หลายวันผ่านไป
ฉันยืนเท้าเอวมองตู้เสื้อผ้าที่เปิดออกกว้างพลางไล่สายตามองไปทีละชุด หยิบออกมาแล้วส่องกระจกดู ก็ยังไม่มีชุดไหนที่ถูกใจ วันนี้ฉันเลิกเรียนแล้วก็รีบกลับห้องมาหาชุดสวย ๆ ใส่ไปเดทกับผู้ชาย คนที่ฉันพยายามท่องเอาไว้ว่าคนนี้แหละที่ฉันควรต้องใส่ใจเขาให้มากที่สุด
สมองของฉันควรนึกถึงแต่เรื่องของเขา เรื่องระหว่างเรา ไม่ใช่เรื่องไอ้เด็กบ้านั่น แต่สมองของฉันก็มักจะวนเวียนไปคิดเรื่องของเปอร์อยู่เรื่อยไป จนบางครั้งฉันก็เหนื่อยใจกับตัวเองไม่รู้ว่าจะจัดการกับความคิดนี้ได้ยังไง จนกระทั่งพี่แต๊งเขาชวนเดท ฉันก็ตอบตกลงแบบไม่ลังเลเลย คิดว่าการที่ได้ไปเจอหน้า ได้คุยกันซึ่งหน้า ก็อาจจะทำให้ฉันลบล้างความคิดบ้า ๆ ของตัวเองออกจากหัวไปได้
ฉันคว้าเสื้อผ้าออกมาหลายชุดแล้วส่องกระจกดูทีละชุด ชุดไหนไม่ถูกใจก็โยนไปกองไว้ที่เตียง จะได้ไม่ปะปนกับชุดอื่นจนต้องเลือกใหม่อยู่นั่น
“ชุดนี้แล้วกัน” ฉันพูดพึมพำขึ้นม
