สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างยอมรับ ยอมออกจากห้องเธอด้วยความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรง ยืนมองบานประตูที่ปิดลงด้วยความรู้สึกที่มันจุกอยู่ในอก
จู่ๆ ความกลัวมากมายก็เต็มแน่นในอก จนหายใจไม่ทั่วท้อง เหนื่อยไปหมด ถ้าเธอโกรธจนไม่ยอมดีด้วยจริงๆ ผมจะทำยังไง ไอ้ที่เคยคิดว่าจะยอมรับได้หากต้องแตกหักกันจริงๆ มันเหลวไหลสิ้นดี
แค่ไม่ต้องมาคบกันเพราะคำสั่งแม่แต่ยังเป็นเพื่อนกัน ยังเห็นเธออยู่ในชีวิตจะได้ไหม
แต่พอตั้งคำถามแบบนั้นก็รู้ดีว่าวันหนึ่งแมงมุมจะหายโกรธผมได้ แค่อาจไม่เหมือนเดิม...
วันหนึ่งเธออาจจะไปมีแฟนก็ต้องหายไปจากชีวิตของผมอยู่ดีใช่ไหม...ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกทรมานขึ้นมา ภาพของไอ้ยีนส์กับเธอผุดเข้ามาในหัวให้เปรียบเทียบ ขนาดรู้ทั้งรู้ว่ามันแกล้งผมยังเสียศูนย์ขนาดนี้ แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ จะรับได้จริงๆ เหรอ
ผมส่ายหน้าให้ตัวเอง ที่สุดท้ายก็ยังไม่กล้าหาคำตอบให้ลึก แต่รู้แค่ว่ายังไงก็ต้องง้อเธอเรื่องนี้ก่อน
