สายตาของฮูหยินผู้เฒ่านั้นจ้องมองอย่างไม่วางตา หากแต่หลินฉงหยูก็มิได้รู้สึกหวาดเกรง สบสายตาด้วยใบหน้าที่ประดับรอยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน แสดงความจริงใจว่าไม่มีอะไรแอบแฝง
“เจ้ามาอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็ในฐานะแขกของหลานชายข้า จะให้เจ้าทำงานในครัวเยี่ยงสาวใช้ได้อย่างไร ข้าก็แค่อยากให้ช่วยงานในวันพรุ่งนี้เท่านั้น สงสัยว่าลูกสะใภ้ข้าคงจะเข้าใจผิดไป หากเสร็จงานแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่นั้นอีก” หม่าหรูหรงใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ
“แต่ฉงหยูเต็มใจ หากมีโอกาสก็อยากช่วย”
“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้ายืนกรานอยากจะทำ ข้าก็จะไม่ขัด แล้วเพื่อเป็นการแสดงความเมตตาต่อเจ้า ข้าจะมอบสาวใช้ไว้คอยปรนนิบัติหนึ่งคน” หม่าหรูหรงกล่าวแล้วหันไปทางบ่าวคนสนิท
“จางมามา เลือกใครให้นางดี”
“ผินเยว่น่าจะเหมาะเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่มักจะใช้ให้นางปรนนิบัติแม่นางหลินอยู่บ่อยครั้ง” จางมามาเลือกผินเยว่ สาวใช้ที่เคยมีเรื่องผิ
