Burak, adama bir saniye daha gözlerini dikti. Adamın gözlerindeki o tuhaf ifade, sakladığı şeylerin ağırlığını taşıyordu. Pınar’ın yaşadığını söylemişti ama bu tek başına yeterli değildi. Nerede olduğunu, ne durumda olduğunu, kimin elinde olduğunu bilmeden bu bilgi yalnızca bir işkenceydi.
“Bizi oraya götüreceksin,” dedi Burak, silahını indirmeden. “Zamanımız yok.”
Adam yavaşça başını salladı. “Götüreceğim. Ama önce bilmeniz gereken şeyler var.”
Onur araya girdi. “Oyun oynayacak vaktimiz yok!”
Adam, Burak’ı işaret etti. “Ona anlatmam gerek. Çünkü sadece o çözebilir. Pınar, sadece bir hedef değil. O, onların içine sızmış bir parçayı taşıyor.”
Burak kaşlarını çattı. “Neden hep üstü kapalı konuşuyorsunuz? Ne parçası? Kim onlar?”
Adam yavaşça ilerleyip küçük bir metal dolabı açtı. İçinde
