รักครั้งสุดท้าย - Chapter 1 (100%)
2123 Words
"เดือน เดือนอย่าทิ้งพี่ไป เดือน!" ขุนเขาวิ่งตามเดือนที่กำลังลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากบ้าน
"เดือนพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ อึก อย่าทิ้งไปเลยพี่ขอร้อง" ขุนเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้ามีเพียงผ้าขนหนูปิดส่วนสงวนไว้เท่านั้น
"ต่อไปนี้ดูแลตัวเองให้ดีนะพี่ขุน ดาวมันทำอะไรไม่ค่อยเป็นช่วยสอนมันหน่อยนะ เดือนฝากพี่ดูแลดาวด้วย"
"พี่รักเดือนมากนะ อย่าทิ้งพี่ได้ไหมพี่ขอร้องละ ฮึก พี่รักเดือน รักมากๆ ฮือๆ" ขุนเขาคุกเข่ากอดต่อหน้าเดือนทั้งน้ำตา
"ถ้าพี่รักเดือนจริง พี่จะไม่ทำผิดซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้หรอก"
"พี่หยุดแล้ว แต่เมื่อคืนดาวมาอ่อยพี่ พี่..."
"หยุดโทษคนอื่นแล้วโทษสันดานเลวๆ ของตัวเองบ้างเถอะค่ะ เดือนไม่รู้หรอกนะว่าที่พี่สองคนพูดว่าเมากันเนี่ย เมาจริงหรือเมาทิพย์ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าสิ่งที่พี่กับดาวทำมันทำให้เดือนเจ็บมากเหลือเกิน เดือนทนอยู่กับพี่สองคนไม่ได้แล้ว บ้านหลังนี้ที่เป็นเรือนหอของเราเดือนให้พี่อยู่กับดาวนะ ของที่พี่ซื้อให้ เดือนจะไม่เอาไปแม้แต่ชิ้นเดียว พี่จะทิ้งหรือยกให้ดาวใช้ก็แล้วแต่ ส่วนแหวนวงนี้" เดือนชูมือข้างซ้ายที่มีแหวนเพชรเม็ดใหญ่สวมอยู่ที่นิ้วนางให้ขุนเขาดู
"แหวนแต่งงานของเรา เดือนจะเอาไปขายแล้วเอาเงินไปทำบุญในนามพี่กับดาว ถ้าเดือนทำบุญแล้ว เดือนจะกรวดน้ำให้พี่กับดาวนะคะ หวังว่าจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข" พูดจบเดือนก็เดินเลี่ยงขุนเขาที่คุกเข่าตรงหน้าไปเปิดประตูรถเอากระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปวาง
"ถ้าเดือนออกไปจากบ้านหลังนี้เราจะได้เห็นดีกัน!” ขุนเขาตะโกนตามหลังมา
“เดือนก็รู้ว่าครอบครัวพี่เป็นใคร พ่อกับแม่พี่ไม่ยอมให้เดือนทิ้งพี่ไปง่ายๆ หรอก" เดือนหันกลับไปมองขุนเขา
"ถ้ายังอยากทำงานในบริษัทของพี่อย่างสงบสุขเดือนก็ห้ามทิ้งพี่ พี่เป็นเจ้าของบริษัท พี่มีสิทธิ์ทำอะไรกับเดือนก็ได้!"
"นี่คือวิธีรั้งเดือนเท่าที่จะคิดได้แล้วใช่ไหมคะ?" เดือนถามเสียงเรียบ
ตอนนี้เธอไม่กลัวอำนาจอะไรของใครแล้ว คิดแค่ว่าต้องออกไปจากชีวิตสามีชั่วกับน้องสาวฝาแฝดแสนเลวให้เร็วที่สุด
"ก็เดือนจะทิ้งพี่! พี่รักเดือน ให้เดือนทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องงานพี่ก็ช่วยเดือนมาตลอด"
“ว่าไงนะคะ?”
“ถ้าไม่มีอาทิตยกานต์ช่วย เดือนก็ไม่ได้มีทุกอย่างเหมือนทุกวันนี้หรอก!!”
