ภายในบริษัทช่วงเช้าของวันทำงานที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า อริลที่กำลังก้มหน้าเดินจนชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน
“อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นก็พบกับแววตาคมกริบของเอ็นเจที่มองลงมาโดยไม่พูดอะไร
“อืม” เขาเพียงครางรับในลำคอแต่สายตากลับเลื่อนต่ำไปยังมือของเธอที่ว่างเปล่า ก่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย อริลใจเต้นโครม เขารู้แน่ ๆ ว่าวันนี้เราไม่ได้ถืออะไรมา
“รีบไปไหน??” เอ็นเจถามเสียงเรียบ
“เอ่อ… ไปทำงานค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ พยายามไม่สบตบเขานานเกินไป เพราะเกรงใจ
“…” เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่สายตากลับไม่ละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียวจนอริลแทบหายใจไม่ทั่วท้อง ความเงียบที่กดทับในบรรยากาศทำให้อริลรู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ เธอพยายามเบี่ยงตัวเพื่อจะก้าวหลบไป แต่กลับถูกมือใหญ่ของเขาขยับมากั้นไว้ตรงด้านข้างอย่างแนบเนียน
“หายไปไหนมาหลายวัน” เสียงทุ้มต่ำถ
