กลิ่นธูปตอนตีสามจากบ้านที่ไม่มีใครอยู่

ตอนที่ 1: กลิ่นที่ไม่ควรมี

ฉันย้ายกลับมาบ้านเก่าของยาย หลังจากชีวิตในเมืองพังไม่เป็นท่า งานก็ไม่มี เงินก็ร่อยหรอ บ้านไม้สองชั้นหลังนี้อยู่ติดกับบ้านร้างที่ปิดเงียบมาหลายสิบปี — บ้านที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพราะคนแถวนี้บอกว่า “เจ้าของเขายังไม่ยอมไปไหน”

คืนแรก... ฉันตื่นตอนตีสาม เพราะได้กลิ่นธูปลอยมาจากข้างบ้าน กลิ่นนั้นเข้มข้นผิดธรรมชาติ เหมือนจงใจให้คนได้กลิ่นชัดทั่วห้อง ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเพียงควันบาง ๆ ลอยขึ้นจากรั้วไม้ แล้วค่อย ๆ คลายตัวเป็นเงาคนยืนก้มหน้าอยู่ในมุมมืด...

เช้าวันต่อมา ฉันถามยายข้างบ้านว่าเมื่อคืนใครจุดธูปหรือเปล่า แกเพียงส่ายหน้าแล้วพูดเสียงเบา “บ้านนั้นไม่มีคนอยู่มานานแล้วลูก เขาตายทั้งบ้านตั้งแต่ก่อนเธอเกิด…”

คืนนั้น ฉันพยายามไม่คิดมาก แต่พอเวลาผ่านไปถึงตีสามอีกครั้ง — กลิ่นธูปก็กลับมา พร้อมเสียงเคาะเบา ๆ จากฝั่งบ้านร้าง “ก๊อก... ก๊อก...” ฉันสะดุ้งตื่น รีบปิดไฟและแอบมองผ่านผ้าม่าน เงาคนเมื่อคืนนั้นยืนอยู่ในที่เดิม คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้น — ดวงตาเว้าว่าง รอยยิ้มช้า ๆ ปรากฏขึ้นตรงริมฝีปาก

ฉันคว้ากล้องมือถือมากะจะถ่าย แต่ทันทีที่กดชัตเตอร์ ไฟในบ้านทั้งหลังดับสนิท กลิ่นธูปเข้มขึ้นจนน่าคลื่นไส้ เสียงฝีเท้าชื้น ๆ ดังขึ้นจากบันไดบ้านตัวเอง...

ฉันอยากหนี แต่ขาไม่ขยับ...

และในเงามืดนั้น ฉันเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงประตูห้อง — มือถือกำลังถือธูปสามดอกที่ยังควันกรุ่น

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน...” เสียงนั้นพูด ก่อนที่ไฟจะติดขึ้นอีกครั้ง

และไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย...