เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น

ตอนที่ 6: จุดเริ่มต้นของความแค้น

หลายวันผ่านไป ฉันใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ของภูผาอย่างเงียบสงบ พยายามปรับตัวให้เข้ากับกิจวัตรประจำวันที่ไม่คุ้นเคย ฉันยังคงไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลทุกวัน และคอยโทรหาแก้วเพื่อเช็คข่าวคราวของน้องไทม์เสมอ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเล็กๆ ของลูกชาย หัวใจฉันก็เจ็บปวดและคิดถึงจนแทบขาดใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภูผาเป็นไปตามสัญญาที่เขากำหนด ไม่มีคำหวาน ไม่มีการสัมผัส และไม่มีความรู้สึกใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง เราแทบจะไม่พูดคุยกัน นอกจากเรื่องงานหรือเรื่องจำเป็นเท่านั้น เขามักจะกลับบ้านดึกดื่น และบางครั้งก็ไม่อยู่บ้านเลยทั้งคืน

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเงาในบ้านของเขา เป็นเพียงของประดับที่เขาจัดวางไว้ตามความต้องการของตัวเอง

วันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ฉันเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งที่วางอยู่ใต้กองหนังสือเก่า ๆ ด้วยความสงสัย ฉันหยิบมันขึ้นมาเปิดดู

ข้างในเป็นรูปภาพเก่า ๆ ของภูผาในวัยเด็ก เขายิ้มกว้างอย่างสดใส มีดวงตาเป็นประกายที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ที่รู้จักเขามา เขามักจะแสดงออกถึงความเย็นชาและไร้อารมณ์

ฉันพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่รูปภาพใบหนึ่ง ซึ่งทำให้หัวใจของฉันบีบรัดอย่างแรง

มันคือรูปของเด็กชายคนหนึ่ง กำลังยิ้มกว้างอย่างสดใส คล้ายกับเด็กชายในรูปที่ฉันเคยเห็นก่อนหน้านี้ เพียงแต่ในรูปนี้ มี ‘เขา’ ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นคือ… ในรูปมีฉันอยู่ด้วย! ฉันจำได้เลือนรางว่าเคยมีโอกาสได้พบกับเด็กชายคนนี้ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง… และในตอนนั้น ภูผาก็อยู่ด้วย!

ฉันพยายามนึกย้อนถึงความทรงจำในอดีต… วันนั้นเป็นงานเลี้ยงฉลองอะไรบางอย่าง ภูผาในตอนนั้นยังไม่ใช่ซีอีโอผู้ยิ่งใหญ่ แต่เป็นเพียงนักศึกษาหนุ่มอนาคตไกล ส่วนฉันก็เป็นเพียงเด็กสาวใสซื่อที่เพิ่งจะก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย

จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์หนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของฉัน… เหตุการณ์ที่ฉันพยายามลืมเลือนมาตลอดหลายปี

“คุณครับ ช่วยผมด้วย!” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายคนนั้นร้องขอความช่วยเหลือ แววตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้า

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในตอนนั้นฉันยังเด็กและสับสนเกินกว่าจะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้

“ลินิน… เธอทำอะไรลงไป!” เสียงของภูผาดุดันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาผิดหวังและเจ็บปวดอย่างที่สุด ราวกับฉันได้ทำลายบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญไปจากเขา

ภาพนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ฉันจำได้แล้ว… วันนั้นเป็นวันที่เกิดอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ ขึ้นกับเด็กชายคนนั้น ฉันเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย แต่ด้วยความตกใจและสับสน ฉันทำอะไรไม่ถูก… และดูเหมือนว่าภูผาจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

มือของฉันสั่นเทาเมื่อปิดอัลบั้มลงช้า ๆ ความรู้สึกผิดบาปกัดกินหัวใจ

‘นี่คือสาเหตุที่เขาเกลียดฉันหรือเปล่า?’ ฉันถามตัวเอง

‘นี่คือสาเหตุที่เขาต้องการแก้แค้นฉันใช่ไหม?’

ฉันเคยคิดว่าความแค้นของเขาเกิดจากเรื่องที่เราเคยมีความสัมพันธ์กันในอดีต ซึ่งฉันเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปโดยไม่บอกลา พร้อมกับความลับของน้องไทม์ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้ว

หรือแท้จริงแล้ว ความแค้นของเขามันฝังรากลึกมาตั้งแต่เรื่องราวในวัยเด็ก… เรื่องของเด็กชายคนนั้น?

ความจริงที่ค่อย ๆ เผยออกมาทีละน้อย ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ผู้ชายที่ฉันกำลังอยู่ด้วยนี้ แบกรับความแค้นที่ฉันไม่เคยล่วงรู้ และเขาพร้อมที่จะทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยสูญเสียไป

ค่ำคืนนั้น ฉันนอนไม่หลับอีกครั้ง ภาพของเด็กชายในรูปภาพ วนเวียนอยู่ในหัว พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของภูผาในวันนั้น

ฉันรู้แล้วว่าหนึ่งปีต่อจากนี้ ไม่ใช่แค่การชดใช้หนี้ชีวิตพ่อเท่านั้น แต่เป็นการชดใช้ความผิดในอดีตที่ฉันอาจจะไม่เคยล่วงรู้ด้วยซ้ำ

นี่คือเกมที่ซับซ้อนกว่าที่ฉันคิดไว้มาก และฉันก็ไม่รู้เลยว่าจุดจบของมันจะเป็นอย่างไร