“อืม เอาอะไร”
“น้ำเปล่า แล้วก็ขอชามะนาวแก้วหนึ่ง”
“ของฉันโกโก้นะ”
“โอเค” ผมเดินไปที่ร้านน้ำ ซื้อทั้งน้ำเปล่าและน้ำหวานสำหรับทุกคน ก็หิ้วเต็มไม้เต็มมือมาที่โต๊ะเลย
“ขอบใจ ดีจังมีผู้ชายหน้าตาดีคอยดูแล แบบนี้มากินข้าวด้วยบ่อยๆ นะ” มินนี่แซวผมอย่างอารมณ์ดี
ทุกคนก้มหน้าก้มตากินข้าว มีแต่ผมที่ตักเข้าปากคำหนึ่งก็รู้สึกพะอืดพะอม ทั้งแน่นท้อง ทั้งเวียนหัว จนต้องวางช้อนกับส้อมลง ดูดแค่น้ำหวาน
“เป็นอะไร กินไม่ได้เหรอเบส” เกรซถาม
“ไม่รู้สิ มันแน่นๆ จุกๆ ท้อง แล้วเหมือนจะอ้วกอะ เวียนหัวด้วย”
“เออ แกน่าจะไม่สบายจริงๆ ไปหาหมอไหม” มินนี่เสนอ
“อืม ดูก่อน” ผมยิ้มให้เพื่อน แล้วก็มองแมงมุมที่ยังตั้งใจกินข้าว...เฮ้อ ไม่ห่วงกันบ้างเลยเหรอ
จนเราออกจากโรงอาหาร กำลังจะแยกกันแมงมุมถึงหันมาคุยกับผม
“เบส ถ้ายังไม่ดีขึ้นไปหาหมอนะ”
“อื้ม” แค่นี่ก็ทำให้ผมยิ้มออก หายใจโล่งๆ ได้หนึ่งที ยืนมอง แมงมุมกับเพื่อนเธ
