แค่แต่งงาน...ไม่ยากอะไร

แรงดึงดูด

“เสื้อ มึงลองใส่ดู” ศุภณัฐโยนเชิ้ตให้เพื่อน ตอนนี้เองที่ฟารีดารู้สึกจะหายเกร็งขึ้นมาบ้าง ว่าแต่ทำไมธนดลติดกระดุมไม่เรียบร้อยกัน เหลือไว้ทำไมตั้งสองเม็ด แล้วนี่พี่ชายเธอก็หายไปไหนต่ออีกตั้งนาน

“นุ่ม น้ำแข็งหมด ไปซื้อให้หน่อยดิ” คนที่เธอถามหาในใจกลับมาพร้อมแก้ว เหล้า โซดา และน้ำแข็งซึ่งเหลืออยู่นิดเดียว

“แล้วทำไมฉันต้องไป”

“อ้าว ก็พี่ๆ เขาจะคุยกัน เพื่อนพี่ชายมาบ้านเป็นน้องก็ต้องดูแลดิ”

ฟารีดาหน้างอและฮึดฮัดเล็กน้อยกับเหตุผลนั้น แต่ก็ยอมลุกไปซื้อน้ำแข็งให้พี่ๆ

“โซดาเพิ่มด้วยนะ แล้วก็ซื้อกับข้าวเข้ามาด้วย อยากกินอะไรก็ซื้อมา”

“ถ้าจะเยอะขนาดนี้ทำไมเธอไม่ซื้อเข้ามาเองแต่แรก” พอของที่ฝากซื้อเริ่มจะเยอะก็อดบ่นอีกไม่ได้

“เออ มึงก็ไปใช้น้อง แทนที่จะซื้อเข้ามาทีเดียวจบ” ธนดลก็เข้าข้างฟารีดาเต็มที่

“ก็กูเข้ามาแล้วเนี่ย มึงก็ไปซื้อเป็นเพื่อนมันไป เข้าข้างกันจัง แค่ไปซื้อกับข้าวแค่นี้ทำเป็นบ่น” ว่าแล้วก็ชงเหล้าแก้วตัวเองดื่มอย่างไม่คิดจะลุกไปซื้อเองแล้วแน่ๆ ธนดลส่ายหน้า ดูท่าน่าจะดื่มจากข้างนอกพอกรึ่มๆ มาแล้ว

“เดี๋ยวกูไปซื้อเอง ไม่ต้องใช้น้องหรอก”

“ขับรถไหวเหรอมึงน่ะ” เขาก็ไม่ได้คิดว่าเพื่อนจะไม่ไหวอะไร แต่ถามไปอย่างนั้น ซึ่งคนเป็นน้องสาวก็รีบเสนอตัวก่อน

“นุ่มไปเองก็ได้ค่ะพี่ฟรองซ์ ปกตินุ่มก็ไปตลาดเกือบทุกวันอยู่แล้ว แต่เบื่อนกมัน ชอบใช้” เธอหันไปทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่พี่ชาย ก่อนจะไปหยิบกุญแจรถ แต่ตอนเดินออกมาก็เห็นธนดลยืนรออยู่ ฟารีดาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่ไปเป็นเพื่อนนั่นแหละ”

“แต่นุ่มว่า”

“ให้มันไปด้วยนั่นแหละ มันอยากกินอะไรก็ให้มันเลือกเอง” พอพี่ชายบอกแบบนั้นฟารีดาเลยไม่ค้านอีก ศุภณัฐมองสองคนที่เดินคู่กันออกไปด้วยรอยยิ้มพลางคิดในใจว่าเป็นห่วงกันดีจริงๆ สงสัยภารกิจหาสามีให้น้องคงต้องเอาจริงเอาจังให้มากแล้ว

ฟารีดาพาธนดลขับรถไปจอดตลาดสด ซึ่งขายทั้งของสดและกับข้าวสำเร็จ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นของสดมากกว่า

“พี่ฟรองซ์รออยู่บนรถก็ได้นะคะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวนุ่มดูให้ หรือนุ่มทำให้กินก็ได้นะ กับแกล้มง่ายๆ” ผู้ชายตัวโตซึ่งถูกสั่งให้นั่งรอบนรถยิ้มจางๆ ด้วยความเอ็นดู...ตัวก็เล็กแค่นี้

