LOVE BABY 02

1284 Words

PART แสนดี คนชื่อฝุ่นยื่นก้นบุหรี่ที่เขาพึ่งจุดสูบเสร็จหมาดๆ ปกติมันจะเหลือเพียงนิดเดียว แต่นี่เขากลับทิ้งเหลือไว้ยาว ร่างบางเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มได้เอาก้นบุหรี่ยัดใส่ปากเธอ "ถ้ามึงไม่อยากพูด นั้นก็ไม่ต้องพูดตลอดชีวิต!" มือสากเลื่อนขึ้นจากคอร่างเล็กมาบีบเค้นปลายคางมนเพื่อให้เธอเปิดปาก ฉันเบนหน้าหนีทุกทางก่อนจะโดนมือสากข้างนึงของเขาตบเข้าแก้มอวบอิ่ม เพี้ยะ! "อ้าปากของมึง!" ร่างเล็กส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วเชิงปฎิเสธข้อกล่าวหาทุกทางที่ชายหนุ่มยัดเยียดให้เธอ เขาดันหน้าผากให้เธอล้มลงกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋าหลังกางเกงยีนต์ ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด "อะไรของมึงอีก?" (".....") ด้วยปลายสายพูดเสียงเบา ร่างเล็กเลยไม่ได้ยินเสียงคุยกันนอกจะนอนหายใจโรยรินรับความเจ็บปวด อาการเหล่านั้นไหลเวียนตามร่างกาย เรี่ยวแรงตามแขนขาร่างเล็กอ่อนระทวยไปหมด เขาลดโทรศัพท์ลงจากหูเล็กน้อยก่อนจะก้มมองหน้าฉันสลับกับเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเปื้อนรอยแสยะมันทำให้ร่างเล็กไม่กล้าสบสายตา เธอได้แต่นอนคดตัวปิดตาปริม "ไอ้ฝุ่น มึงไปสาร์ทรถรอกู" "มึงจะไปไหน?" "กูจะเอาอีเวรนี้ไปกราบศพไอ้ช้างที่โรงพยาบาล" โรงพยาบาลงั้นเหรอ ร่างเล็กได้ยินชื่อก็เบิกตาโตกว้างกลั้นอาการดีอกดีใจไม่ให้ชายหนุ่มเห็น ทางเดี๋ยวที่เธอจะขอความช่วยเหลือจากหมอและพยาบาลให้ช่วยฉันได้ ชายหนุ่มเดินมาดึงคอเสื้อฉันให้แหงนหน้าขึ้นมอง ก่อนจะแก้กัดเชือกหนาที่คอออกให้ เพื่อไม่เป็นจุดเด่นของชายตาผู้คน เขาเลยถอดเสื้อหนาวให้เธอใส่คลุมปกปิดรอยแผล "อย่าคิดจะเล่นตุกติกกับกูเด็ดขาด ไม่งั้นมึงเจ็บตัวหนักกว่านี้แน่" "......" "เข้าใจที่กูพูดไหม!" ชายหนุ่มกระแทกเสียงดุดันใส่หน้าร่างเล็ก จนไอลมหายใจเป็นกลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากปากชายหนุ่มกระทบปลายจมูกทรงหยดน้ำ "ขะ เข้าใจ..." เธอรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว เธอเองก็กลัวเขาจะลงไม้ลงมือกับเธออีกครั้ง ว่าจบชายหนุ่มก็กระชากต้นแขนเธอขึ้นรถยนต์บีเอ็มขาวคันเก่า รอบนี้เขาไม่ให้เธอนอนคดตัวท้ายรถ เปลี่ยนเป็นไปนั่งข้างหน้ากับชายหนุ่มแทน โดยเธอได้นั่งชิดประตูเบาะหลังทั้งที่ชายหนุ่มใช้มีดปลายคมจ่อเอวคอดตลอดเวลา "ไอ้ขวาง กูรู้ว่ามึงเสียใจกับเรื่องที่ไอ้ช้างตายแต่มึงช่วยเบาๆกับมันหน่อยเหอะ" "มึงจะเป็นห่วงมันทำไมวะ ทีมึงแตะปลายคางมันนี่ยังเรียกว่าทะนุถนอมอยู่ไหม?" "ย้อนแย้งกูเก่ง ถ้าเกิดพลาดอะไรขึ้นมามึงอะเสียใจทีหลังแน่" "รอให้ถึงวันนั้นก่อนเหอะแล้วค่อยมาซ้ำเติมกู" ว่าพลางสายตาเยือกเย็นก็หันข้างไปเหลือบมองร่างเล็ก เธอนั่งกอดตัวเอง ในสภาพตัวมอมแมมผมยาวรุงรังเนื้อตัวสั่นครอนพลางยกมือปาดหยาดน้ำตาอ่อนๆให้เกลี้ยงจากสองข้างแก้มสีขาวซีด จวบจนรถยนต์จอดดับสนิทยังลานจอดรถชั้น 3 ของโรงพยาบาลแห่งนึง ร่างเล็กถูกขู่ให้เดินก้มหน้าตลอดทาง จะร้องขอให้คนช่วยก็ไม่ได้ในเมื่อชายหนุ่มเดินประกบข้างซ้ายขวา @หน้าห้องฉุกเฉินชั้น 3 แกร๊กกก! ชายฉกรรจ์คนนึงเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าหม่นหมองก่อนจะชำเลืองปลายตามองร่างเล็กอย่างโกรธเคือง