Rüzgâr kesilmişti.
Savaşın ardından orman, sanki nefesini tutmuştu.
Yerde, yanmış otların ve kurumuş kanın kokusu birbirine karışıyordu.
Güneş hâlâ gökyüzündeydi ama ışığı artık sıcak değildi; solgun, yorgun bir sarılıkla her yeri kaplamıştı.
Kurtlar sessizdi.
Bazıları yaralılarını taşırken, bazıları ağaçların gölgesine çekilip kayıplarını sessizce yas tutuyordu.
Elena, savaş alanının ortasında diz çökmüş haldeydi.
Ellerinde hâlâ kan vardı — kendi kanı mı, başkasının mı bilmiyordu.
Parmak uçları titriyor, kalbi düzensiz atıyordu.
Kafasında yankılanan o ses, hâlâ oradaydı:
“Benden bir parça aldı…”
Kael yanına yaklaştı, elini omzuna koydu.
“Alfa,” dedi kısık bir sesle, “savaş bitti. Artık dinlenmelisin.”
Elena başını kaldırmadı.
“Bitmedi, Kael.
O burada. Gölgeler hâlâ nefes al