“ลงไปดูด้วยกันนั่นแหละ เป็นผู้ชายนั่งรอผู้หญิงซื้อของบนรถมันดูยังไงอยู่ว่าไหม”

“แต่ว่าพี่หลังพี่ฟรองซ์”

“แผลนิดเดียวเองครับ เนี่ยไม่เจ็บแล้ว”

เจ้าตัวดูชั่งคิดอยู่ชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าแล้วก็เปิดประตูรถลงไปก่อน ธนดลจึงเปิดตาม เห็นอีกฝ่ายเดินอ้อมมารอ...นี่คงไม่คิดจะเปิดประตูรถให้เขาหรอกใช่ไหม

ฟารีดาเดินนำเขาไปโซนตลาดสดก่อน ผ่านแถวอาหารทะเลเธอก็หยุดถาม

“พี่ฟรองซ์กินทะเลได้ไหมคะ”

“ครับ กินได้หมด”

“ลวกจิ้มแล้วกันเนอะ” เธอสั่งกุ้ง หมึก และหอยแครง

“เอ่อ น้ำจิ้มไม่ต้องนะคะ” ร้านมีน้ำจิ้มแถม แต่ฟารีดาไม่ชอบกินน้ำจิ้มตลาด ส่วนมากเธอทำเอง

“มาพี่ถือเอง” ธนดลรับของจากแม่ค้ามาถือไว้ทั้งหมด ฟารีดาดูจะอยากแบ่งไปช่วยถือแต่สุดท้ายก็ตัดใจ เดินนำเขาไปร้านอื่นต่อ

“น้ำจิ้มเดี๋ยวนุ่มทำเองค่ะ” เธออธิบายกับเขาหลังจากเดินออกมาจากร้าน จากนั้นก็พาแวะซื้อผัก

“พี่ฟรองซ์อยากกินอะไรเพิ่มไหมคะ แต่ในตู้เย็นมีหมู ไข่ แค่นี้”

“ครับ แค่นี้ก็เยอะ”

“ค่ะ เดี๋ยวเราไปดูร้านของทอดตรงนั้น ซื้อเข้าไปเลย นุ่มไม่ค่อยถนัด” พูดจบก็เดินนำเขาไป ซึ่งร้านนี้ธนดลช่วยเธอเลือกเมนู ได้เอ็นไก่ทอดกับหมูทอดมาเพิ่ม

“น่าจะพอแล้วมั้งครับ กินกันสามคนหรือเปล่า”

“น่าจะแค่สามคนนี่แหละค่ะพี่ฟรองซ์ เดี๋ยวไปซื้อน้ำแข็งกับโซดาร้านขายส่งใกล้ๆ รถเราจอด” เธอสั่งโซดายกลัง พนักงานยกมาขึ้นรถให้

“ขี้เกียจออกมาซื้ออีก” เธอบอกยิ้มๆ ขณะกำลังคาดเข็มขัดนิรภัยและขับรถกลับมาที่บ้าน ทั้งคู่ช่วยกันขนวัตถุดิบเข้าไปในห้องครัว

“ให้พี่ช่วยอะไรไหม”

“ไม่ค่ะพี่ฟรองซ์ นุ่มทำแป๊บเดียว เอ่อ แต่รบกวนที่ฟรองซ์เอาเอ็นไก่ทอดใส่จานให้ได้ไหมคะ แกล้มไปก่อน”

“ครับ” เขาจัดการตามคำสั่งของเธอ เอาเอ็นไก่ทอดกับหมูทอดใส่จานใหญ่ใบเดียวออกมาข้างนอก นั่งลงตรงข้ามเพื่อน ศุภณัฐส่งสายตาแซว ซึ่งธนดลก็รู้ทันว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เอาไป วันนี้ไม่เมาไม่นอน” ศุภณัฐผสมเหล้าให้เขา ไม่เมาไม่นอน เพราะคืนนี้คุยกันแล้วว่าเขาจะมานอนบ้านเพื่อน

“ได้อะไรมากินบ้างล่ะ”

“นุ่มซื้อทะเลมาลวกจิ้มน่ะ”

“เออ มันทำน้ำจิ้มอร่อย”

