พยายามคิดว่าเขาไม่น่าเป็นอะไรมาก แต่การนั่งรอโดยไม่เห็นอะไรข้างในเลยเป็นครึ่งชั่วโมงก็ทำให้กังวลได้เหมือนกัน
“ญาติคุณธนพัฒน์ค่ะ” ได้ยินพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินเรียกก็รีบเดินไปหา
“คนไข้ชื่ออะไรคะ”
“ธนพัฒน์ค่ะ”
“ญาติไปรับยาที่ห้องจ่ายยาบนชั้นสองนะคะ จะมียาฉีดด้วย ได้มาแล้วให้เอาเข้าไปให้พยาบาลด้านในนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันเดินขึ้นบันไดชั้นสอง ยื่นใบสั่งยาแล้วนั่งรอรับยาอีกสิบนาทีก็ได้รับยา เดินลงบันไดกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน แจ้งพยาบาลหน้าห้อง
“เอายาฉีดไปให้พยาบาลค่ะ”
“เข้าไปได้เลยค่ะ” พอประตูเปิดออกกก็พยายามมองหาเขาเป็นจุดแรก เห็นนอนบนเตียงมองมาตาปริบๆ ได้ก็โล่งอกได้เล็กน้อย
“ยาของธนพัฒน์ค่ะ”
“วางไว้บนตะกร้าเลย”
“คนไข้เป็นอะไรเหรอคะ”
“กระเพาะค่ะ คุณหมอจะฉีดยาให้ แล้วก็ให้ยากลับไปกิน น่าจะเกิดจากพักผ่อนน้อย มีความเครียด กินอาหารไม่ตรงเวลา” ตามที่เดาไว้จริงๆ ด้วย
“ขอเข้าไปดูแป๊บหนึ่งได้ไหมค
