๙

1504 Words

๙ คำตอบที่โพล่งออกมาจากปากของภรรยาทำเอาจอมทัพตกตะลึง เขาเงียบกริบกับสิ่งที่ได้ยิน และมองภรรยาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “คุณพูดบ้าอะไรปูน...” เขาถามแทบเป็นเสียงกระซิบ หัวใจก็พลันเต้นถี่เพราะไม่คิดว่าปภาพินท์จะยินยอม “ไม่บ้านะจอม แป้งตกลงแล้ว” “อะไรนะ!?” เขาอุทานด้วยความตกใจอีกครั้ง “ตกลงอะไร ตกลงกันยังไง” เขาแทบนั่งไม่ติด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! “ปูน ผมว่านี่มันไม่เข้าท่านะ” ใบหน้าคมคายเครียดจัด ทำเอาภรรยาหน้าหม่นลง “เพราะปูนรู้ว่ามีลูกเองไม่ได้ยังไงล่ะคะ ถึงได้ขอความช่วยเหลือจากแป้ง” ชายหนุ่มหรี่ตาลง มองภรรยาอย่างขุ่นเคือง “ด้วยวิธีไหน” ปภาวดียิ้มให้สามีรีบตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิดไปไกล “ผสมเทียมค่ะ” คำตอบที่ได้รับทำให้เขาพ่นลมหายใจพรืดทันที เพราะไม่คิดจะเป็นพญาเทครัวเสียด้วย หากเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะมองคนรอบข้างได้อย่างไร “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แป้งยังเป็นสาว ไม่ควรที่จะมารับภาระแบบนี้ อีกอย่างก็ยังเรียนไม่จบ” “ปูนคุยกับแป้งแล้วค่ะ ถ้าจอมยอมตกลง เราจะเริ่มผสมเทียมกันหลังจากที่แป้งเรียนจบแล้ว นะคะจอม นะ” น้ำเสียงอ่อนหวานและนัยน์ตาออดอ้อนของภรรยาทำให้เขาใจอ่อน ทว่าลึกลงไปเขาเป็นห่วงความรู้สึกของ ปภาพินท์ แบบนี้เองที่หญิงสาวมีสีหน้าไม่สบายใจ เพราะถูกพี่สาวขอให้ทำเรื่องประหลาด แต่คงไม่กล้าปฏิเสธเพราะรักและเป็นห่วงจิตใจของพี่สาวมากเกินไปนั่นเอง ชายหนุ่มสบตาของภรรยา เขาเห็นความหวังเจิดจ้าจากนัยน์ตาคู่นั้นแล้วต้องผ่อนลมหายใจ “เราต้องคุยเรื่องนี้พร้อมกันปูน ต้องคุยกันให้เข้าใจหลายอย่างเลยทีเดียว” ปภาวดีหน้าเจื่อนลง แต่แล้วก็ยิ้มหวานเพราะรู้ว่า จอมทัพจะยอมตกลงอย่างแน่นอน เพียงแต่เวลานี้เขายังกังวลและคงเป็นห่วงปภาพินท์ด้วยนั่นเอง... “ตกลงค่ะ เย็นนี้เราจะคุยรายละเอียดเรื่องนี้กันอีกที” หญิงสาวตอบด้วยสีหน้าสดใส ทำให้จอมทัพต้องคิดหนัก เขาดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้อีกครั้ง ทว่าก็หนักใจเมื่อคิดถึงสิ่งที่หล่อนขอ… หลังอาหารมื้อค่ำ ทั้งจอมทัพและปภาพินท์ต่างนั่งเงียบ เพื่อฟังสิ่งที่ปภาวดีกล่าวออกมา หล่อนหาข้อมูลเป็นอย่างดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ กระตือรือร้นเสียยิ่งกว่าสิ่งใดในตลอดระยะเวลาเกือบสี่ปีที่ต้องนั่งบนรถเข็น ทำเอาคนที่อยากจะค้านเสียเหลือเกินจำต้องทนฟังจนจบ แล้วเมื่อหล่อนเอ่ยถามเขาจึงสบตาตอบแล้วมอง ปภาพินท์ที่นั่งเงียบกริบ พวงแก้มอิ่มเป็นสีเรื่อ... “ตกลงไหมคะจอม วิธีนี้ดีที่สุด