"เรื่องงานพี่ช่วยอะไรเดือนเหรอคะ? เดือนขอถามหน่อยเถอะ เดือนทำงานเป็นเลขาให้พ่อของพี่มาตั้งแต่เรียนจบ ทำงานตั้งหลายปีจนกว่าจะได้เจอพี่และรักกัน งานต่างๆ เดือนก็ทำเองไม่เคยขอให้พี่ช่วยเลยสักครั้ง มีแต่พี่ไม่ใช่เหรอคะ ที่ชอบทิ้งงานไปเที่ยวจนเดือนเนี่ยต้องตามทำงานให้พี่ ลูกค้าเขาจะไม่ร่วมงานกับบริษัทเพราะพี่ไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ก็เป็นเดือนที่ไปคุยกับเขาจนเขายอมมาร่วมลงทุนด้วย ไหนจะเรื่องที่พี่เอาเงินบริษัทไปเล่นการพนันจนถูกคุณพ่อพี่จับได้ เป็นเดือนไม่ใช่เหรอคะ ที่ช่วยพูดกับคุณพ่อจนท่านใจอ่อนไม่เอาเรื่องพี่ ทั้งหมดนี้มีแต่เดือนทั้งนั้นที่ช่วยพี่ ไหนละคะที่พี่บอกว่าช่วยเดือน"
"เดือน!"
"เอาจริงๆ นะพี่ขุน เดือนน่ะปลงกับชีวิตคู่มาสักพักแล้ว ที่เดือนเสียใจร้องไห้ไม่ใช่เพราะเดือนเสียดายพี่ เดือนผิดหวังกับดาวต่างหาก จริงๆเราควรเลิกกันตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่เดือนจับได้ว่าพี่นอกกายไปนอนกับเลขาของตัวเองแล้ว”
“…”
“เดือนเห็นแก่แม่พี่ที่ท่านรักและเอ็นดูเดือนเหมือนลูกคนหนึ่ง เดือนถึงยอมกลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เดือนไม่โอเค เดือนรับไม่ได้จริงๆที่พี่นอนกับดาว"
"ทำไมเดือนไม่ไปด่าดาวบ้างละ ดาวน่ะเข้ามาอ่อยพี่เอง ทำเป็นมาชวนดื่มเหล้า ที่ไหนได้ ดาวมันอยากได้พี่เป็นผัว ดาวบอกว่าตัวเองให้ในสิ่งที่เดือนให้พี่ไม่ได้ มีดาวอีกคนเดือนไม่ว่าอะไรหรอกเพราะเดือนรักดาวมาก ยอมให้ดาวเป็นเมียรองได้อยู่แล้ว ดาวมันแรด! อิจฉาเดือนที่เดือนได้ดีกว่าทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน เรื่องความรัก เรื่องความโชคดีต่างๆ ถึงคอยพยายามมีอะไรเหนือเดือนไง"
"เพราะเดือนรู้ไงว่าดาวเป็นคนยังไงเดือนถึงคอยห้ามพี่ คอยขอพี่ว่าห้ามยุ่งกับดาว แต่พี่ก็ไม่เคยฟัง"
"จะให้พี่ผิดให้ได้เลยใช่ไหม? อ่าาา...มีผัวใหม่แล้วละสิ ถึงได้หาเรื่องจะเลิกกับพี่ ทนมาได้ตั้งนาน ทำไมครั้งนี้ถึงทนไม่ได้อะเดือน แค่มองดาวให้เหมือนคนที่พี่เคยนอนด้วยอย่างคนอื่นๆไม่ได้รึไง ดาวพูดเองว่ายอมเป็นรองเดือน เราอยู่กันสามคนผัวเมียได้ พี่จะไม่ให้ดาวมาวุ่นวายเขตหวงห้ามของเดือนเลยพี่สัญญา"
"พี่นี่มันโคตรเห็นแก่ตัวเลยพี่ขุน เดือนทนมามากแทนที่จะเห็นใจกัน กลับมาพูดจาอะไรเลวๆแบบนี้"
"แล้วจะให้พี่ทำยังไงก็มันพลาดไปแล้วอะเดือน!" ขุนเขาพูดตะคอกด้วยความโมโห
"ก็เลิกกันไงคะ หย่ากัน"
"พี่ไม่หย่า!"
"เดือนจะหย่า เดือนจะไม่ทนให้พี่ทำร้ายจิตใจเดือนอีกแล้ว เดือนจะไปจากที่นี่ เชิญพี่กับดาวอยู่ด้วยกันไปเถอะ"
"ถ้าเดือนไป พี่จะทำให้เดือนทำงานอย่างไม่มีความสุข จะก่อกวนเดือน ตามวุ่นวายจนกว่าเดือนจะกลับมาหาพี่ ดูสิเดือนจะทำยังไง ฮึ!" ขุนเขาพูดอย่างคนเหนือกว่า
เดือนกลอกตามองบนเมื่อได้ยินคำขู่ ร่างเพรียวบางก้มไปหยิบกระดาษเปล่าในรถมาเขียนใบลาออกลายมือสดแล้วโยนให้ขุนเขา
"เดือนขอลาออก!"
