ฉันเกลียดนาย ฉันรักนาย

รักนายครั้งที่ 1 เมื่อหยางไป่ชวนกลับประเทศ ที่นี่ก็เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ที่จริงทางตอนใต้ไม่มีฤดูใบไม้ร่วง บ่อยครั้งที่ฤดูร้อนอันยาวนานผ่านพ้นไปก็จะเข้าสู่ต้นฤดูหนาวโดยทันที แต่ดูเหมือนเขาจะลืมเรื่องนี้เสียสนิท หลังจากไปอยู่ต่างประเทศมาห้าปี ดังนั้นเขาที่สวมเสื้อแขนขายาว พร้อมอุปกรณ์กันหนาวครบครัน ลงจากเครื่องบินได้ก็เจอดีทันที ขณะที่เขารอพี่ชายมารับ เหงื่อก็ออกจนเสื้อยืดด้านหลังชุ่มไปหมด เขาขึ้นรถได้ก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างสบายใจ "ทำไมเมือง S ถึงร้อนขนาดนี้นะ" พี่ชายเขาเหลือบมองแล้วพูดว่า “ถึงร้อนก็ต้องทำงาน" หยางไป่ชวนทำเสียงไม่พอใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร หันไปก้มหน้าเล่นโทรศัพท์แทน ชีวิตของเขาในต่างแดนนั้นเรียกได้ว่ามีความสุขจนแทบไม่อยากกลับมา วีแชทของเขามีการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายเมื่อสามปีก่อน แม้แต่รูปโปรไฟล์ก็ยังไม่เปลี่ยน เขาไถหน้าจอเรื่อยเปื่อย เห็นเพื่อนส่วนใหญ่โพสต์เรื่องราวในชีวิตประจำวัน ไม่มีข่าวใหญ่อะไร หยางไป่ชวนขยับนิ้วโพสต์ข้อความ "ฉันกลับมาแล้ว" พร้อมแนบรูปถ่ายเซลฟี่ที่เขาถ่ายไว้อย่างลวกๆ ก่อนหน้า โพสต์เสร็จเขาก็ไม่สนว่ามีคอมเมนต์กระหน่ำเข้ามามากมายขนาดไหน ก่อนโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างตัวแล้วนอนต่ออย่างสบายใจ คราวนี้เขาหลับลึกมาก แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคยหรือเปล่า เขาจึงฝันถึงเรื่องต่างๆ มากมายสมัยมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ลู่วิ่งสีแดงในสนามไปจนถึงอาคารเรียนหลังเก่า หอพักที่ค่อนข้างสกปรก เขายังเห็นชายหนุ่มที่เขาเคยชอบส่งยิ้มมาให้ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและหมู่เมฆสีขาว ใบหน้าเขาไม่ชัดเจนเมื่อมองจากระยะไกล ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง... “หยางไป่ชวน!” เขาตื่นขึ้น ทันทีที่เขาตื่นก็เห็นใบหน้าในระยะประชิด เขาเบี่ยงตัวออกเล็กน้อยอย่างกระอักกระอ่วนก่อนพูดว่า “พอเลยนะหยางเจ๋อเทียน ถึงฉันจะชอบผู้ชายก็ไม่เอาพี่น้องกันเองหรอกน่า ทำใจซะเถอะ!” หยางเจ๋อเทียนค้อนใส่เขา ก่อนเอียงตัวไปเปิดประตูรถให้เขา เป็นการแสดงความรังเกียจผ่านการกระทำ “ถึงแล้ว เอากระเป๋าเดินทางของนายไปด้วย อาทิตย์นี้พักผ่อนซะ อาทิตย์หน้าค่อยเริ่มงาน” “ได้” หยางไป่ชวนเองก็ไม่เกรงใจ หยิบกระเป๋าออกจากท้ายรถแล้วโบกมือส่งๆ ก่อนเดินเข้าไปในอาคาร เมื่อเข้าไปด้านในก็พบว่าลิฟต์เสีย เขาจึงต้องแบกกระเป๋าเดินทางไปชั้นสิบสอง หลังจากเปิดประตูห้องไปได้เขาก็หมดแรง ล้มตัวลงบนเตียง เขาพลิกตัวฝังหน้าลงกับหมอนแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นด้วยความพอใจหลังสูดกลิ่นอันมีเอกลักษณ์ของปลอกหมอนใหม่ แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่บนพื้น