หิวกระหาย
นิยายเรื่องนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้น 2 เรื่อง
ได้แก่
1.รสรักชายเร่ร่อน
2.ลักรัก
บทนำ
รสรักชายเร่ร่อน
“อุ๊ย!”
ฟ้าลดายกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ เมื่อสายตาของเธอเหลือบไปสะดุดเข้ากับลำแท่งขนาดมหึมาซึ่งตั้งโด่ชี้ฟ้าราวกับเสาไฟ ลำแท่งของชายเร่ร่อนไร้บ้านที่อาศัยเพิงพักใกล้กับกองขยะท้ายหมู่บ้านเป็นที่หลับที่นอนและใช้ชีวิตไปตามยถากรรม
“อะ...โอวว...” หัวใจของสาวน้อยวัยสิบแปดสั่นรัวด้วยความตกใจและตื่นตะลึงระคนกัน เพราะความใหญ่ยักษ์และลักษณะเหมือนจรวดตอร์ปิโดของลำเอ็นมันน่าหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก อดคิดทะลึ่งตึงตังไม่ได้เลยว่าขนาดเท่าแขนแบบนั้น มันจะมุดเข้าโพรงของผู้หญิงได้อย่างไร
“ฉัน....ต้องบ้า....ไปแล้ว” เธอควรจะหันหลังแล้วรีบออกไปจากบริเวณนี้ซะ ก่อนที่เจ้าของลำโด่จะจับได้ว่าเธอเห็นเขากำลังช่วยตัวเองอย่างสุขสม แต่เธอกลับขยับตัวเข้าหลบหลังสังกะสีแล้วแอบมองอย่างสอดรู้สอดเห็นต่อไป โดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
“อ่า...อ่าห์...อ่า...” เสียงครางคำรามลั่นลำคอบ่งบอกถึงความสุขซ่านในรสใคร่ ฝ่ามือใหญ่กำแทบไม่รอบลำบ้องขณะสาวรูดถี่ยิบตั้งแต่โคนจดหัว พวงเงาะสีคล้ำสองผลใต้ฐานก็บวมเป่งแข็งคัดเต่งตึง....
“อือ...” หัวป้านแดงเถือกคล้ายดอกเห็ดที่โผล่พ้นจากเปลือกหนังสีน้ำตาลคล้ำ ปูดบวมเหมือนจะระเบิดก่อนที่มันจะฉีดน้ำลาวาขาวขุ่นพุ่งทะยานสู่กลางอากาศ กระจายไร้ทิศทาง
“โอ้ววว...ซี๊ดดดดส์” เสียงครางคำรามของชายร่างใหญ่ที่นอนเหยียดยาวภายในเพิงพัก ดังลั่นอย่างกับเสียงวัวควายร้อง ยามถึงจุดสุดยอดแห่งปรารถนา ยามที่ได้ปลดปล่อยกำหนัดออกมาอย่างเต็มที่
“อ่า...” ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของฟ้าลดาเต้นรัวหนักกว่าเดิม เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านไปหมด เม็ดสาวและร่องรักกระตุกเกร็งตามอารมณ์รัญจวนของชายเร่ร่อนอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าเหยเกและเสียงครางกระสันของเขากระตุ้นกำหนัดที่ซุกซ่อนอยู่ในกายของเธอให้ตื่นขึ้นอย่างน่าตกใจ...
โอววว...ชายเร่ร่อนไร้บ้านผมเผ้ารกรุงรังหนวดเคราเฟิ้มเหมือนฤษีที่แสนสกปรกเนี่ยนะ ที่ทำให้สาวน้อยแสนสวยอย่างเธอเร่าร้อนไปทั้งตัว สยิวไปทั้งยวงสวาท ท้องไส้ปั่นป่วนซวนเซ ทั้งที่มีผู้ชายมากมายนับไม่ถ้วนมาให้เลือกสรร...ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผู้ชายเกรดดีพรีเมี่ยมทั้งนั้น
“อืมม...บ้าจริง” อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นอวัยวะเพศชายของจริงมาก่อนก็ได้ เธอก็เลยรู้สึกตื่นเต้นและสับสนจนยับยั้งอารมณ์ไม่ทัน น้ำรักเหนียวใสก็เลยหลั่งออกมาจนเป้ากางเกงในเปียกฉ่ำ
“อ๊ะ...อยู่นั่นเอง!” เธอเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกล่องลังใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างกายล่ำสันสกปรก กล่องสำคัญที่เธอกำลังตามหาอยู่