“เขาชอบทำกับข้าวเหรอ”

“ก็แล้วแต่อารมณ์มันน่ะ แล้วก็ทำแต่เมนูที่อยากทำ แต่มันทำอร่อย ไว้ใจได้ ถ้าได้เป็นเมียมึงไม่ลำบาก” พออยู่กันสองคนกับเพื่อนก็ยิ่งอยากแซวกว่าเดิม ธนดลมองเพื่อนอย่างหน่ายๆ ก่อนจะยกแก้วดื่ม ดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนจะจริงจังกับการจับคู่เขากับฟารีดาเสียจริง

ทั้งคู่นั่งดื่มและดูทีวีไปพลางๆ ไม่มีเรื่องให้ถามไถ่กันมากมายนอกจากถามเรื่องบ้านของฟารีดาบ้าง ราวๆ ครึ่งชั่วโมงเธอก็ยกจานลวกจิ้มจานใหญ่พร้อมน้ำจิ้มมาวางบนโต๊ะ เธอยิ้มให้เขาและหมุนตัวกลับเข้าไปในครัวใหม่ ธนดลจึงลุกตามเพราะคิดว่าน่าจะมีอะไรให้เขาช่วย

“อ้าว พี่ฟรองซ์” พอเห็นเขาตามเข้ามาก็มีอาการชะงักเล็กน้อย

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”

“ออ พี่ฟรองซ์ยกกุ้งแช่น้ำปลากับผักไปเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนุ่มผัดข้าวแป๊บหนึ่ง”

“โอเค” เขายกอาหารที่เธอบอกออกมาข้างนอกคนเดียว ศุภณัฐก็ถามถึงน้องสาว

“นุ่มล่ะ”

“เขาบอกว่าผัดข้าวน่ะ”

ซึ่งไม่นานนักฟารีดาก็เดินกลับเข้ามาพร้อมจานอาหารบนมือทั้งสองข้าง จานหนึ่งคือข้าวผัดตามที่บอกเขา ส่วนอีกจานเป็นหัวกุ้งชุบแป้งทอด ที่เจ้าตัวภูมิใจในการน้ำเสนอ

“ได้อะไรมาอีก ไหนบอกผัดข้าว” เขาถามแม้จะเห็นมันวางบนโต๊ะอยู่แล้ว เป็นการแสดงออกถึงความสนใจ

“ตอนแกะทำกุ้งแช่น้ำปลาก็เสียดาย กินแกล้มเหล้าอร่อยนะคะพี่ฟรองซ์”

“น่าจะอร่อยนะ นุ่มทำอะไรก็น่าจะอร่อยหมดนั่นแหละ น้ำจิ้มซีฟู้ดพี่ชอบ” เขาชมอย่างจริงใจ ทำเอาอีกคนยิ้มแก้มปริ

“อร่อยก็กินเยอะๆ ค่ะ”

“เออ อร่อยเธอก็เอาไปสักแก้ว” ศุภณัฐส่ายหน้าให้เพื่อนกับน้องสาวที่ดูเข้ากันเหลือเกิน ก่อนจะชงเหล้าส่งให้เธอ ทั้งสามคนก็นั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ฝ่ายสองหนุ่มนั้นเหมือนจะกินแข่งกัน ในขณะที่ฟารีดาแม้จะดื่มไม่เท่าคนอื่นแต่ก็ดื่มเพลิน มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกจะหัวหมุน

“นุ่มว่านุ่มขอตัวก่อนนะคะ บ้านหมุน” เธอบอกแล้วก็ลุกยืน ดูเซๆ และก้าวลำบาก

“ไหวไหมนั่น นกมึงขึ้นไปส่งน้องดิ”

“โอย เอาอะไรไปส่ง เนี่ยก็จะลุกไม่ขึ้นอยู่แล้ว” เขาเมาเต็มที่ก็จริง แต่อีกใจก็อยากดูว่าธนดลกับฟารีดาจะทำอย่างไร น้องสาวเขาพยายามหาที่เกาะ แล้วเพื่อนเขาก็ลุกไปอยู่ใกล้ๆ คอยดูตอนที่เธอลุกไปหาบันได พอซวนเซจะล้มก็ช่วยจับ

