สายลมยามเช้าของเชียงใหม่พัดเอื่อยผ่านใบหน้า ฉันจูงมือน้องไทม์เดินออกจากห้องพักชั่วคราว มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่ แม้เมื่อคืนจะนอนไม่หลับเพราะจมอยู่กับความคิดเรื่องตุ๊กตาหมีและข้อความปริศนา แต่ฉันก็พยายามเก็บซ่อนความกังวลไว้ภายใต้รอยยิ้มจาง ๆ เพื่อไม่ให้ลูกชายสังเกตเห็น น้องไทม์เดินเตาะแตะอย่างร่าเริง เขามองสิ่งรอบตัวด้วยความสนใจ ใครจะรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า โลกของพวกเราอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เมื่อมาถึงหน้าร้านกาแฟ ฉันเห็นพิม เพื่อนร่วมงานกำลังยืนกวาดหน้าร้านอยู่ เธอหันมาส่งยิ้มให้ฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูสีดำจอดอยู่ไม่ไกลจากร้าน มันเป็นรถที่คุ้นตา... รถของภูผา!
หัวใจของฉันเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความกลัวเข้าเกาะกุมไปทั่วทั้งร่าง ‘เขามาแล้วจริง ๆ ด้วย!’ ฉันกำมือแน่น พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มี
“พี่ลินิน มาแล้วเหรอคะ” พิ
