ในห้องพักฟื้นที่เงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง
เสียงฝีเท้าและเสียงโวยวายหน้าประตู
กลับดังขึ้นอย่างกะทันหัน
พยาบาลสองคนพยายามกั้นไว้ แต่ประตูถูกผลัก
เปิดออกแรงจนบานกระแทกกับผนัง
.
หญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดเดรสสีดำ
ใบหน้าลูกครึ่งยุโรปแฝงความกราดเกรี้ยว
—นิด้า
ก้าวเข้ามาพร้อมพวงหรีดสีขาวในมือ
สายตาที่มองตรงไปยังเตียงคนไข้
เต็มไปด้วยพิษร้าย
> “สำออยเก่งนักนะ…นางตัวดี!”
เสียงตะคอกแตกก้องไปทั้งห้อง
>“ทำไมไม่รีบตาย ๆ ไปซะ! อีพวกไร้ยางอาย
รู้ไว้ด้วยว่าแกกำลังแย่งผัวคนอื่น!”
.
วันวาหน้าซีดเผือด ร่างสั่นสะท้าน
ทานน์ลุกพรวดขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันขยับ
เสียงของ คุณหญิงพาวิณี ก็ดังก้องขึ้นมาแทนที่
> “หยุด! เดี๊ยวนี้!!”
เธอก้าวออกจากข้างเตียงอย่างสง่างาม
ผ้าฝ้ายสบาย ๆ ที่สวมอยู่
ไม่อาจลดทอนอำนาจในสายตา
เพียงเสี้ยววินาที พาวิณีก็เงื้อมือขึ้น—
เพียะ!
เสียงฝ่ามือฟาดเข้ากับแก้มของนิด
