2
2264 Words
"ฟิลิป! มีสาว ๆ กำลังส่งสายตามาให้นายพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ด้วย นายหันหลังกลับไปดูสิวะ สาวชุดแดงท่าทางจะร้อนแรงเหมือนกับสีชุดที่ใส่ นายว่าไหมแฮรี่"
ไมเคิล สะกิดเพื่อน พลางส่งสายตาพร้อมกับรอยยิ้มที่สาว ๆ เห็นแล้วต้องเคลิ้มตาม เมื่อผู้หญิงกลุ่มนั้นเห็นต่างพากันส่งเสียงวี้ดว้ายดีใจ เขากับแฮรี่จงใจที่จะโปรยเสน่ห์ให้กับสาวสวย
"ฟิลิป! นายได้ยินสิ่งที่ฉันพูดไหมวะ"
"ไมเคิล นายก็อย่าไปเซ้าซี้ฟิลิปมันมาก เดี๋ยวมันเกิดโมโหแล้วหนีกลับห้องไปนะ"
แฮรี่ถือว่าเป็นผู้ชายที่ดูนุ่มนวลสุขุมสุดในบรรดา 3 คน คนที่ดูเป็นเสือ เพลย์บอยสุดน่าจะเป็นไมเคิลที่เจ้าชู้ไม่คบใครจริง สำหรับฟิลิปนั้นตั้งแต่เลิกรากับอดีตแฟนสาวไปนานมาก ๆ ก็ไม่เคยเห็นมันคิดจะสนใจใครเลย มีแค่กินเงียบ ๆ ไม่ค่อยโจงแจ้งเหมือนกับไมเคิลซึ่งประตูห้องพักที่คอนโดมักจะไม่ค่อยว่าง มีสาวๆ ผลัดเปลี่ยนเข้าออกจนนับไม่ถ้วน
"ฉันไม่ได้เซ้าซี้ เว้ย! ฟิลิปนายก็หันไปมองก่อนได้ไหม นั้นนะสวยเลยนะเว้ย"
"ถ้านายยังอยากจะดื่มต่อก็จงเงียบปากไป นายไม่ต้องแนะนำใครให้ฉัน"
"เงียบก็ได้วะ ทำไมต้องทำน้ำเสียงโหดขนาดนั้นด้วย ฉันอยากจะพูดกับนายนะ ฟิลิป เรื่องมันผ่านมาก็นานแล้วทำไมนายยังไม่ลืมอีกว๊ะ"
แฮรี่เริ่มจับสังเกตใบหน้าของฟิลิป จึงรีบหันไปสะกิดไอ้คนข้างๆ ที่คอยแต่จะพูดสะกิดแผลของเพื่อนอยู่ได้
"ไมเคิล ถ้านายไม่คิดที่จะหุบปากก็เชิญดื่มวิสกี้ต่อไปเหอะ ฉันขอร้อง"
"แฮรี่ ! นายมันเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจจริง ๆ เพื่อนนายมันเศร้ามานานหลายปีแบบนี้ นายยังใจแข็งไม่ช่วยเพื่อนอีก นายมันใจดำมากๆ สิ่งที่ฉันทำเพราะฉันห่วงอยากให้เพื่อนเปิดรับสิ่งใหม่ ๆ บ้าง"
"ฉันว่าไม่ใช่ฟิลิปแล้วที่ต้องการจะกิน ฉันว่าน่าจะเป็นตัวนายมากกว่า ไมเคิล"
"ไม่ใช่ โว้ย ระดับไมเคิล แค่ฉันส่งสายตาไป สาวๆ ก็ตามฉันเข้าไปในห้องแล้ว ฉันแนะนำเพราะต้องการให้เพื่อนผ่อนคลายไม่ใช่นิ่งไปเสียหมดเวลาที่สาวๆ ส่งสายตามาให้แบบนี้"
"หยุด! ถ้านายยังขืนแนะนำอีก นายก็ย้ายไปนั่งกับพวกสาวๆ พวกนั้นเลย ฉันรำคาญ!"