“ขอบคุณค่ะ พี่ฟรองซ์ส่งนุ่มตรงบันไดก็ได้” เขาส่งเธอแค่นั้นแต่ก็ยืนอยู่ด้านล่างมองจนเธอเข้าห้อง พอหันกลับมาก็เห็นว่าเพื่อนมองล้ออยู่

“มองขนาดนั้นไม่ตามขึ้นไปส่งบนห้องเลย”

ธนดลส่ายหน้า นั่งลงแล้วดื่มต่อโดยไม่อยากสนใจจะต่อความ ในใจก็แอบคิดว่าถ้าไปส่งถึงห้องได้ก็น่าจะดี...สงสัยเขาจะเมามากแล้วถึงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขนาดนี้

หลังจากฟารีดาขึ้นห้องนอนสองเพื่อนซี้ก็ยังนั่งดื่มกันต่ออีกจนถึงห้าทุ่มจึงแยกย้าย ธนดลนอนที่ห้องนอนชั้นล่างซึ่งมีเพียงห้องเดียวจากที่ตอนแรกฟารีดาเตรียมห้องนอนที่ว่างอีกห้องบนชั้นสองให้เพราะไม่สามารถลากสังขารตัวเองขึ้นบันไดได้

หลังจากนอนสลบบนเตียงมากว่าสามชั่วโมงเขาก็รู้สึกตัวด้วยความรู้สึกกระหายน้ำ ธนดลเดินออกจากห้องนอนด้วยอาการมึนๆ บ้านที่ไม่ได้มืดสนิททำให้เขาตรงไปห้องครัวได้ถูก เขาไม่ได้มีสติพอจะเอะใจแสงสว่างที่ลอดผ่านช่องประตู ร่างสูงพุ่งพรวดจนชนเข้ากับอีกคนที่กำลังเดินออกมา

“ว้าย” พอชนแล้วก็ผงะ จะก้าวถอยหลังก็ซวนเซจะล้มเพราะยังง่วงและมึนหัวกับแอลกอฮอล์ ธนดลจึงต้องช่วยเหลือ แขนแกร่งโอบหลังเธอไว้ แต่ตัวเองก็จะทรงตัวไม่อยู่ เขาเซไปข้างหน้าเรื่อยๆ ผลักให้เธอเดินถอยหลังตาม จนหลังพิงเคาน์เตอร์ แขนเขาข้างหนึ่งยังรวบเอวเธอ อีกข้างค้ำเคาน์เตอร์ ความใกล้ชิดในสภาพมึนเมาทำให้ทั้งคู่คล้ายตกในภวังค์ ธนดลมองดวงตาคู่สวยที่สบมาอย่างตระหนกด้วยความรู้สึกคล้ายถูกดึงดูด พอรู้ตัวว่าจะมองหน้าเธอนานเกินก็เลื่อนสายตาต่ำลง

รู้สึกจะหายใจแรงขึ้นมาเมื่อเห็นชัดๆ ว่าเธอสวมชุดนอนสายเดี่ยวผ้านุ่มตัวน้อยแบบเสื้อกางเกงขาสั้น ความขาวนวลของผิวเนื้อที่โผล่พ้นออกมาทำให้ลมหายใจติดขัด ร่างกายมีปฏิกิริยาบางอย่าง มือที่ประคองแผ่นหลังเผลอดันเธอชิดตัว อกอิ่มภายในสายเดี่ยวตัวน้อยแตะแผ่นท้องให้รู้สึกเสียววาบ ประกอบกับความมึนเมาทำให้ธนดลยิ่งตาพร่า จนเสียงสั่นๆ เปล่งเรียกได้ครั้งแรก

“พี่ฟรองซ์”

ธนดลถึงเพิ่งได้สติ เขากลับมามองหน้าเธอ ฟารีดาดูประหม่ามีความหวาดหวั่นเล็กๆ ในดวงตา

“เอ่อ พี่มาหาน้ำดื่ม โทษทีนุ่ม พี่เมามาก ยืนจะไม่อยู่” เขาปล่อยมือจากตัวเธอ เป็นวินาทีที่รู้สึกเสียดาย ก่อนจะยอมถอยห่างเล็กน้อย อาการเซๆ ของเขาทำให้ฟารีดาคิดว่าธนดลคงเมามากอย่างที่บอก

