ศาลาริมสระบัวในสวนบุปผาของเรือนใหญ่ เสวี่ยอี้เทียนนั่งอยู่ตรงข้ามกับหลินฉงหยู เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองเผชิญหน้ากันตามลำพัง โดยมีบ่าวผู้ติดตามยืนรออยู่ตรงทางเดินขึ้นศาลา ห่างพอที่จะไม่ได้ยินการสนทนาของทั้งคู่
‘คุณชายรองผู้นี้เดานิสัยใจคอไม่ออก เหตุใดกันนะทำไมในนิยายถึงไม่ได้กล่าวถึง’ หลินฉงหยูได้แต่คิดอย่างวิเคราะห์
“สีหน้าของแม่นางดูประหลาดใจที่ข้าขอพบกะทันหันเช่นนี้” บัณฑิตเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุขุม
“เป็นอย่างที่ท่านกล่าว ข้าประหลาดใจยิ่งนัก” นางกล่าวตอบอย่างไม่เขินอาย แววตาจ้องมองไม่มีท่าทีว่าจะหลบสายตาแม้แต่นิด
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าช่วยชีวิตพี่ใหญ่เอาไว้”
“ท่านได้ยินมาไม่ผิด” นางกล่าวตอบ
“และที่ข้าได้ยินมา เจ้ายอมรับข้อเสนอที่จะเป็นรองคุณหนูโจวเพื่อให้ได้อยู่ในสกุลเสวี่ยต่อไป” คำถามนั้นทำให้คนฟังถึงกับจุกในอก จริงอยู่ว่าตนอยู่ในบทบาทนี้ แต่กว่าจะโผล่มาก็ผ่านฉากเหล่านั้นมาแล้ว
“ท