หยางไป่ชวนกำลังจะเตรียมยอมรับชะตากรรม ลุกขึ้นมาเคลียร์กระเป๋าเดินทาง ก็รู้สึกว่ามีเสียงบางอย่างดังอยู่ตรงต้นขาตัวเอง เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหาอยู่นานกว่าจะรู้ว่าเป็นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พอเปิดออกดูก็พบว่าเป็นข้อความแจ้งเตือนของวีแชทจำนวนมาก ชื่อส่วนใหญ่เขาไม่ค่อยคุ้นเท่าไร บางชื่อหยางไป่ชวนคิดจนหัวแทบแตกก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร จนกระทั่งเขาเลื่อนลงมาดู และต้องแปลกใจที่เห็นชื่อนี้ โหยวเปิ่นเฉา วินาทีนี้ ทองคำเปลวที่ปิดทับกาลเวลาทยอยหลุดร่อนออก เผยให้เห็นสีดำดั้งเดิมด้านใน หยางไป่ชวนเห็นหน้าตาอันน่าเกลียดของตัวเอง แต่เขาไม่แคร์ เขาสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดา เหยียบแผ่นสีทองที่กระจัดกระจายทะลุผ่านความมืด และมองเห็นคนที่เป็นเจ้าของชื่อนี้ นั่นคือคนที่เคยเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง คนคนนั้นเรียกเขาเสียงดังพร้อมรอยยิ้ม "หยางไป่ชวน" เขากำลังก้าวเท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่เดินเข้าไป ก็พบว่าคนคนนี้ค่อยๆ บิดเบี้ยวอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นพื้นที่ก็หมุน ทุกอย่างหายวับไป เขากลับมาอยู่ที่เดิม นั่งอยู่ในห้องที่ว่างเปล่า ตรงหน้ายังเป็นหน้าข้อความสนทนาบ้าๆ นี่ โหยวเปิ่นเฉา : กลับมาแล้วเหรอ” หยางไป่ชวนพิมพ์ข้อความหนึ่งประโยค รู้สึกว่ามันดูสนิทสนมเกินไปจึงลบออก แล้วพิมพ์ประโยคใหม่แทน แต่ก็รู้สึกว่าห่างเหินไป เขาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่พักใหญ่ก่อนจะพิมพ์ไปว่า : ทำไมนายเปลี่ยนรูปโปรไฟล์แล้วล่ะ ประโยค “กำลังพิมพ์” ของอีกฝ่ายกะพริบอยู่นาน นานจนหยางไป่ชวนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ถึงจะมีข้อความตอบกลับมา : นายอยากถามเรื่องนี้เนี่ยนะ หยางไป่ชวนยิ้มมุมปาก พิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว : นายพิมพ์อยู่ตั้งนานเพื่อประโยคนี้เนี่ยนะ ครั้งนี้โหยวเปิ่นเฉาตอบเร็วด้วยเหมือนกัน : นายก็ด้วยไม่ใช่เหรอ สองประโยคนี้ขจัดความห่างเหินของพวกเขาทิ้งอย่างรวดเร็ว หยางไป่ชวนแชทกับโหยวเปิ่นเฉาอยู่แบบนี้สักพัก ตอนที่เขาเพิ่งจะไปต่างประเทศ เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้คุยกับโหยวเปิ่นเฉาอย่างสงบสุขแบบนี้ แต่ความจริงก็ไม่น่าเหลือเชื่อแบบนี้นั่นแหละ ในตอนท้ายเขาก็ถามอีก : ทำไมนายเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ ครั้งนี้โหยวเปิ่นเฉาถือว่าตอบไม่เร็วนัก ด้านบนของแชทระบุว่าคู่สนทนากำลังพิมพ์อยู่ ผ่านไปนานถึงได้ตอบเขากลับไปหนึ่งประโยค : รูปเดิมใช้นานไปแล้ว ก็เลยเปลี่ยนน่ะ รูปโปรไฟล์เดิมของเขาเป็นรูปถ่ายด้านหลังของหยางไป่ชวน หลังไปต่างประเทศแล้วหยางไป่ชวนถึงได้รู้สึกตัว รูปถ่ายด้านหลังนี้ไม่ใช่แผ่นหลังของพ่อที่จากไป