“นุ่มก็มาหาน้ำดื่ม กำลังจะขึ้นห้อง”

“ครับ” เขาไม่รู้จะตอบอะไรได้มากว่านั้น อีกฝ่ายก็ก้มหน้าคุยเชียว ธนดลเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น แต่ก็ไม่ได้เปิดในทันที ยังยืนมองเธออยู่ ฟารีดายิ้มแหยๆ ให้เขา

“เอ่อ พี่ฟรองซ์ตามสะดวกนะคะ ยังไงนุ่มขอขึ้นห้องก่อน”

“ครับ”

อดไม่ได้ที่จะมองตามคนที่อยู่ในชุดนอนตัวเล็กจนลับสายตา เจ้าตัวก็ชอบใส่กางเกงขาสั้น เสื้อกล้ามหรือสายเดี่ยวอยู่แล้ว ปกติก็แค่รู้สึกว่าน่ารักดี แต่พอเป็นชุดนอนมันก็...มีอีกความรู้สึก

บ้าจริง ธนดลส่ายศีรษะ เปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำมาดื่มดับความร้อนรุ่มในตัว ที่ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะอะไรกันแน่ แต่ภาพของฟารีดาที่อยู่ในหัวไม่สามารถสลัดออกได้ง่ายๆ จริงๆ

ทางด้านคนตัวเล็กที่พอขึ้นห้องได้ก็รีบกระโดดขึ้นเตียงนอน เอาผ้าห่มห่อหุ้มตัว เธออยากจะกรี๊ดให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ใจเต้นตึ้กตั้ก ยังคิดถึงความใกล้ชิดและลมหายใจอุ่นๆ สายตาเขาที่มองเธอ บ้าจริง เธอใส่ชุดนอนแบบนี้ไปยืนตรงหน้าผู้ชายได้อย่างไร คงเพราะความเมาเลยทำให้หลงลืมว่ามีแขกอีกคนอยู่ในบ้านจึงลืมหยิบเสื้อคลุมลงไปด้วย โอย พรุ่งนี้จะมองหน้าพี่ฟรองซ์อย่างไรไหว

เจ้าตัวถอนหายใจแรงๆ นอนพลิกตะแคง คู้ตัวเล็กน้อย ข่มตาให้หลับแต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยังชัดเจน ไม่สามารถสลัดภาพความใกล้ชิดนั้นออกจากหัวได้เลย แถมยังคิดไปเลยเถิดจนเกิดอาการคันยุบยิบในอก ฟารีดาถึงกับคว้าหมอนมาปิดหน้า พยายามหยุดความคิดในหัวตัวเอง

ส่วนธนดลพอกลับมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยอาการที่ยังมึนศีรษะแต่ตากลับสว่าง ภาพของคนตัวเล็กในชุดนอนตัวน้อยไม่อาจเอาออกไปจากหัวได้เลย สัมผัส กลิ่นกายยังแตะจมูก จำความรู้สึกที่แขนโอบรอบเธอ ความนุ่มนิ่มของหน้าอกที่แตะแผ่นท้อง เขาจินตนาการภาพที่ตัวเองยกร่างเล็กขึ้นบนเคาน์เตอร์แล้วก็...ให้ตาย เขาคิดเรื่องสัปดนกับน้อง...อีกแล้ว ธนดลข่มตาให้หลับ ภาวนาให้เขาเลิกคิดไม่ดีกับเธอได้เสียที

แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือเพราะอะไรจึงพาตัวเองมาหยุดหน้าห้องเธอได้อย่างไรก็สุดรู้ เขายืนงงๆ ว่าควรทำอย่างไรต่อ แต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ต่างก็นิ่งงัน คล้ายเหตุการณ์ในครัวถูกฉายซ้ำ แต่ครั้งนี้ไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดระหว่างกัน ธนดลไม่รู้ว่าเขาหรือเธอที่ทำลายระยะห่าง หากเมื่อรับรู้ถึงความใกล้เขาก็รวบตัวเธอแนบชิด ฟารีดายันอกเขาไว้ เงยหน้ามองเขา ดวงตาไหวระริก หากก็ดึงดูดให้เข้าหา ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เผยอเล็กๆ ทำให้เขาขาดความยับยั้ง