ฉันตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวแล้วตั้งใจว่าจะกลับบ้านเลย มาอยู่ห้องยีนส์ตั้งแต่วันจันทร์ก็เกรงใจ แม้ว่าเขาจะเป็นคนเสนอไอเดียนี้เองก็เถอะ
พอออกมาจากห้องก็เห็นว่าเบสที่น่าจะอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วนั่งเล่นมือถืออยู่ ตื่นเช้าเหมือนกันแฮะ เพิ่งหกโมงเอง วันหยุดด้วย พอรู้ว่าฉันมาเขาก็รีบเก็บมือถือ...บางทีเขาอาจจะไม่ได้ตื่นเช้า แต่อาจไม่ได้นอนเลย
หน้าเขาซีดๆ หมองๆ ตาคล้ำๆ แล้วก็ยังนั่งคอตกเหมือนลูกหมา...จะทำให้ฉันสงสารให้ได้เลย
“จะไปไหนแต่เช้า” เขาถามก่อน
“กลับบ้าน”
“กลับด้วยสิ”
“แกขับรถมาไม่ใช่เหรอ จะกลับไม่กลับก็แล้วแต่แก”
แววตาเขาสลดลงอีกแล้ว เฮ้อ ทำไมคนร้ายกาจแบบเบสถึงดูหมดสภาพได้ขนาดนี้...เพราะเขาก็รู้สึกกับฉันมากเหมือนกันใช่ไหม
ใจฉันอ่อนยวบเลยยอมรับ ทั้งๆ ที่อยากใจแข็งมากกว่านี้กับสิ่งที่เขาช่างสรรหามาทำให้เสียใจ แต่คนมันรักอะเนอะ เห็นเขาสำนึกผิดแล้วสภาพเป็นแบบนี้มันก็ใจละลาย...แต่ไ