สุขภาพแข็งแรงอย่างจอมกับแป้งต้องประสบความสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกแน่นอน” คนพูดพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือสามีแล้วบีบเบาๆ อย่างขอความเห็นใจจากเขา “นะคะจอม” “แป้ง ตกลงใช่ไหมจ๊ะ” หันมาถามน้องสาวอีกครั้ง ทำเอาคนตัวเล็กสบตาพี่เขยอัตโนมัติ ก่อนจะก้มหน้าลงครู่หนึ่งแล้วเงยขึ้นสบตาพี่สาว พยักหน้าพลางตอบรับเบาๆ “ค่ะ แป้งยินดีช่วยให้ความฝันของพี่ปูนเป็นจริง” คำตอบรับจากน้องสาวทำให้ปภาวดียิ้มแป้น “ขอบใจนะจ๊ะน้องรัก จอมคะเห็นไหมว่าแป้งโอเค. จอมล่ะคะ ตอบให้ปูนดีใจหน่อยสิ” จอมทัพลอบผ่อนลมหายใจยาวเมื่อสบตาภรรยาแต่แล้วในที่สุดเขาก็ยอมตกลง “ตกลง ผมจะยอมทำตามที่ปูนขอ” ปภาวดีร้องออกมาด้วยความดีใจ น้ำตาไหลพร้อมกับโถมตัวกอดสามีแน่น “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ ปูนจะมีลูกแล้ว เราจะมีลูกแล้ว ลูกที่เกิดจากคุณและน้องสาวที่ปูนรัก” หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าประโยคนั้นกระตุกหัวใจของคนฟังทั้งสองแค่ไหน แม้จะเป็นการผสมเทียมแต่กลับก่อความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างขึ้นในหัวใจ วูบหนึ่งจอมทัพสบตากลมโตที่มองมายังเขาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างเมินหนีไปอีกทาง ต่างคนต่างความคิด... วันเวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันที่ปภาพินท์สำเร็จการศึกษา หญิงสาวโชคดีที่มีงานรองรับทันทีที่เรียนจบ ซึ่งก่อนหน้านี้ตั้งใจว่าหากเรียนจบก็อยากจะเป็นผู้นำเที่ยว แต่หลังประสบอุบัติเหตุทำให้ปภาวดีต้องพิการ หญิงสาวจึงหันมาทำงานด้านการโรงแรมแทน เพราะไม่ต้องเดินทางไปไหนไกลๆ และเลือกทำอยู่ในส่วนของออฟฟิศเพื่อที่จะมีเวลาดูแลพี่สาว แต่หน้าตาที่น่ารักจิ้มลิ้มของหญิงสาวก็ยังโดดเด่นจนเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ไม่เว้นแม้แต่วศินซึ่งเป็นผู้จัดการโรงแรม... “แป้งวันนี้ให้พี่ไปส่งนะครับ” หนุ่มรูปหล่อบอกกับพนักงานสาวที่ตนหมายตาไว้ ทำให้ปภาพินท์ยิ้มตอบก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “ขอบคุณค่ะพี่ศิน แต่ว่าวันนี้พี่จอมจะมารับค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเมื่อฝ่ายนั้นมีสีหน้าผิดหวัง หล่อนรู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับตน ทว่าหล่อนไม่ได้คิดอะไรกับอีกฝ่าย เนื่องจากพอจะรู้นิสัยดีว่าเป็นคนเจ้าชู้มากคนหนึ่ง “น่าเสียดายจัง ความจริงบ้านพี่ก็ผ่านบ้านแป้ง วันหลังบอกพี่ชายสิว่าไม่ต้องมารับ แป้งกลับกับพี่ก็ได้” เขายังคงหาทางใกล้ชิดสาวสวยที่หมายตา ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด... ปภาพินท์หยิบโทรศัพท์ออกมาดู แล้วก็เงยหน้าขึ้นยิ้มพลางขอลุแก่โทษ “พี่จอมโทร.