องค์รัชทายาท เลิกตีข้าเสียที!

ตีครั้งที่ 1บนสวรรค์ที่หมอกเซียนปกคลุม ข่าวใหญ่ เซียนผู้น้อยเซี่ยเหยียนลงไปเลือกผู้รับใช้ที่แดนมนุษย์อีกแล้ว! บนสวรรค์ครึกครื้นขึ้นในทันใด หน้าตำหนักของเทพเซี่ย โต๊ะพนันได้ถูกกางออก เซียนในอาภรณ์สีดำทั้งชุดผู้หนึ่งตะโกนเรียกเสียงดัง “ลงแล้วลงเลยๆ...” เหล่าเทพเซียนที่มุงรอบโต๊ะพนันต่างพากันควักของมีค่าของตัวเองออกมาลงพนัน “ข้าพนันครึ่งปี ผู้รับใช้ใหม่ของท่านเซียนเซี่ยจะต้องบรรลุขั้น” เซียนร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งพูดขึ้น ผู้รับใช้เทพก็คือผู้รับใช้ของเทพ มีพันธสัญญากัน ผู้รับใช้จะรับใช้เทพผู้เป็นนาย และเทพผู้เป็นนายจะใช้พลังวิญญาณของตัวเองหล่อเลี้ยงผู้รับใช้ ยิ่งพลังวิญญาณแข็งแกร่ง ตำแหน่งก็ยิ่งสูง และสามารถเลือกเซียนที่มีพลังแก่กล้าเป็นผู้รับใช้ แต่เซี่ยเหยียนเป็นเซียนที่มีตำแหน่งรั้งท้ายสุดในสวรรค์ พลังวิญญาณก็ต่ำ เขาจึงเลือกมนุษย์มาเป็นผู้รับใช้ได้เท่านั้น แต่ผู้รับใช้ของเขากลับบรรลุขั้นได้ไวที่สุด ตั้งแต่ที่เขาเป็นเซียน ผู้รับใช้ข้างกายเขาก็ไม่เคยอยู่เกินสองปี ดังนั้นทุกครั้งที่เซี่ยเหยียนเลือกผู้รับใช้ การทายเวลาที่ผู้รับใช้คนใหม่จะบรรลุจึงกลายเป็นเรื่องสุดแสนอภิรมย์ในสวรรค์ “ข้าว่าน่าจะหนึ่งปี” เซียนในอาภรณ์ขาวพริ้วลงพนัน “หนึ่งเดือน” “ข้าทายว่าหนึ่งวัน” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้น “หนึ่งวันหรือ” เซียนทุกองค์ต่างเงยหน้าด้วยความฉงนแลหันไปทางต้นเสียง จากนั้น... ความเงียบอันน่ากลัวก็เข้าปกคลุมทันใด สักพักใหญ่ เหล่าเซียนพากันแตกฮือออกไป เหลือเพียงแต่เซียนในอาภรณ์สีดำที่น้ำตานองหน้า ให้ตายเถอะ ไม่รักกันเอาเสียเลย “ท่านเซียนผู้น้อยเซี่ย ท่านกลับมาแล้วหรือ” เซียนในชุดสีดำกระแอมไอเป็นพิธีก่อนจะทำใจแข็งพูดต่อ ผู้มาเยือนมีใบหน้าประณีต อาภรณ์สีม่วงทั้งชุดดูหรูหราเรียบร้อย กลีบดอกไม้สีชมพูสองกลีบร่วงหล่นลงบนหัวไหล่ และนี่ก็คือท่านเซียนผู้น้อยเซี่ยเหยียน “อืม อู๋เฟิง เจ้ายังเปิดพนันอยู่ไหม” ในมือของเซี่ยเหยียนมีใบไม้สีแดงหนึ่งใบ “เปิดขอรับ” อู๋เฟิงแลเห็นใบไม้สีแดง แววตาก็เกิดประกายทันที เซี่ยเหยียนไม่ได้เป็นเซียน แต่ยังเป็นหมอเทวดาชื่อก้องในสี่ภพอีกด้วย ใบไม้สีแดงในมือเขาคือสมุนไพรล้ำค่าหายากชื่อว่า หงตานซา อู๋เฟิงรับใบหงตานซามาอย่างระมัดระวัง พลางปรายตามองชายแปลกหน้าด้านหลังเซี่ยเหยียน เขาเป็นบัณฑิตหน้าขาวที่ดูสุภาพเรียบร้อย น่าจะเป็นผู้รับใช้คนใหม่ เขาจึงถามแกล้มยิ้ม “ผู้รับใช้ที่เลือกมาครานี้ฐานเซียนดีหรือไม่” เซี่ยเหยียนส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ครั้งนี้ข้าหลับหูหลับตาเลือกมามั่วๆ ผู้รับใช้ก่อนหน้าตั้งใจเลือกอย่างดี แต่ก็บรรลุกันไปอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้เลยสุ่มมา ไม่แน่ว่าอาจโชคดีได้คนที่ไม่บรรลุง่ายๆ มาก็ได้...” เซี่ยเหยียนพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ด้านหลังเขาก็มีเสียงก้องกัมปนาทขึ้น อืม เสียงดังที่คุ้นเคย เซี่ยเหยียนไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้รับใช้ที่เขาเลือกมาใหม่บรรลุขั้นไปอีกแล้ว อู๋เฟิง “......” เซี่ยเหยียน “......” ชะงักไปครู่หนึ่ง เซี่ยเหยียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับรู้สึกว่าสีหน้าของอู๋เฟิงไม่ชอบมาพากลจึงลนลานหันกลับไป กลีบดอกไม้สีชมพูบนหัวไหล่ถูกสะบัดจนร่วงลอยเคว้งไปในอากาศและถูกพัดกลับไปอย่างมั่นคง แต่กลับไม่มีผู้ใดสนใจภาพที่น่าอัศจรรย์นี้ พอเห็นบุคคลที่อยู่ด้านหลังชัดแล้ว ในหัวของเซี่ยเหยียนก็มีเพียงคำสามคำลอยขึ้นมา ต้องตายแน่! คนที่ได้สติก่อนคืออู๋เฟิง ที่ทำความเคารพด้วยความอกสั่นขวัญแขวน “คารวะองค์รัชทายาท” ถูกต้อง นั่นก็คือองค์รัชทายาท เขามองผู้รับใช้คนใหม่ของท่านเซียนเซี่ยกลายร่างจากบัณฑิตแสนสุขุม เป็นองค์รัชทายาทที่มีแสงสีขาวเจิดจ้ากับตา องค์รัชทายาทมีสีหน้าบึ้งตึง จ้องเซี่ยเหยียนด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็โบกมือไปทางอู๋เฟิง อู๋เฟิงรีบเก็บโต๊ะพนันด้วยสีหน้าราวได้รับประทานพระเมตตา มองเซี่ยเหยียนด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ จากนั้นก็รีบวิ่งหายไป เซี่ยเหยียน “......” ไหนว่าจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปไง เจ้าเพื่อนจอมปลอม! เทพเซียนทั้งสวรรค์ต่างรู้ดี องค์รัชทายาทหนานเหอและเทพแห่งการรักษาเซี่ยเหยียนไม่ถูกกัน แต่พวกเขาไปมีความแค้นกันได้อย่างไรนั้นไม่มีใครรู้ รอจนบรรดาเทพเซียนทั้งหลายรู้สึกตัว ทั้งสองคนก็ทะเลาะกันพัลวันแล้ว เคยมีเซียนที่คิดจะนับไล่ความขัดแย้งระหว่างทั้งสอง ดังนั้นจึงนับความแค้นของทั้งคู่ย้อนขึ้นไป ความแค้นครั้งล่าสุดก็คือองค์รัชทายาทต่อยหมอเทวดา และสาเหตุก็เพราะท่านหมอขุดต้นไม้หน้าตำหนักขององค์รัชทายาท ส่วนเหตุผลที่ขุดต้นไม้ก็เพราะองค์รัชทายาทต่อยท่านหมอ ส่วนที่เซี่ยเหยียนต้องโดนต่อย ก็เพราะเขาทำประตูตำหนักขององค์รัชทายาทพัง ส่วนสาเหตุที่พังประตูก็เพราะองค์รัชทายาทต่อยท่านหมอ ส่วนสาเหตุที่เซี่ยเหยียนโดนต่อย ก็เพราะเขาทำดอกไม้หน้าตำหนักองค์รัชทายาทตาย… เป็นแบบนี้มาได้สองร้อยกว่าปี เหล่าเซียนจอมสอดก็นับกันจนมึนเอง ในขณะเดียวกันก็มีคนที่เห็นใจท่านหมอเทวดา ต้องโดนต่อยมาแล้วกี่ครั้งนี่ แต่ก็ยังคงดันทุรังมีเรื่องกับองค์รัชทายาทอย่างไม่ย่อท้อ ช่าง…รนหาที่จริงๆ ในใจเซี่ยเหยียนก็กลัว เขาพยายามทำให้ตัวเองฮึกเหิม เจ้าเป็นถึงเทพแห่งการรักษาชื่อก้องแห่งแดนสวรรค์ เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อหน้าตา จะหงอไม่ได้ เซี่ยเหยียนทำใจสู้!