“ไม่ใช่ฉันไม่ให้โอกาสคุณ แต่คุณไม่พยายามหาโอกาสให้ตัวเองมากกว่า คุณเองนั่นแหละที่ละเลย พอฉันเลิกถาม ไม่เซ้าซี้ คุณก็ไม่สนใจฉันอีก พอเถอะ เราพูดเรื่องนี้กันมาพอแล้ว ฉันจะไม่พูดอีก เพราะเรื่องของเรามันจบแล้ว จบจริงๆ”
หญิงสาวหยุดพูดเมื่อลูกชายเริ่มร้องเบาๆ จึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ รีบขยับเข้าไปมองและช่วยหญิงสาว แต่จันทร์กระจ่างปัดมือเขาออกพลางโอบอุ้มลูกชายมาวางเอาไว้บนเตียงข้างกายหล่อน มือเรียวขยับสาบเสื้อ แต่พอเห็นเขาจ้องมองนัยน์ตาแทบไม่กะพริบก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตึงเปรี๊ยะ
“ช่วยหันไปทางอื่นด้วยค่ะ”
ทุกอย่างที่ประกอบเป็นจันทร์กระจ่างในยามนี้ล้วนแล้วแต่เย็นชาสิ้นดี แต่อิชย์นึกอยากดื้อแพ่งดูบ้าง เพราะคิดว่าตัวเขายอมหล่อนมาเยอะแล้วเหมือนกัน
“ทำไมต้องทำงั้น”
คนฟังขมวดคิ้วนิ่วหน้า
“ฉันไม่สะดวกให้ใครมายืนมอง”
“แต่ฉันเป็นพ่อของตาหนู และ
