ท่านชายแวมไพร์

ยามค่ำคืนช่วงเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศโดยรอบเย็นจัด เมฆหมอกบางเบาโอบล้อมรอบตึกสูงระฟ้าราวกับต้องการปกปิดความลึกลับอีกด้านหนึ่งของโลกเอาไว้ ท้องฟ้าในยามนี้มืดสนิทมีเพียงแสงเบาบางจากดวงจันทร์ที่คล้ายกับรอยยิ้มเหยียดเยาะเยือกเย็นชวนน่าหวาดหวั่น ณ ทางเดินทอดยาวสู่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ปรากฎภาพหญิงสาวที่กำลังเดินผ่านสวนสาธารณะ วันนี้เป็นดั่งเช่นทุกวันที่เธอต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านขายดอกไม้ สองขาก้าวไปตามทางเดินซึ่งเป็นเส้นทางที่คุ้นเคย แต่วันนี้กลับมีสิ่งแปลกประหลาดเข้ามาสะดุดสายตาของเธอเข้าโดยบังเอิญ เธอเพ่งมองเจ้าสิ่งนั้นก่อนจะพบเข้ากับกุหลาบดอกหนึ่งซึ่งถูกวางทิ้งเอาไว้กลางถนน มันช่างต่างจากดอกกุหลาบที่เธอมองดูทุกวันในร้าน ซึ่งพวกมันทั้งสดใสและบานสะพรั่ง แต่กุหลายที่เธอพบในค่ำคืนนี้กลับแตกต่างออกไป ชวนน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก มันดูไม่เหมือนดอกกุหลาบธรรมดาทั่วไป เพราะสีของมันนั้นดำขลับสนิท ชวนให้แปลกตาราวกับถูกวาดขึ้นมาจากฝันร้ายของใครบางคน “ใครเอาแกมาทิ้งกันนะ” ด้วยความที่เธอเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ในร้านจัดดอกไม้มานับแรมปี จึงมีความผูกพันให้กับดอกไม้นานาชนิด แม้ว่าสีของเจ้าดอกไม้นี้จะไม่ค่อยน่าเชยชมสักเท่าไหร่นัก “แกสีดำอย่างนั้นเหรอ?” เธอไม่ค่อยมั่นใจนัก ว่าเป็นเพราะสายตาเห็นว่ากุหลาบดอกนี้มีสีดำหรือเพราะแสงยามค่ำคืนที่มืดมิดกันแน่ จึงเอ่ยกับตัวเองอย่างนึกสงสัย ก่อนจะก้มลงหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ ยามแตะลงบนกลีบดอกนั้นช่างเย็นจัด ประหนึ่งต้องสัมผัสมือของคนที่ไร้ชีวิตและจิตวิญญาณเสียอย่างนั้น ความเย็นเยียบแทรกซึมเข้าสู่ผิวของเธออย่างจัง ก่อนที่นิ้วเรียวบางจะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่เคลื่อนผ่านปลายนิ้วของเธอไป แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้เธอปล่อยวางกุหลาบดอกนี้ลงแต่น้อย มิหนำซ้ำยังเก็บติดตัวไปประหนึ่งมันเป็นของล้ำค่าอีกต่างหาก . . . ณ มุมมืดในตรอกซอยที่ไม่ไกลนัก ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธออย่างไม่อาจละสายตา แววตาทอประกายสีแดงเรืองรอง ราวกับเปลวไฟอยู่ในความมืดมิด เจ้าของดวงตานั้นแยกยิ้มออกย่างช้า ๆ ราวกับพบเรื่องถูกตาต้องใจเข้าให้แล้วอย่างนั้น "ข้ายังไม่ทันได้เลือกด้วยซ้ำ นี่หรือ...ว่าที่ชายาของข้า" ความหมายจากถ้อยคำนั้นดูราวกับขัดใจ แต่ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับพึงพอใจ ประหนึ่งคนปากไม่ตรงกับใจเสียอย่างนั้น