“ถ้าเป็นลูกคนไม่มีเงิน เขาไม่มีเวลามารอดูว่าตัวเองชอบทำอะไรหรอก ปากท้องและหนี้สินมันไม่รอใคร นายมีทางเลือก แต่สิ่งที่คนไม่มีทางเลือกต้องทำก็คือ ทำอะไรก็ได้เพื่อให้มีชีวิตต่อไป ให้วันนี้มีอะไรกิน”
จิงซิงอี้ยังพูดต่อว่า
“การมัวแต่รอ บางทีเสียเวลา นายยังเด็ก ยังมีเวลามาก ก็ควรจะใช้มันไปกับการทดลองทำหลายอย่างๆ ไม่ใช่การอยู่เฉย ๆ เอาแต่คิดว่าอะไรใช่ ไม่ใช่ เพราะบางครั้ง ความคิดมันก็เป็นจินตนาการที่นายคิดขึ้นมาทั้งนั้น เหมือนเรายังไม่เคยไปเที่ยวที่นี่เลย แต่เราอ่านรีวิวแล้วคนบอกว่าไม่ดี ไม่สนุก ไม่น่าไป นายก็เลยไม่ไป สมมติว่ามันดีจริงๆ นายก็เสียโอกาสได้ไปเที่ยวในที่ที่นายชอบแล้วล่ะ”
จิงซิงอี้หยุดกิน และพูดอย่างจริงจังว่า
“พ่อของนายคงเคยเล่าให้ฟังแล้วมั้งว่า ฉันเรียนแพทย์แผนจีนมาตั้งแต่ 4-5 ขวบ ฉันไม่รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรตั้งแต่อายุแค่นั้นหรอก แต่ฉันถูกคุณตาบังคับให้เรียนต่างหาก”
จิงเซีย