เขาคือหนึ่งในกลุ่มคนที่ลงรถยนต์บีเอ็มขาวตรงจุดเกิดเหตุ คงเป็นเพื่อนพวกเขาสิท่า ขึ้นได้จ้องเขม็งเผลอจังหวะจะตรู่เข้ามาทำร้าย เพราะอะไรนะเหรอ เพราะสายตาคู่นั้นของเขาน่ากลัวกว่าปลายมีดคมของคนชื่อขวางใช่จ่อเอวคอดร่างเล็กอยู่ "เข้าไป!" ชายหนุ่มข้างกายดันใช้ฝ่ามือดันแผงหลังเธอให้เข้าไปยังในห้อง ก่อนจะลงกรล็อคประตูอย่างแน่นหนาแถมยังให้คนชื่อฝุ่นเฝ้าหน้าประตูไว้ กลัวฉันหนีขนาดนั้นเชียวเลยเหรอ "กราบศพเพื่อนกูซะ" เขาใช้เท้าดันเข่าสองข้างให้ร่างเล็กนั่งคุกเข่า ระดับสายตาฉันตรงกับเท้าคุณช้างพอดี เพื่อไม่ให้เขาบังคับฉัน ร่างเล็กพนมมือสองข้างขึ้นก่อนจะก้มลงกราบอย่างรวดเร็ว น้ำตาเอ่อคลอเบ้าแค่ฉันกระพริบตามันก็ไหลอาบแก้วสองข้าง เธอบังคับมันไม่ให้หยุดไหลไม่ได้ ทำได้แค่ปลายสายธารน้ำตาไหลออกมา "คุณช้าง แสนดีขอโทษ แสนดีน่าจะช่วยคุณให้เร็วกว่านี้ ถ้าเปลี่ยนจากคุณมาเป็นแสนดี แสนดีก็ยอม" น้ำเสียงแผ่วเบาพูดขึ้น เธอไม่สามารถบอกความจริงให้กับชายหนุ่มรับรู้เรื่องจริงได้ ไม่งั้นครอบครัวเธอจะกลายเป็นแบบเดียวกันกับคุณช้าง "......" ชายหนุ่มนิ่งสงัดเพราะคำพูดของเธอมันฟังดูพิลึกชอบกลแต่เขาก็ไม่สนใจอะไร นอกจากเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อนสนิทด้วยความเสียใจเต็มอกของลูกผู้ชายเมื่อเวลามันผ่านไป เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเพื่อนสนิทตัวเอง ในความคิดชายหนุ่มตอนนี้คือต้องการแก้แค้นเธอที่ทำคืนให้เพื่อนอย่างสาสม เธอตายไปมันดูสบายเกิน ต้องทรมานเท่านั้นถึงจะสาสมกับสิ่งที่ควรจะได้รับ นับจากวินาทีนี้เจ้ากรรมนายเวรเธอคือพวกผมสามคนเท่านั้น "ไอ้ขวางเสร็จยัง พยาบาลกำลังจะเดินมาทางนี้" พยาบาลงั้นเหรอ ฉันหันควับไปยังบานประตูทางเข้าฉุกเฉินทันที ก่อนจะรอคอยจังหวะตอนพยาบาลเปิดประตูเข้ามา แกร๊กกก! "พยาบาลคะ ชะ....." ฉันอ้าปากพูดไม่เต็มประโยค ชายหนุ่มก็ตรงดิ่งเข้ามาตวัดมือโอบคอดเอวคอดฉันอย่างรวดเร็ว แล้วกดแสยะยิ้มมุมปากข่มขู่ให้ฉันเงียบปากนั่นซะ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาจ้องเธออยู่ "จะให้ช่วยอะไรเหรอคะ?" "ปะ เปล่าค่ะ" "พอดีเมียผมเสียใจกับการตายของพี่ชายเธอนิดหน่อยนะครับ" "อ่อค่ะ พยาบาลขอแสดงความเสียใจกับทางญาติด้วยนะคะ งั้นขอเชิญญาติออกไปก่อนนะคะ" "ครับ" มือสากบีบเอวคอดอย่างหนักมือ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องฉุกเฉิน เวลาแบบนี้เขาข่มอารมณ์ได้ดีกว่าตอนไหนๆ ฉันหลุบสายตาลงต่ำเมื่อเขาโอบเอวร่างเล็กไปยังทางประตูหนีไฟ แกร๊กกก! "มึงคิดจะหนีกูใช่ไหม?" ชายหนุ่มปล่อยมือสากจากเอวคอด ฉันยกมือกุมเอวข้างนั้นไว้แน่น เขาใช้แรงบีบส่วนนั้นจนฉันน้ำตาคลอ มันจุกมันปวดอย่างบอกไม่ถูก ปึก! ตุ๊บบ! ตุ๊บบ! ตุ๊บบ! เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็ว แค่พริบตาเดียวร่างเล็กก็กลิ้งตกบันไดหลายขั้นจนนอนแน่นิ่งหายใจโรยรินยังบันไดขั้นสุดท้ายของทางเดิน ความว่างเปล่าแล่นเข้าเซลล์ประสาท ตอกย้ำให้เธอทรมานใจหนักหน่วง ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างเล็ก เขาพึงพอใจกับสิ่งที่ทำเป็นอย่างมาก ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มโรคจิตค่อยๆเจือนจางหายไปพร้อมกับสายตาของเธอ เมื่อทุกอย่างมืดดับลง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more