“เธอจะเดินไหวเหรอ?” เสียงทุ้มนิ่งถามขึ้นอีกครั้งข้างใบหู ขณะที่ดาหวันพยายามดันตัวเองลุกขึ้น
ใบหน้าหล่อเหลายิ่ง พลางช้อนร่างเล็กขึ้นมาเฉยๆ อุ้มด้วยท่าเจ้าสาวอย่างหน้าไม่อาย แถมยังทำหน้าตาเฉยราวกับนี่คือเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน
“คุณไคหลง! ฉันเดินเองได้”
“ถ้าเดินได้...เมื่อคืนเธอคงไม่ร้องว่า ‘แรงอีก’ แล้วขาสั่นแบบนี้หรอก” ประโยคเรียบๆ จากปากเขาทำเอาใบหน้าหวานแดงลามถึงหูจนหุบปากแทบไม่ทัน
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องน้ำปิดลง หลังจากเขาวางเธอลงหน้ากระจกแล้วหายตัวไปพร้อมคำสั่งสุดจะมาเฟีย
“อาบให้เสร็จ แล้วเรียก ฉันจะมาอุ้ม”
“ไม่ถามความสมัครใจเลยสินะ!” ดาหวันบ่นพึมพำในลำคอ เบ้ปากใส่กระจกตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะไหลจากใบหน้าตัวเอง...ลงมาที่เนินอกขาว
OoO
รอยแดง...ไม่สิ! มันคือรอยเต็มพิกัด ฝังไว้แน่นจนนับไม่ไหว ไล่ตั้งแต่ฐานคอจรดลาดไหล่ ไปถึงเนินอกขาวที่แม้จะพยายามเชิดหน้าแค่ไหน...ก็ปิดไม่มิด
“ไอ้มั
