แสงไฟสีขาวบนเพดาน
ส่องลงมาจนแสบตา
วันวาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้า
ความพร่ามัวทำให้ทุกสิ่งรอบตัวดูเลือนรางไปหมด
เสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะเบาๆ
คล้ายตอกย้ำว่าร่างกายเธอยังมีลมหายใจอยู่
..
ทันใดนั้น
เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นใกล้ข้างเตียง
“วาน…วานคะ ตื่นแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงสั่นไหว
แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยของธัตทานนท์
ทำให้หัวใจเธอกระตุก
เธอเห็นเงาร่างสูงรีบก้าวเข้า
มาในสายตาที่เริ่มปรับรับแสงได้
..
วันวารีบเบือนหน้าหนี แก้มซีดเผือด
สายตาแข็งกร้าวราวกับสร้างกำแพงขึ้นทันที
เธอไม่อยากรับรู้ ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินเสียงเขา
“วาน…พี่เป็นห่วงมาก”
ทานน์ก้มลง จับมือเรียวของเธอไว้แน่น
ความร้อนจากฝ่ามือของเขาส่งผ่านมา
จนเธอสะท้าน
.
วันวากระตุกมือกลับทันที
ดึงออกอย่างรังเกียจ ปัดมือเขาทิ้ง
เหมือนสิ่งที่ไม่ต้องการให้แตะต้อง
สีหน้าของทานน์ชะงักทันที ความเจ็บปวด
