ผ้าแพรสีม่วงอ่อนชั้นดีที่ถูกตัดเป็นชุดกระโปรงชั้นนอก ถูกนำมาสวมใส่บนร่างอรชรของฉวนเร่อหลานได้อย่างลงตัว
ผมยาวสลวยที่ถูกมัดส่วนบนเป็นมวยไว้บนศีรษะถูกปักด้วยปิ่นหยกสีขาวที่เรียบง่ายแต่บ่งบอกได้ถึงฐานะที่ไม่ขัดสน
“คุณหนูจะออกไปจริงๆ หรือเจ้าคะ คราวนี้ไปเดินเที่ยวตลาดจริงๆ ใช่ไหมเจ้าคะ”
“ทำไม เจ้ากลัวข้าเถลไถลอย่างครั้งก่อนนะหรือ ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้ข้าไปเดินเที่ยวตลาดจริงๆ จะซื้อเครื่องประทินผิวหน้าและชาดสีใหม่ แล้วไปนั่งกินบะหมี่ร้านเถ้าแก่โจวเสียหน่อย เจ้าชอบไม่ใช่หรือ”
“บ่าวดีใจที่คุณหนูจำได้ แต่ไม่ออกไปได้หรือไม่”
ใบหน้างามที่กำลังยิ้มแย้ม มองสาวใช้คนสนิทที่มีสีหน้ากังวล ครั้งก่อนไม่มีใครรายงานฉวนเซ่าฉือก็จริง แต่ว่านางก็รู้สึกผิดที่ปกปิดความผิดนี้
“เชื่อใจข้าเถอะเสี่ยวชิง ข้าไม่ทำให้เจ้ามีอันตรายหรอก” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและมีเมตตา คิดถึงไจ๋ซิ่วป่านนี้จะไปเกิดใหม่ที่ไ
