เสียงกริ่งเบา ๆ ดังขึ้น
ท่ามกลางความเงียบงันของห้องพักฟื้นส่วนตัว
ธัตทานนท์สะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะรีบลุกจากโซฟาไปเปิดประตู
เมื่อบานประตูเลื่อนออก
ภาพของ คุณหญิงพาวิณี
ในชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนที่ดูสง่างามแต่เรียบง่าย
ก็ปรากฏตรงหน้า
สายตาของเธอเยือกเย็นและเรียบเฉย
แต่กลับกดดันเสียยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ
.
ทานน์ ยืนชะงัก เหมือนแรงในร่างกาย
ถูกดึงออกไปในชั่วพริบตา
เขาก้มศีรษะลงต่ำ แววตาหลบเลี่ยง
รู้ทันทีว่าแม่ไม่ได้มาเพียงเยี่ยมไข้
แต่แบกคำตำหนิที่เขาไม่อาจปฏิเสธไว้เต็มหัวใจ
.
พาวิณีไม่แม้แต่จะมองลูกชาย
เธอเดินตรงไปยังเตียงคนไข้
ที่วันวานอนพิงหมอนอยู่ ท่ามกลางแสงไฟอุ่น
เธอเอื้อมมือแตะไหล่หญิงสาวเบา ๆ
เสียงของเธออบอุ่นแต่หนักแน่น
> “วานลูก… หนูเป็นยังไงบ้าง ?
แม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
…อยู่ในสายตาแม่ตลอด”
คำพูดนั้นทำให้วันวานิ่งงัน เธอกะพริบตาถี่
ความต
