“พวกมึงคิดว่าอุบัติเหตุนั่นมันเพราะหมอนั่นประมาทหรือเปล่า” ฉันรีบถามแทรก “แล้วพวกนั้นไม่เอาเรื่องพี่กายเหรอ”
“โอ๊ย ใครจะกล้า มึงลืมหรือไง เขานามสกุลอะไร ฟังแล้วเหยียบตรงนี้เลยนะ” ท้ายประโยคชมพูลดเสียงลง เพราะนอกจากพวกเราก็ยังมีนิสิตนั่งเล่นตรงนี้กันหลายคน
“พี่ศิลป์บอกว่า พี่เขาตั้งใจทำ ล่อให้หมอนั่นมันเพิ่มความเร็วรถเรื่อย ๆ แบบไม่รู้ตัว ฝีมือมันไม่เท่าไหร่ โอกาสพลาดสูงมาก แล้วมันก็พลาดจริง ๆ”
“พี่มันโหดสัสเลยอ่า” ขนมผิงทำท่าขนลุก “ใครก็อย่าไปมีปัญหากะพี่มันนะแบบนี้”
“ที่กูสงสัยคือ ทำไมเขาต้องโกรธขนาดนั้น จะว่าเพราะพวกนั้นมาดูแคลนมึงก็ดูจะเกินเบอร์ไปหน่อย มึงกับเขาไม่ได้สนิทกันซะหน่อย เอ๊ะ หรือแอบไปสนิทกันตอนไหน”
ชมพูหรี่ตามองมาที่ฉัน
“หรือว่า เจ้าของรอยตรงอกนาเนียร์คือพี่เขาอ่า” ขนมผิงเอียงหน้ามาถาม แววตางี้เต้นระริก
“มึงอย่ามาแหลนะ กูดูมึงออก”
ถูกเพื่อนดักทางขนาดนั้น ฉันหรื
