หลินซือหยูรู้สึกถึงกลิ่นกำมะถันที่ฉุนจมูกขณะนั่งคุกเข่าบนพื้นโรงเก็บของขนาดเล็กในค่ายทหารชั่วคราวใกล้เมืองฉางอาน แสงตะเกียงสลัวสาดลงบนใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นเหงื่อที่เริ่มซึมจากความตื่นเต้นและความกดดัน เธอมองไปที่ชามหินหยาบ ๆ ตรงหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยส่วนผสมที่เธอกำลังพยายามผสมให้สมดุล
กำมะถันสีเหลืองอ่อนที่บดละเอียด ถ่านไม้สีดำที่เธอทุบจนเป็นผง และดินประสิวสีขาวที่เธอค่อย ๆ เทจากถุงผ้าเก่าด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินลาดตระเวนด้านนอกดังเป็นจังหวะ ขณะที่เธอใช้ไม้คนส่วนผสมอย่างระมัดระวัง กลัวว่าถ้าผสมผิดสัดส่วน มันอาจระเบิดก่อนถึงงานเลี้ยงราชสำนัก
“เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่?” เสียงทุ้มของจ้าวหย่งเฉินดังขึ้นจากมุมโรงเก็บ เขายืนพิงประตูไม้เก่า ใบหน้าคมเข้มของเขาครึ่งหนึ่งอยู่ในเงามืดจากแสงตะเกียง ดวงตาอันแสนเย็นชาของเขามองเธอด้วยแววสงสัยปนความสนใจ “เจ้าบอกว่ามันคือ ‘ไฟพิฆาต’ แต่
