดังสิ พริ้งไม่อยากคุยวันนี้ พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต้ากำลังโกรธพริ้งอยู่ยิ่งคุยเราก็ยิ่งทะเลาะ" ชายหนุ่มนิ่งก่อนจะดึงแขนเธอออกมานอกหอ "ต้าจะคุยตอนนี้ บอกมาให้ผู้ชายตะกี้มันคือใคร" หญิงสาวนิ่งเธอไม่รู้จะบอกเขายังไงเช่นกัน "เงียบทำไมล่ะ พริ้ง นี้พริ้งนอกใจต้าหรอ" "มัน ไม่ใช่อย่างนั้นนะต้าแต่" "แต่อะไร มีอะไรก็พูดมาดิว่ะ โทรไปวันนี้ก็ไม่รับทำไมมีอะไรก็ไม่บอก" "ถ้าต้าเชื่อใจพริ้ง ต้าจะไม่พูดแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชายเราเอง" "นี่พริ้งมีพี่ชายด้วยหรอ ตลกรึเปล่าทำไมต้าไม่รู้" "ต้าต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรอ เขาเป็นลูกเมียหลวง แต่พริ้งลูกเมียน้อย เมียน้อยได้ยินไหม" ใช่เขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเพราะเธอไม่เคยบอกเขาเลย "ต้าขอโทษ อย่าร้องไห้สิพริ้ง"หญิงสาวร้องไห้ออกมาเธอเพิ่งรู้ว่าพี่ชายต่างมารดาจับเเม่เธอไปเขาเพิ่งรู้ว่าพ่อของเขามีภรรยาน้อยจนแม่ของเขาต้องตรอมใจเข้าโรงพยาบาล พริ้งได้รับโทรศัพท์ชายแปลกหน้าเมื่อวานถึงรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายตัวเอง
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD