[บทบรรยายเปเปอร์]
อาการของผมหายดีแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ใช้เวลาร่วมสองเดือนจากวันที่โดนรถชน วันนี้ผมก็จะไปเรียนตามปกติได้สักที ที่ผ่านมามีพวกเพื่อนที่คอยส่งเรื่องเรียนมาให้และบอกกับอาจารย์แต่ละท่านให้ได้ทราบ
“พร้อมแล้วใช่ปะ” พี่เดียร์เอ่ยขึ้นมา วันนี้พี่เดียร์ไม่มีเรียนก็เลยจะไปส่งผมที่มหา’ลัย
“พร้อมครับ” ผมจับมือพี่เดียร์ไว้แล้วจูงมือเธอเดินออกมาจากห้อง ลงมาถึงลานจอดรถก็ยังไม่ปล่อยมือออก จนมาถึงรถแล้วเปิดประตูให้พี่เดียร์นั่งที่คนขับ แล้วรีบเดินมานั่งที่อีกฝั่ง
“ขอหอมแก้มเป็นกำลังใจหน่อยได้ไหมครับ” พี่เดียร์อมยิ้มแล้วเอียงแก้มที่แดงระเรื่อมาให้ผมหอมไปฟอดใหญ่ พี่เดียร์น่ารักกับผมมากขึ้นทุกวันเลย แบบนี้ผมจะไปไหนรอด ผมหลงรักพี่เดียร์หัวปลักหัวปลำซะขนาดนี้แล้ว ได้หอมแก้มคนที่เรารักแบบนี้ ก็ทำให้วันนี้ผมมีกำลังใจในการเรียนได้เต็มที่เลย
เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องเรียนก็เจอพวกไอ้ฟร้องและพวก