"!!!"
"เดือนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว พี่อยากทำอะไรกับใครก็เชิญเลย!" พูดจบเดือนก็เงยหน้ามองดาวที่ยืนกอดอกมองเธอคุยกับขุนเขาผ่านกระจกห้องนอนชั้น 2
ได้พี่ขุนเป็นผัวสมใจแล้วนะดาว หวังว่าจะอยู่กันอย่างมีความสุขอย่างที่เคยฝันไว้นะ
"ลาก่อนนะพี่ขุน" เดือนเข้าไปนั่งในรถ
"ถ้าเดือนไปต้องข้ามศพพี่ไปก่อน" ขุนเขาเดินมากางแขนยืนขวางหน้ารถเดือน
เดือนปิดประตูรถกำพวงมาลัยรถแน่น ก่อนจะสตาร์ทรถเหยียบคันเร่งขับรถเฉี่ยวขุนเขาออกไป
"ฮึก ฮึก" ดวงตาสวยใต้กรอบแว่นสายตามองขุนเขาที่ล้มกลิ้งผ่านกระจกหลังทั้งน้ำตา
แม้ว่าเธอจะพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองร้องไห้มากแค่ไหนก็ทำไม่ได้อยู่ดี หัวใจของเธอมันเจ็บปวดไปหมด
เคยคิดไว้แล้วว่าสักวันต้องมีวันนี้ วันที่เธอกับพี่ขุนเขาเลิกกัน แต่แค่ไม่เคยคิดว่าคนที่ทำพังจะเป็นดาวน้องสาวฝาแฝดตัวเอง
"ฮือๆ" เดือนขับรถออกจากบ้านมาอย่างไม่มีจุดหมาย
Rrrr
มือสวยยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ เมื่อมีคนโทรเข้ามา ดวงตากลมที่เปื้อนน้ำตามองชื่อคนที่โทรมาก่อนจะกดรับสาย
"อิงงง ฮือออ..."
อิง หรือ อิงฟ้าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ อิงฟ้าเป็นทุกอย่างในชีวิต เป็นเพื่อนที่ปรึกษาเป็นเพื่อนที่คอยสอนคอยเตือนสติ แม้ว่าอิงฟ้าจะเป็นลูกคุณหนูบ้านรวยก็ไม่เคยถือตัวกับเธดเลย อิงฟ้าเป็นเพื่อนที่เธอรักที่สุด
[เกิดอะไรขึ้นเดือน!? ร้องไห้ทำไม!?]
"ฉันเลิกกับพี่ขุนแล้ว"
[หะ!?]
"ฉันจับได้ว่าพี่ขุนกับดาวมีอะไรกัน ฮือๆ ฉันไม่ไหวอิง ฉันไม่ไหว ฮือๆ เป็นคนอื่นฉันไม่ว่าเลย ทำไมต้องเป็นดาวอะอิง ฮือๆ]
[ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน?]
"ฉันพึ่งขับรถออกมาจากบ้าน อึก กำลังจะไปที่ไหนยังไม่รู้เลย ฮึก"
[มาหาฉันที่บ้านนะ มาอยู่กับฉันก่อน จะให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องไว้ให้]
"ขอบคุณนะอิง"
[เราเป็นเพื่อนกันนะเดือน ฉันบอกแล้วไงว่าถ้ามีปัญหาให้นึกถึงฉัน อย่าขับรถเร็วนะฉันเป็นห่วง]
"อือ"
[ห้ามวางสาย ค้างสายไว้แบบนี้แหละ เสียงร้องไห้แกฉันก็ฟัง]
"อิง ฮือๆ" ร้องไห้หนักกว่าเดิมที่ทำให้เพื่อนเป็นห่วงมากขนาดนี้
.
.
.
"อิง ฮือๆ"
ทันทีที่ถึงบ้านอิงฟ้าจอดรถได้เดือนก็เปิดประตูวิ่งไปกอดอิงฟ้าที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
"ฮึก ฮึก ฮืออออ...ขอบคุณนะอิง ฮึก ชีวิตฉันก็มีแต่แกนี่แหละที่ดีกับฉันมาตลอด"
"แกเป็นเพื่อนรักฉันนะเดือน ร้องซะให้พอนะ ร้องซะให้พอ" อิงฟ้าเอามือตบหลังเดือนเบาๆ เพื่อปลอบใจ
"ฮือออ..."