ฟิลิปพูดเสียงดังอีกครั้ง ทั้งคู่จึงได้เงียบสงบและเปลี่ยนเรื่องที่พูดทันที ไม่ใช่เขาไม่สนใจผู้หญิง เพียงแต่เขายังไม่เจอคนที่ใช่ เลยไม่คิดจะสนใจใครทั้งนั้น เปลืองเวลาคบและรำคาญด้วย
สักพักเขามองเห็นหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวสุดเซ็กซี่เน้นกระชับหุ่นและทรวดทรงอวบอิ่มซ่อนรูป เดินเข้ามา โดยมีหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูคงจะเป็นผู้จัดการร้าน
ผู้จัดการร้านเดินเข้าไปรับลูกค้าคนสำคัญพาไปนั่งโต๊ะที่ได้รับการจองไว้จากลูกเจ้าของโรงแรม ซึ่งเป็นสนิทของณิชาภาเพื่อน
นั้นก็คือ แยม พิมอัปสร รับรู้ถึงความทุกข์ของเพื่อนสนิทแต่ตัวเองติดภารกิจที่ต่างประเทศเลยบินกลับมาหาและปลอบใจเพื่อนรักไม่ได้เลยให้พนักงานที่นี่ดูแลเพื่อนเธอให้ดีที่สุดและคอยรายงานอาการของเพื่อน
"เชิญครับ คุณหมอน้ำ คุณแยมเธอจองโต๊ะไว้ให้แล้วครับ คุณแยมบอกเอาเป็นที่ส่วนตัวอยู่ทางโน้นครับผม"
"ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเองก็ได้"
ตอนนี้เธอรู้สึกอยากจะนั่งเงียบๆ คนเดียว เธอไม่ต้องการให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอ ตลอดทางที่เธอเดินเข้ามามีสายตาบรรดาหนุ่มส่งให้ตลอดทาง เธอไม่คิดที่จะสนใจใครทั้งนั้น ตอนนี้ใจมันบอบช้ำไปหมด
"คุณหมอน้ำจะรับไวน์ หรือเครื่องดื่มเบา ๆ สำหรับคุณผู้หญิงดีครับ"
"เอาไวน์มาแล้วกันค่ะ"
น้ำสำรวจมองไปรอบ ๆ ในบรรยากาศที่เธอไม่คุ้นเคยในการที่จะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้คนเดียว ส่วนใหญ่จะไปพร้อมเพื่อนสนิท นานๆ ครั้งถึงจะเที่ยว ตั้งเรียนจบก็เข้าทำงานในโรงพยาบาลเอกชนทันที หากต้องการเที่ยวพักผ่อนก็ไปเดินตามห้างสรรพสินค้า ไม่อย่างนั้นก็พักอยู่กับห้อง เมื่อก่อนตอนที่เธอคบกับพี่วุฒิ พี่วุฒิก็มีชวนออกไปสังสรรค์บ้างแต่เธอก็มักจะปฏิเสธตลอดมีแต่พี่วุฒิที่ชอบเที่ยวแบบนี้ เพราะอย่างนั้นหรือเปล่าถึงทำให้พี่วุฒิมีความสัมพันธ์ที่เลยจากคำว่าเพื่อนสนิท คิดๆ แล้ว มันเจ็บไปหมด วันนี้เป็นวันแรกเธอจะเมาให้สมกับที่เธอไม่เคยทำมันมาก่อน เธอเชื่อว่าพนักงานคงจะดูแลเธอได้เพราะที่นี่คือโรงแรมของเพื่อนสนิท
น้ำเอื้อมมือไปคว้าแก้วไวน์ทรงสูง จากบริกรนำมาเสิร์ฟ พร้อมกับของว่างจานเล็ก ซึ่งแถมมาเพื่อเป็นของแกล้มเครื่องดื่มเพื่อนเธอคงจะสั่งให้พนักงานนำมาให้เธอด้วย
