๑๖
ปภาวดีคิดถึงสาเหตุที่ทำให้สงสัยความรู้สึกของสามีและน้องสาว การพยายามถอยห่างของปภาพินท์และท่าทีเมินเฉยไม่เข้าใกล้ของจอมทัพทำให้เริ่มสงสัย แต่แล้วในที่สุดก็ได้รู้ว่าทั้งคู่มีใจตรงกัน เพียงแต่ทิ้งระยะห่างเอาไว้ เพราะไม่ต้องการถลำใจลึกมากไปกว่านี้ หล่อนดีใจที่ทั้งสองยังเห็นแก่คนเป็นเมียและพี่สาว ทว่าหล่อนกลับคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องเป็นฝ่ายเสียสละบ้างแล้ว...
เวลาห้าโมงเย็น เป็นเวลาเลิกงานของพยาบาลประจำตัวของปภาวดี
“พี่กลับก่อนนะคะน้องปูนน้องแป้ง”
“ขอบคุณมากนะคะพี่หวาน” ร่างอุ้ยอ้ายของ ปภาพินท์เดินไปส่งอีกฝ่ายที่หน้าประตู รอจนฝ่ายนั้นออกจากบ้านจึงกลับมานั่งข้างพี่สาวที่ห้องนั่งเล่น
“วันนี้จอมบอกว่าจะกลับช้าสักหน่อย แต่เขาจะกลับมากินข้าวที่บ้าน พี่จะพูดกับเขาเรื่องของแป้ง”
ปภาพินท์ใจเต้นแรง หล่อนยังไม่พร้อมและละอายใจกับสถานะที่พี่สาวหยิบยื่นให้ การมีลูกแทน ดูแลแทนยังพอช่วยได้ แต่การเป็นเม