"ฮึก" อิงฟ้าเบะปากจะร้องไห้ตามเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้แสนเจ็บปวดของเดือน พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลสุดท้ายก็ทำไม่ได้
อิงฟ้าร้องไห้ไปพร้อมๆ กับเดือน
เธอรู้ว่าเดือนรักดาวจันทร์น้องสาวฝาแฝดมากแค่ไหน เดือนยอมดาวทุกอย่าง ยอมจนเธอไม่เคยเห็นใครจะยอมคนคนหนึ่งได้มากเท่านี้มาก่อน พี่ทานอาหารตามสั่งข้างทางราคาไม่ถึงร้อย น้องทานอาหารญี่ปุ่นหัวละเป็นหมื่นอยู่ในร้านอาหารใหญ่ พี่ขับรถญี่ปุ่น น้องขับรถยุโรปราคาเป็นล้าน น้องอยากได้กระเป๋าหรูก็ให้บัตรไปรูดซื้อ ทำงานหัวเป็นเกรียวสุดท้ายก็ถูกหักหลัง เดือนจะไม่เจ็บปวดเท่านี้เลยถ้าคนที่หักหลังเดือนไม่ใช่คนที่รักมากที่สุดในชีวิต พี่ขุนเขาเดือนยังไม่รักเท่าดาวจันทร์เลย
"ฉันตัดขาดกับดาวแล้วด้วยอิง"
"ฉันเข้าใจแก อึก"
ตั้งใจมาปลอบเพื่อนสุดท้ายก็มายืนร้องไห้กับเพื่อน อิงฟ้าหนออิงฟ้า
"นั่งก่อนนะ เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านเอาน้ำมาให้"
"อือ"
หลังจากที่ยืนร้องไห้ปลอบใจกันที่หน้าบ้านอยู่นาน อิงฟ้าก็พาเดือนเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกในบ้าน
"ขอบคุณนะอิง"
"เดี๋ยวเอาน้ำแข็งมาประคบตาให้ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว" อิงฟ้าเอามือเกี่ยน้ำตาให้เดือน
"แกก็เหมือนกัน ขอโทษนะที่ฉันทำให้แกร้องไห้ไปด้วยเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า นั่น!เบะปากจะร้องไห้อีกแล้วเพื่อนฉัน ร้องให้จบๆเลยนะเดี๋ยวจะพาไปหาผัวใหม่ เอาให้หล่อรวยกว่าไอ้พี่ขุนเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย"
"ฉันยังไม่คิดจะมีใครตอนนี้หรอกอิง"
"ฉันล้อเล่นน่า ไปเอาน้ำแข็งแป๊บ"
"อือ"
.
.
.
"หะ!? นี่ไอ้พี่ขุนมันพูดขนาดนี้กับแกเลยเหรอ!?"
เดือนเล่าทุกอย่างให้อิงฟ้าฟังทั้งหมด
"อืม แต่แกไม่ต้องห่วงเรื่องงานที่บริษัทนะ ฉันเขียนใบลาออกยื่นให้พี่ขุนไปแล้ว"
"เลิศ! มันต้องแบบนี้สิ สมแล้วที่ฉันสั่งสอนมาให้แกสู้คนมาตลอด ดีแล้วที่ลาออก ขืนทนทำงานที่นั่นต่อนะ แกได้ประสาทแดกตายแน่"
"อืม"
"แล้วนี่จะเอายังไงต่อ?"
"ฉันยังไม่รู้เลย แต่ว่าจะขอพักสักเดือนแล้วค่อยหางานใหม่"
"ฉันว่าแกพักก็ดีนะ ตั้งแต่เรียนจบมาแกก็ทำงานเลยไม่มีเวลาให้ตัวเองสักเท่าไหร่"
"อือ"
"อยากไปฮีลใจที่ไหนปะ ฉันจะพาไป"
"ฉันยังไม่อยากไปไหน ขอแค่เวลานอนก่อน" กลับจากสัมมนามายังไม่ได้พักผ่อนเลย
"อืม ถ้างั้นก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ ฉันให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องให้แล้ว"
"รบกวนแย่เลย"
"รบกวนที่ไหนเล่า บ้านฉันมีห้องเยอะแยะให้แกพักห้องหนึ่งไม่เป็นหรอกน่า"
"ขอบคุณมากๆนะอิงฟ้า" เดือนสวมกอดอิงฟ้า
"ขอบคุณที่ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด"
"ไม่เป็นไรหรอก แกเป็นเพื่อนรักของฉันนะ ปะ ฉันจะพาไปที่ห้อง"
"อือ"
- Writer