"ฟิลิป นี่มันก็นานแล้วนะที่ฉันเงียบ ฉันพูดได้หรือยังวะ"
แฮรี่กับฟิลิปฟังเสียงโอดครวญของไมเคิลที่เอ่ยออกมาก็ขำ สรุปที่มันเงียบคือมันกลัวเขาด่าและไล่มันไปนั่งที่อื่น
"แล้วใครห้ามปากนายไม่ให้พูดล่ะ"
"เดี๋ยวนะ! ก็นายบอกว่าถ้าฉันพูดนายจะไล่ฉันไปที่อื่นไง และนี้มันก็ดึกแล้วนายเอาแต่นั่งดื่มแบบนี้ฉันว่าเรากลับไปเปิดเบียร์ที่ห้องดื่มเองไม่ต้องลงมาผับให้เสียเวลาก็ได้ไหมวะ"
"ก็นายชอบพูดแต่เรื่องเดิม ๆ ฉันก็แค่ห้ามนายพูดถึงอดีตแค่นั้นไม่ได้ห้ามให้นายพูดทั้งหมด ฉันมานั่งที่นี่ก็เพราะนายไม่ใช่เหรอไมเคิล แต่ถ้านายอยากจะได้สาวๆ พวกนั้น นายก็เดินไปหาก็ได้ ยังไงฉันกับนายก็พักอยู่กันคนละห้องอยู่แล้ว ไม่ต้องมาเกรงใจฉันกับแฮรี่หรอก"
"ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากทิ้งพวกนาย สำหรับฉันมีแบบนั้นบ่อย ไม่ต้องห่วงฉันก็แค่อยากให้นายรู้สึกสนุกสนานไปกับฉันด้วยก็แค่นั้นฟิลิป นี่เครื่องดื่มก็จะหมดแล้วเราจะสั่งอะไรเพิ่มไหม"
"ตามใจนาย นายก็สั่งมาสิ"
น้ำตอนนี้เริ่มจะมีอาการเมาไวน์ให้เห็น อยากจะเดินไปเข้าห้องน้ำ พลันสายตาของเธอดันไปเจอเข้ากับผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บและอับอายที่ถูกยกเลิกงานแต่งเดินเข้ามาพร้อมกันกับพี่นนท์ ทำไมโลกมันถึงกลมแบบนี้ เธอควรจะทำยังไง เธอไม่สามารถหนีสองคนนั้นได้ สายตาก็มองไปรอบ ๆ ภายในร้าน เจอเขากับผู้ชายคนที่เธอเดินชนไปเมื่อตอนบ่าย
“เอายังไงดีถ้าเราจะเข้าไปขอนั่งด้วย มันจะน่าเกลียดไหม”
สายตาของน้ำรู้ได้ว่าพี่วุฒิมองเห็นเธอ งานนี้เธอจะต้องทำให้พี่วุฒิรู้สึกว่าตัวเธอไม่เจ็บไม่ปวดอีกแล้ว น้ำไม่รอช้ารีบลุกเดินไปยังโต๊ะของเป้าหมายทันที
ฟิลิป ไมเคิลและแฮรี่กำลังนั่งรอเครื่องดื่มที่สั่งไปใหม่มาเสิร์ฟทั้งหมดกำลังพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุก จู่ ๆ ฟิลิปก็ต้องตกใจที่ผู้หญิงเดินมานั่งข้างๆ แล้วก็โอบกอดเขา
"คุณ! คุณเป็นใครมากอดผมทำไม"
ณิชาภาเดินตรงมานั่งข้างเขา เธอเห็นว่ามันว่าง เธอเลยเสียมารยาทนั่งลงไปตรงนั้นถ้าพี่วุฒิเดินออกไปเธอค่อยขอโทษเขาที่หลังก็ได้
"คุณ ฉันขอร้องอย่าพึ่งโวยวายเสียงดัง นั่งเฉยๆ ก่อนเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงเครื่องดื่มพวกคุณเป็นการตอบแทน คุณได้โปรดช่วยฉันหน่อยนะคะ"
ผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่ถึงกับตกใจ จู่ๆ ผู้หญิงเมื่อตอนบ่ายเดินมานั่งข้างๆเพื่อนของเขา ดูเซ็กซี่มาก ๆ ซ่อนรูปอีกต่างหาก
ณิชาภาเห็นวุฒิศักดิ์เดินเข้ามาหาเธอ เธอจึงรีบกอดและซบไหล่ผู้ชายคนข้าง ๆ ทันที น้ำมองริมฝีปากของผู้ชายคนที่เธอถือวิสาสะนั่งด้วย เขามีใบหน้าที่หล่อ ริมฝีปากสีชมพู ดวงตาสีฟ้าอ่อนน้ำทะเลสมกับเป็นหนุ่มต่างชาติ
"น้ำ ทำไมน้ำอยู่ที่นี่ แล้วไม่กลับบ้าน ที่บ้านเขาเป็นห่วงมากนะ"
น้ำได้ยินคำพูดของผู้ชายที่เทงานแต่งเธอ เธอจึงลุกขึ้นยืนแล้วจ้องไปที่ใบหน้าของทั้งสองคนที่ทำให้เธอเจ็บ
"ทำไม! น้ำจะอยู่ส่วนไหนของโลกก็ได้พี่วุฒิ ตอนนี้น้ำรู้แล้วว่าการที่เราจริงใจกับใครมากๆ ผลลัพธ์มันไม่ได้ดีเสมอไป 5 ปีที่น้ำเก็บทุกอย่างเอาไว้ให้พี่ มันก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ตอนนี้น้ำจะคบใครน้ำคงต้องดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ใช่พวกที่ชอบแอบกินพวกเดี๋ยวกัน"
วุฒิศักดิ์รับรู้ว่าน้ำโกรธที่เขาหลอกมาได้ 5 ปี แต่เขาก็พยายามแล้วที่จะเปลี่ยนแต่มันเปลี่ยนไม่ได้ ตัวเขาก็ได้เคลียกับผู้ใหญ่ฝ่ายน้ำไปหมดพร้อมกับค่าเสียหายที่เขารู้ว่าทางครอบครัวของน้ำไม่ได้เรียกร้องมันก็ตาม
"พี่ขอโทษ พี่จะพาน้ำกับห้องนะ นนท์นายรออยู่ที่นี่ก่อนเดี๋ยวฉันพาน้ำไปส่งที่ห้องพักเดี๋ยวกับมา"
น้ำหันกลับไปจ้องคนที่จะพากลับออกไปด้วยสายตาที่อาฆาต แฝงไว้ด้วยความเจ็บช้ำหยาดน้ำตาคลอตรงเป้าตา
"ไม่ต้องมายุ่ง! น้ำมาเองได้ น้ำก็เดินกลับเองได้ พี่วุฒิกับพี่นนท์เชิญไปฉลองดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์เถอะ อย่ามาสนใจผู้หญิงโง่ๆ คนนี้เลย"
สามหนุ่มที่นั่งอยู่รู้สึกงง อะไรยังไง มันเกิดอะไรขึ้น แล้วพวกเขาต้องมานั่งฟังสิ่งที่ทั้งสามคนพูด พวกเขาฟังไม่เข้าใจแต่รับรู้ได้ว่าทั้งสามต้องมีปัญหากันอยู่แน่ๆ
ฟิลิปนั้นเขารู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้คงจะอกหักและสาเหตุน่าจะมาจากผู้ชายคนยืนคนนี้แน่นอน
"ขอโทษนะครับ เธอคงอยากจะอยู่แบบส่วนตัว ไม่เป็นไรครับผมดูแลเธอเองได้ คุณไปนั่งที่โต๊ะเถอะครับ"
ไมเคิลกับแฮรี่รู้สึกตกใจ ที่ฟิลิปพูดออกไปแบบนั้น ไม่เป็นไรผมดูแลได้ คืออะไรของมันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนพวกเขา
"ขอโทษนะครับ ผมไม่เคยรู้จักคุณ คุณเป็นเพื่อนกับน้ำหรือครับ"
น้ำไม่ปล่อยให้พี่วุฒิมาคาดคั้นอะไรเธอได้อีก เธอจึงได้ทำสิ่งที่เธอไม่เคยทำมันมาก่อนในชีวิต
เพล้งง! เสียงแก้วเครื่องดื่มตกกระทบบนโต๊ะ ชายหนุ่มทั้งสามคน สร้างอาการช็อกให้กับวุฒิศักดิ์และธนนท์ ผู้หญิงแสนหวาน เรียบร้อยก้มลงไปจุมพิตกับผู้ชายอย่างดูดดื่ม และผู้ชายคนนี้คือใครน้องน้ำรู้จักได้ยังไง
น้ำคว้าใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายด้านข้างมาจุมพิต แรก ๆ ปากก็แค่ประกบกันเท่านั้นสักพัก มันกลับกลายเป็นการเปิดรับให้เขาเข้าไปควานหาความหวานภายในปากของเธอต่างฝ่ายต่างได้กลิ่นเครื่องดื่มที่อยู่ภายในปากของกันและกัน จนเนิ่นนานมาก น้ำได้สติก็รีบทำการผลักให้ผู้ชายตรงหน้าปล่อยเธอ เพราะเธอหายใจไม่ทัน
"น้องน้ำ! ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม"
น้ำเงยหน้าขึ้นไปมองวุฒิศักดิ์ ด้วยสายตาที่ไม่ยอมและเธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้มาจัดการบงการชีวิตเธออีกแล้ว
"ทำไมคะ มองไม่ออกหรือไงพี่วุฒิ น้ำก็ทำเหมือนที่พี่ทำกับพี่นนท์ไง หึ หึ มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม ถึงทำให้พี่ติดใจ ต่อจากนี้พี่วุฒิอย่ามายุ่งกับน้ำอีก น้ำอายุ 25 แล้วน้ำมีงานที่มั่นคง น้ำมีทุกอย่าง น้ำจะทำอะไรก็ได้เข้าใจไหมพี่วุฒิ"
ฟิลิป งงตัวเอง เขาตกอยู่ในความรู้สึกที่มันแปลกมาก เขาทำอะไรลงไปไม่ใช่ตัวเขาไม่เคยจูบ หรือมีอะไรกับใครแต่เธอคนนี้เขารู้สึกมันมีแรงดึงดูดแบบแปลก มันรู้สึกตื่นเต้นและติดใจในรสจูบของมันถึงแม้เขารู้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
"เอ่อ เออ พวกผมว่าคุณไปนั่งที่โต๊ะเถอะครับ ผู้หญิงคนนี้เขาเป็นเพื่อนของพวกผมเองเดี๋ยวพวกผมดูแลเธอเองนะครับ"
วุฒิศักดิ์ที่มองใบหน้าของน้ำ จริงแล้วเขารักน้ำ รักแบบน้องสาว ตอนนี้เขาคงจะต้องให้เวลากับน้ำจริง ๆ รอน้ำใจเย็นเมื่อไหร่แล้วค่อยคุยกันใหม่
"โอเค ครับผมฝากดูแลเธอด้วยนะครับ"
น้ำได้ยินพี่วุฒพูดพวกหนุ่ม ๆ พวกนี้ ที่อาสาจะดูแลเธอ เธอจึงหันหน้าไปอีกฝั่งพร้อมกับหยาดน้ำที่มันไหลออกมาเธอก้มลงไปซบไหล่คนข้างๆ เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อแต่เขากลับกอดและปลอบเธอ
- Writer
