ธนดลมองนาฬิกาหลายรอบแล้วเมื่อเลยนัดมาครึ่งชั่วโมงแต่ พิมพ์ชนกยังไม่มา ตอนแรกเธอนัดเขาตอนสิบเอ็ดโมงธนดลก็คิดว่าคงใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงในการเจอครั้งนี้ เขาก็จะกลับบ้านเลย ยิ่งช่วงหลังๆ มาเขาไม่ค่อยได้กลับนครปฐมช่วงกลางสัปดาห์เพราะไม่อยากเอาความเครียดกลับบ้านไปหาเธอ หากยุ่งๆ หรือจัดการอารมณ์ไม่ได้ก็จะนอนวันศุกร์อีกคืนค่อยกลับเช้าวันเสาร์ แต่นี่จะเที่ยงแล้วมันเลยยิ่งทำให้หงุดหงิด
พิมพ์ชนกเดินยิ้มเข้ามาหาเขาในเวลาอีกสิบห้านาทีจะเที่ยง
“ขอโทษนะฟรองซ์ที่มาช้า นี่รอนานไหม” เอ่ยขอโทษด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้รู้สึกผิดตามที่พูดเลยสักนิด เธอจงใจด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่า ธนดลคงจะอยากรีบไปหาฟารีดาเต็มทน
“เที่ยงพอดี กินข้าวเที่ยงกันก่อนดีกว่า น้องคะ” แล้วก็เรียกพนักงาน เปิดเมนูด้วยท่าทางสบายๆ ไม่รีบร้อน ธนดลมองการไม่เดือดร้อนของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่พอใจ ต้องพยายามนับหนึ่งถึงสิบ
“ฟรองซ์กินอะไรดีล่ะ”