มาค่ะ คงมาถึงแล้ว วันนี้แป้งกลับก่อนนะคะ มะรืนเจอกันค่ะพี่ศิน สวัสดีค่ะ” หญิงสาวไหว้ลาผู้จัดการ ฝ่ายนั้นรับไหว้พลางมองตามอย่างเสียดาย “เฮ้อ อดอีกแล้ว” เขาบ่นกับตนเองเบาๆ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวออกไป เพราะอยากจะเห็นหน้าคนที่มารับมาส่งหญิงสาวเป็นประจำอยู่เหมือนกัน ร่างบางเดินแกมวิ่งตรงไปยังบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันโตสีดำเงาวับ จากนั้นเขาก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของจอมทัพสมใจ “หมอนี่หน้าตาดีไม่ใช่ย่อย เป็นพี่ชายหรือว่าแฟนกันแน่ พี่ชายอะไรออกมาเปิดประตูให้น้องสาวแบบนั้น แบบนี้ไม่ใช่แล้วละ” ผู้จัดการหนุ่มนึกเคืองใจ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องรู้จนได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับปภาพินท์กันแน่... จอมทัพเคลื่อนรถยนต์ออกจากโรงแรม ภายในรถยนต์มีเสียงเพลงเปิดคลอ ในขณะที่ต่างก็เงียบกันไปครู่หนึ่ง แล้วเป็นชายหนุ่มที่เอ่ยทำลายความเงียบ “พรุ่งนี้แป้งพร้อมไหม ถ้าไม่พร้อมเราจะเลื่อนออกไปก่อนก็ได้นะ” คำถามของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้ง พลันแก้มก็ร้อนผ่าว เมื่อคิดถึงการผสมเทียมในวันพรุ่งนี้ เพราะเมื่อเรียนจบ ปภาวดีก็รบเร้าให้ไปพบแพทย์ทันที ทั้งนี้ทุกอย่างอยู่ในสายตาของพี่สาวทุกขั้นตอน ตั้งแต่การปรึกษาแพทย์ไปถึงวิธีการผสมเทียมระหว่างน้องสาวและสามี “เอ่อ พร้อมค่ะ” จอมทัพเหลือบตามองแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามอีก “กลัวไหม ถ้ากลัวเบรกไว้ก่อนได้นะ พี่จะพูดกับปูนให้เอง ปูนก็ไม่รู้จะรีบร้อนไปถึงไหน น่าจะให้แป้งได้ทำงานสักปีหนึ่งก่อน” เขาบ่นภรรยา เพราะในใจลึกๆ เขานั้นก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไร ไม่เชิงว่าไม่พร้อม แต่ก็อดตื่นเต้นและคิดมากเสียไม่ได้ที่จะต้องฝากน้ำเชื้อของตนไว้ในท้องของคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะตัดสินใจทำอะไรแบบนี้กับคนที่ไม่ใช่ภรรยา “ไม่เป็นไรค่ะแป้งพร้อมแล้ว เพราะจะตอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ ถ้าเรายิ่งยืดเวลาออกไปพี่ปูนก็จะไม่สบายใจและคิดว่าเราไม่เต็มใจมากขึ้นเท่านั้น แต่แป้งเต็มใจนะคะ แป้งอยากช่วย พี่จอมอย่าคิดมากนะคะ” หญิงสาวหันมาตอบเขา พลางยิ้มปลอบใจผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่เขยพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ทำให้ฝ่ายนั้นค่อยๆ ผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะยิ้มตอบ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้แล้วกัน แป้งพร้อมพี่ก็พร้อม” เขายิ้มให้หญิงสาว เป็นยิ้มที่สบายใจมากกว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more