คำขอสุดท้ายของคนในกลุ่มแชทที่ไม่มีใครอ่านข้อความ

กลุ่มแชท “9A รุ่นสุดท้าย” ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ยังอยู่ คนที่อ่านแล้วไม่ตอบ ค่อย ๆ หายไปจากกลุ่มทีละคน… บางคนอ้างว่าแอปเด้ง บางคนบอกว่าลืมพาสเวิร์ด บางคนเงียบไปเลยเหมือนไม่เคยอยู่ตรงนั้น แพรวา เป็นหนึ่งในคนสุดท้ายที่ยังอยู่ แม้เธอจะไม่ใช่คนแกล้ง ไม่ใช่คนโพสต์อะไรแรงๆ แต่เธอคือ “คนอ่าน” ที่ไม่เคยพิมพ์ตอบ แม้แต่ครั้งเดียวที่เหมยเคยทักมาหา... คืนหนึ่ง มือถือของแพรวาขึ้นแจ้งเตือนว่า “คุณมีข้อความใหม่จากเหมย” แต่ไม่มีแอปไหนเปิดได้ นอกจากกลุ่มนั้น เธอกดเข้าไป เห็นข้อความสุดท้ายที่ยาวมาก — ไม่ใช่คำสาป ไม่ใช่การขอชีวิต แต่เป็นเพียงข้อความที่เหมยเคยส่งไว้เมื่อปีก่อน “เรารู้ว่าเราอาจน่ารำคาญ ชวนคุยเยอะไป ขอโทษนะ แค่บางทีเรารู้สึกว่าไม่มีใครฟังเราเลย” แพรวานิ่งไปนาน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปว่า… “เราขอโทษจริง ๆ เหมย… ขอโทษที่เคยอ่านแล้วไม่ตอบ ขอโทษที่เคยเมิน ทั้งที่เธอแค่ต้องการเพื่อน” ข้อความถูกส่งออกไปแล้ว ไม่มีใครตอบกลับ ไม่มีเสียง ไม่มีเงา แต่มือถือของแพรวากลับปิดหน้าจอเอง พร้อมขึ้นคำว่า... “ขอบคุณ... เราไม่ต้องรอแล้ว”