แต่เป็นแผ่นหลังของคนที่เขาแอบรัก รูปโปรไฟล์นี้เป็นเพราะตอนนั้นโหยวเปิ่นเฉาพนันกับเขา ถ้าใครแพ้จะต้องใช้รูปของอีกฝ่ายเป็นรูปโปรไฟล์หนึ่งเดือน เขากับโหยวเปิ่นเฉาเล่นแบบนี้กันมาหลายปี และเป็นเขาที่ชนะทุกครั้ง มีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวที่เขาแพ้เดิมพัน เขาจึงต้องเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ด้วยความเศร้าใจ ใครจะไปรู้ว่าผู้ชนะอย่างโหยวเปิ่นเฉาจะเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นเพื่อนเขา เมื่อครบหนึ่งเดือน เขารีบเปลี่ยนรูปโปรไฟล์กลับมาอย่างรวดเร็ว แต่โหยวเปิ่นเฉาก็ไม่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ พอถามเหตุผลก็บอกว่าขี้เกียจเปลี่ยน ความเกียจคร้านนี้ยืดยาวมาถึงห้าปี เขากำลังจะปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อพักผ่อน ก็เห็นโหยวเปิ่นเฉาส่งข้อความใหม่มา : อีกสองสามวันจะมีงานรวมรุ่น นายจะมาไหม ทุกคนอยากเจอนาย หยางไป่ชวนนอนพิมพ์ข้อความอย่างช้าๆ : นายไม่อยากเจอฉันเหรอ อีกฝ่ายไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หยางไป่ชวนรออยู่นาน พอหน้าจอโทรศัพท์มืดลง เขาก็แตะให้มันสว่าง สว่างแล้วมืด มืดแล้วสว่าง เขาที่เซ็งมากถึงขั้นจ้อง “แสดงแค่โพสต์ในช่วงสามวันที่ผ่านมา” ในวีแชทของโหยวเปิ่นเฉาอยู่ครึ่งชั่วโมง จนเผลอหลับไป เขาก็ยังไม่ได้รับข้อความ เขานอนหลับไม่สบายนัก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนั่งไทม์แมชชีน หลังจากผ่านช่วงเวลาประหลาดนั้น เขาก็มาถึงตอนที่เขาพบกับโหยวเปิ่นเฉาเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเขายังคงสวมชุดนักเรียนสีน้ำเงินและขาว ผมหน้าม้าเรียบตรงนั้นก็ดูงี่เง่ามาก เขาฝันว่าโหยวเปิ่นเฉาเรียกเขาให้ไปโรงเรียน ทั้งสองขี่จักรยานมุ่งหน้าไปโรงเรียนอย่างไม่คิดชีวิต ความฝันนี้เหมือนจริงมากแต่ก็ห่างไกลเกินไป เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็ยังคงรู้สึกเช่นนั้นอยู่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ยังไม่ทันปลดล็อกก็เห็นข้อความแจ้งเตือน โหยวเปิ่นเฉา : ฉันก็อยากเจอนาย เขามองข้อความนั้นอยู่นาน จึงปลดล็อกโทรศัพท์อย่างระมัดระวังราวกับกำลังแกะของขวัญอยู่ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปว่า : งั้นฉันไป บอกเวลากับสถานที่มาด้วยก็แล้วกัน เขายังคงนึกถึงใบหน้าของโหยวเปิ่นเฉาในความฝัน เดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล สุดท้ายก็ลอยขึ้นไปราวกับเมฆบนฟ้าไกล ความคิดของหยางไป่ชวนหวนกลับไปยังฤดูหนาวเมื่อหลายปีก่อน ในวันที่สิบของเดือนแรกตามปฏิทินจันทรคติ เขารู้สึกหม่นหมองที่ต้องไปโรงเรียนเพื่อเรียนชดเชย เขาแต่งตัวแน่นหนาก่อนออกไปข้างนอก ตอนที่ล้างหน้า เขามองไปนอกหน้าต่าง บนท้องฟ้ามีดาวสองสามดวงประดับอยู่ ยังมืดอยู่เลย เขาแอบสาปแช่งความโหดร้ายของโรงเรียนอยู่ในใจ แล้วเดินตัวสั่นออกจากประตูไป